Με αφορμή την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τα δικαιώματα των Νέων οι Νέοι και Νέες της Δημοκρατικής Αριστεράς εξέδωσαν την παρακάτω ανακοίνωση:
"Δεν είναι εύκολο μέσα σε μία σελίδα να γραφτεί τι ακριβώς ζητάμε ως νέοι και νέες του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, ως νέοι και νέες της Δημοκρατικής Αριστεράς. Με σιγουριά όμως ξέρουμε τι είναι αυτά που δεν ζητάμε. Και σίγουρα δεν ζητάμε κανενός είδους αγιοποίηση, κανένα διαπιστευτήριο για την αγνότητα μας, καμία βεβαίωση ότι είμαστε η μόνη δύναμη αλλαγής. Αν μπορούσαμε τεχνητά να διαχωρίσουμε την όλο και πιο σύνθετη πραγματικότητα σε τρεις και έναν τομείς, την προσωπική ζωή, την εκπαίδευση, την εργασία και τον στρατό για τους νέους άντρες, με σιγουριά μπορούμε να διατυπώσουμε αυτά που δεν μας αρέσουν. Και αυτά που δεν μας αρέσουν, είναι αυτά που θέλουμε να αλλάξουμε.
Για εμάς, οι διαπροσωπικές σχέσεις των νέων εξακολουθούν να αποτελούν εξαιρετικά επίκαιρο πολιτικό ζήτημα. Πιστεύουμε πως «το προσωπικό είναι πολιτικό» και συνομιλούμε με την πλούσια παρακαταθήκη του φεμινιστικού κινήματος της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Παράλληλα, επεκτείνουμε τους προβληματισμούς μας από τις γυναίκες στο φύλο, στις σχέσεις, δηλαδή, νέων ανδρών και γυναικών. Στις αγωνίες όσων μαθητών και φοιτητών δεν θέλουν να συμπεριφέρονται ως ’γαλάζια αγοράκια’, όπως λέει και ο Τζίμης Πανούσης. Στα αγόρια και τα κορίτσια, ντόπια ή παιδιά μεταναστών, που πέφτουν θύματα λεκτικής ή και σωματικής βίας. Επίσης, δεν αγνοούμε τη σημασία του ίντερνετ για τους νέους ως μέσου να ξεπεράσουν τη μοναξιά τους. Διεκδικούμε δωρεάν πρόσβαση σε όλους τους νέους στο γρήγορο διαδίκτυο. Παράλληλα, αναγνωρίζουμε τους κινδύνους που συχνά το σερφάρισμα ελλοχεύει. Φαινόμενα, όπως το cyber-bullying ή η καταγραφή προσωπικών δεδομένων, αποτελούν πολύ σημαντικά πολιτικά ζητήματα για εμάς, που χρήζουν συλλογικής αντιμετώπισης.
Ούτε και στην εκπαίδευση τα πράγματα είναι όπως τα ονειρευόμαστε. Θέλουμε να αλλάξει το σύστημα, που από πολύ νωρίς μας βάζει σε διαδικασίες μιας άγονης βαθμοθηρικής αντιπαλότητας, όπου βλέπουμε τον συμμαθητή μας σαν ανταγωνιστή και όχι ως έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορούμε μέσα από τη συνεργασία να δημιουργήσουμε συνθέτοντας τις ανησυχίες μας. Απορρίπτουμε τα σχολεία πολλαπλών ταχυτήτων, που δημιουργούν διαχωρισμούς που δεν προσπαθούν να αναδείξουν τα ιδιαίτερα ταλέντα μας. Ενοχλούμαστε που ένα μέτριο σχολείο το οποίο λογοδοτεί σε μια πεπαλαιωμένη ιεραρχία θα μας οδηγήσει σε ένα εξ ίσου μέτριο πανεπιστήμιο. Σε ένα πανεπιστήμιο που λειτουργεί αυθαίρετα και όχι αυτόνομα, που φροντίζει για την αναπαραγωγή του και όχι για την παραγωγή γνώσης, που ακόμα και οι ελάχιστοι του πόροι κατασπαταλώνται σε δραστηριότητες πέρα της διδασκαλίας και της έρευνας. Θέλουμε δημόσια, διαπολιτισμική εκπαίδευση, απαλλαγμένη από αυταρχισμό, σε όλες τις βαθμίδες. Ζητάμε να χρηματοδοτείται γενναία, αλλά ταυτόχρονα να υπόκειται σε μηχανισμούς αξιολόγησης που θα αντιμετωπίσουν φαινόμενα ασυδοσίας, τα οποία δυστυχώς έχουν γιγαντωθεί στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Η αξιολόγηση αυτή απαιτούμε να στηρίζεται σε ακαδημαϊκά και όχι σε κριτήρια της αγοράς. Επίσης, θα πρέπει να εμπλέκει άμεσα όλους τους φορείς, διδάσκοντες, μαθητές, φοιτητές και γονείς, να ενέχει το στοιχείο της αυτοαξιολόγησης και να μην πραγματοποιείται από γκρίζους γραφειοκράτες. Απαιτούμε την ενίσχυση της κινητικότητας των φοιτητών σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο με ριζική αύξηση των υποτροφιών. Είναι απαραίτητη η ενθάρρυνση των νέων που πραγματοποιούν μέρος των σπουδών τους στο εξωτερικό να συνεργάζονται με φορείς στην Ελλάδα, μεταλαμπαδεύοντας τις εμπειρίες που απέκτησαν.
