ΝΕΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΝΕΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Συνεδρίαση της ΚΠΕ ΣΥΝ(25/04/10) ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ

Σε μια ΚΠΕ που κατά τη διάρκεια των εργασιών της δεν συμμετείχαν περισσότερα από το 50% των μελών του οργάνου η ΚΠΕ του ΣΥΝ κατέληξε τελικά σε απόφαση για τις πολιτικές εξελίξεις όπως διαμορφώθηκαν μετά την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της ευρωζώνης και του ΔΝΤ . Κύρια πρόταση δράσης η πρόταση για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την απόρριψή του.

Από την πλευρά της Ανανεωτικής Πτέρυγας(Δ. Χατζησωκράτης) κατατέθηκε για ψήφιση συνολικό εναλλακτικό κείμενο απόφασης. Κύρια πρόταση δράσης η διεκδίκηση συζήτησης της Σύμβασης στη Βουλή και η επιδίωξη της απόρριψής της από το σύνολο των βουλευτών.


ΠΡΟΤΑΣΗ της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ

ΠΛΑΤΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΑΝΤΙΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ, ΕΙΡΗΝΙΚΕΣ, ΜΑΖΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

1. Η Ελλάδα οδηγείται σε διαπιστωτική πράξη μειωμένης κυριαρχίας με την αίτηση της κυβέρνησης ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ.

2. Για τη ζοφερή αυτή εξέλιξη οι ευθύνες των αλληλοδιάδοχων κυβερνήσεων του δικομματισμού είναι τεράστιες. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οδήγησαν την χώρα σε τεράστια ελλείμματα και υπέρογκο χρέος. Σε συνθήκες δανεισμού τριτοκοσμικών χωρών.

Η δημοσιονομική κρίση της ελληνικής οικονομίας ανέδειξε με δραματικό τρόπο τα αδιέξοδα του κοινωνικοοικονομικού προτύπου που οικοδομήθηκε στη χώρα ύστερα από τη μεταπολίτευση.

3. Οι ευθύνες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι πελώριες. Ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας όταν το μέγεθος των προβλημάτων και της κρίσης είχαν παροξυνθεί με την πενταετή διακυβέρνηση της ΝΔ.

Το υπέρογκο δημόσιο χρέος και έλλειμμα υποχρέωναν σε δημοσιονομικές προσαρμογές και μεγάλες μεταρρυθμίσεις.

Οι επιλογές για την αντιμετώπιση του μείζονος προβλήματος μέσα από άνισες και αδικαιολόγητες οριζόντιες περικοπές στις δαπάνες, στις αποδοχές των δηµοσίων υπαλλήλων αδιακρίτως, καθώς και οι επι µέρους διορθώσεις στο φορολογικό που παζαρεύονταν ως την τελευταία στιγµή, αντί για µια ολοκληρωμένη, ριζική μεταρρύθμιση που να πείθει, ήσαν τα αποτελέσματα πολιτικής αδυναμίας να αποκρούσει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις και νεοφιλελεύθερες επιλογές και να συγκρουστεί με κυρίαρχα στρώματα και δυνάμεις του κεφαλαίου. Ανατρέπουν άρδην το προεκλογικό πρόγραμμα με το οποίο εκλέχθηκε το ΠΑΣΟΚ.

4. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει βαρύτατες ευθύνες γιατί σπατάλησε πολιτικό χρόνο, δεν διαμόρφωσε τις κατάλληλες συμμαχίες στον Ευρωπαϊκό χώρο που θα μπορούσαν να καταλήξουν σε πολύ διαφορετικό μηχανισμό στήριξης και προοπτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους τόσο για την Ελλάδα όσο και για τις άλλες χώρες που απειλούνται.

5. Οι ραγδαίες εξελίξεις στην Ελλάδα αναδεικνύουν ότι η Ε.Ε. στερείται της πολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσής της. Η απόφαση – συμβιβασμός της Ευρωζώνης της 25/03/10 για ένα μηχανισμό μελλοντικού δανεισμού της Ελλάδας σφραγίστηκε από τη συντηρητική, αυταρχική σφραγίδα της Γερμανικής κυβέρνησης, ανέχεται την ασυγκράτητη κερδοσκοπία, ακόμα και των κρατών –μελών, και κυρίως υπονομεύει τις προοπτικές συνοχής των χωρών του ευρώ με την πρόσκληση εμπλοκής προς το ΔΝΤ.

Η κατεύθυνση που εξυπηρετεί τους λαούς της Ευρώπης και τον ελληνικό λαό δεν είναι κάθε χώρα να δίνει μόνη τη μάχη κατά της κερδοσκοπίας του χρηματιστικού κεφαλαίου. Οι προτάσεις της αριστεράς πρέπει να συνδυάζονται με τους στόχους αλλαγής στην Ευρωπαϊκή Ένωση προς την επείγουσα κατεύθυνση της ομοσπονδιακής δημοκρατικής ενοποίησης με πρώτους στόχους τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του τραπεζικού συστήματος και των χρηματαγορών από πολιτικούς θεσμούς, την απεμπλοκή από τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς κανόνες και αποδοχή της βαρύτητας των κριτηρίων απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, τη στήριξη του ευρώ με ισχυρό κοινοτικό προϋπολογισμό, τη στήριξη χωρών όταν δέχονται τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, δηλαδή κοινή οικονομική πολιτική.