Ασφαλώς, μία από τις βασικές αγωνίες των νέων σήμερα είναι το επαγγελματικό τους μέλλον. Τα τελευταία χρόνια τροποποιείται καθολικά το τοπίο στην αγορά εργασίας, όπου έχει γιγαντωθεί η ανασφάλιστη εργασία των νέων με εξαντλητικά ωράρια και χαμηλούς μισθούς. Η εργασία από πηγή δημιουργίας γίνεται βάρος. Οι συνθήκες εργασιακής επισφάλειας αποτελούν γενικευμένο φαινόμενο, που δεν αγγίζει μόνο τα παιδιά από τα κατώτερα στρώματα, τις νέες γυναίκες ή τους νεαρούς μετανάστες, αλλά και τα παιδιά μικροαστικών και μεσοαστικών οικογενειών. Στη νέα ασφαλιστική πραγματικότητα το κόστος της ασφάλισης μετακυλύεται συνολικά στους νέους εργαζόμενους, ενώ ταυτόχρονα αυξάνονται τα όρια ηλικίας κατοχύρωσης συνταξιοδοτικού δικαιώματος, γεγονός που εντείνει την εκμετάλλευση. Αγωνιζόμαστε για μια μεικτή οικονομία, όπου το κράτος θα εγγυάται τα εργασιακά και τα επαγγελματικά δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Παράλληλα, πιστεύουμε ότι το δημόσιο δεν μπορεί να αποτελεί το μεγάλο χωνευτήρι για όλους, αλλά πρέπει να ενθαρρυνθεί η καινοτομία και η νεανική επιχειρηματικότητα. Επίσης, θεωρούμε ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να λειτουργούμε πιο συστηματικά ως συνειδητοί καταναλωτές, αποφεύγοντας τα προϊόντα των εταιριών που δεν σέβονται το περιβάλλον και τα δικαιώματα των εργαζομένων, ιδίως όσων επιβάλλουν καθεστώς εργασιακής επισφάλειας. Επιθυμούμε να καταπολεμήσουμε την προκλητική ακρίβεια και ταυτόχρονα να επιβαρύνουμε το περιβάλλον όσο το δυνατόν λιγότερο με θεσμούς, όπως τα χαριστικά παζάρια, όπου ανταλλάσουμε αντικείμενα που πλέον δεν μας χρειάζονται. Χωρίς να γινόμαστε ασκητές, αγαπάμε την απλότητα και αξιοποιούμε πρακτικές που προάγουν τη συλλογικότητα: προτιμούμε το ποδήλατο, τα μαζικά μέσα μεταφοράς και ιδίως το τρένο, πειραματιζόμαστε με προγράμματα φιλοξενίας μέσω Διαδικτύου, όπως το couch surfing.
Τέλος, ακόμη και αν στρατηγικός μας στόχος - για να μιλήσουμε και με όρους στρατού - είναι η κατάργηση του, κάτι που θεωρούμε εφικτό ακόμη και βραχυπρόθεσμα, ο στρατός αποτελεί μια πραγματικότητα για τους νέους της χώρας. Σαφέστατα και υποστηρίζουμε τη θεσμική αναγνώριση των μορφών εναλλακτικής θητείας ως ισάξιες και ισόχρονες με αυτήν. Επιπλέον, διεκδικούμε την κατάταξη σε σώματα σχετικά με την ειδικότητα μας και τα ταλέντα μας και την μέσα στον στρατό ύπαρξη εκπαιδευτικών δομών, που σαν δείγμα αλληλεγγύης θα μπορούν να διαμορφώνονται από ειδικευμένους συν-στρατιώτες μας και θα έρχονται να καλύψουν κενά και ανησυχίες μας.
Μας πήρε περισσότερο από την μία σελίδα που μας ζητήθηκε για να παραθέσουμε σε πολύ γενικές γραμμές τους στόχους μας και να περιγράψουμε τι ονειρευόμαστε όσο πιο συμπυκνωμένα γίνεται. Σίγουρα υπάρχουν πολλά κενά και ελλείψεις. Κεντρικό ζήτημα για εμάς παραμένει το πώς. Και πάνω σε αυτό το πως πρέπει να συζητήσουμε με την κοινωνία βασικό συμμέτοχο αρωγό και εμάς ενεργό ακροατή."
Νέοι και Νέες της Δημοκρατικής Αριστεράς