6. Η εμπλοκή και η αποδοχή της δανειοδότησης από το ΔΝΤ αποτελεί κορυφαίο λάθος επιλογής. Το ΔΝΤ με τις συνταγές και τις παρεμβάσεις του αποτελεί όχι τυχαία την ακραία και απευκταία λύση καταφυγής. Και μόνο η κεντρική πρόταση του επικεφαλής για την υποχρεωτική είσοδο της χώρας στον αποπληθωρισμό υποδεικνύει την αναγκαιότητα με κάθε τρόπο να αποτραπεί το ΔΝΤ.

Καμία πολιτική δύναμη και κανένας έλληνας πολίτης δεν είναι δυνατόν συνειδητά να αποδέχεται η χώρα μας να εμπλακεί σε σπειροειδή κάθοδο και ύφεση όχι μόνο τριετίας αλλά ορίζοντα εικοσαετίας.

7. Η χώρα μας έχει εισέλθει σε μια περίοδο σοβαρών ανακατατάξεων. Απαιτείται από όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις εγρήγορση, αποφασιστικότητα, αίσθημα ευθύνης και προτάσεις για την πορεία του τόπου, χωρίς να παραγνωρίζεται η απόλυτη ευθύνη των μέχρι σήμερα χειρισμών και τραγικών παραλήψεων από τις δυνάμεις που έχουν κυβερνήσει τον τόπο από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Ο ΣΥΝ πρότεινε εγκαίρως και επιμένει για την έκδοση των «λαϊκών ομολόγων» ως ένα μέτρο άντλησης ενός τμήματος των δανειακών αναγκών αποφόρτισης των ακραίων κερδοσκοπικών πιέσεων, τουλάχιστον των του ποσού των 10 δις που η χώρα χρειάζεται μέχρι τις 19 Μαΐου.

Αυτές τις δύσκολες στιγμές ο ΣΥΝ επιμένει όχι στις εφήμερες λύσεις αλλά στην προοπτική. Οι δανειακές ανάγκες της χώρας δεν εξαντλούνται ς μόνο στην κάλυψη των ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Η διάθεση και η αξιοποίηση των υπολοίπων είναι μείζον ζήτημα.

Είναι απολύτως αναγκαίο να μην βαδίσουμε στην πεπατημένη. Πρέπει να υπάρξει ένας αναπτυξιακός σχεδιασμός και πρόγραμμα, όπου η κυβέρνηση οφείλει να ακολουθήσει μια πολιτική για σχεδιασμένη αειφόρο ανάπτυξη και πράσινη-οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας.

Ο ΣΥΝ οφείλει να αναδείξει ότι υπάρχει άλλος δρόμος που θα προβλέπει:

- Την επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μη φορτωθεί στις πλάτες των συνήθων υποζυγίων αλλά να συνδυαστεί με βαθιά αλλαγή του κράτους, του άδικου φορολογικού συστήματος, της διαχείρισης των χρημάτων του δημοσίου, του παραγωγικού αλλά και του καταναλωτικού προτύπου, επιλογών και νοοτροπιών σπατάλης, διαφθοράς.

- Την εξοικονόμηση πόρων για την υγεία και την παιδεία για την εφαρμογή κοινωνικών πολιτικών που θα μειώνουν πραγματικά τις ανισότητες.

- Την προώθηση νέων οικολογικών επιλογών στην ανάπτυξη και στην ενεργειακή πολιτική, να περιορίσει δραστικά τη σπατάλη φυσικών πόρων, την καταστροφή του περιβάλλοντος.

8. Είναι πολιτικό και θεσμικό σκάνδαλο να μην υπάρχει καμία ενημέρωση της εθνικής αντιπροσωπείας για όσα συζητούνται τώρα πίσω από τις κλειστές πόρτες των υπουργείων με τους διεθνείς ελεγκτές και τα οποία θα δεσμεύουν την χώρα για πολλά χρόνια..

Ο ΣΥΝ καλεί την κυβέρνηση να απορρίψει το σύστημα των προτάσεων που θα υποβάλλει το ΔΝΤ προκειμένου να μην υπογραφεί η σύμβαση δανειοδότησης.

Η κυβέρνηση οφείλει σε κάθε περίπτωση να φέρει τη Συμβαση με το ΔΝΤ για επικύρωση στη Βουλή. Η τυπική νομιμοποίηση δεν μπορεί να καλύψει την ουσιαστική πολιτική δημοκρατική ανάγκη να συζητήσει και μέσα από ονομαστική ψηφοφορία να αποφασίσει το ελληνικό κοινοβούλιο.

9. Ο ΣΥΝ απορρίπτει ως αποπροσανατολιστικές προτάσεις που αναφέρονται:

- στην όποια προσωρινή ή και μακροπρόθεσμη έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ και το ευρώ προκειμένου είτε για να μην δημιουργεί περαιτέρω προβλήματα στην ευρωζώνη, όπως αντιδραστικές και συντηρητικές δυνάμεις προτείνουν, είτε για να αποκτήσει η χώρα δυνατότητες εσωτερικού ελέγχου και δυνατότητες υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, όπως υπεραριστερές δυνάμεις προτείνουν. Σε κάθε περίπτωση μια τέτοια προοπτική οδηγεί σε μεγάλη υποτίμηση και σε δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

- στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους μεγάλους πιστωτές του εξωτερικού. Οι χρονικές αναπροσαρμογές αναμφισβήτητα αποτελούν συνήθη πρακτική των χωρών. Η απαλοιφή όμως μέρους του χρέους, σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί να είναι αποδεκτή για χώρες του 3ου και 4ου κόσμου. Δεν θα είναι αποδεκτή από τους πιστωτές, στους οποίους και πάλι θα είμαστε υποχρεωμένοι να καταφύγουμε, για χώρες της ευρωζώνης. Η άρνηση και αδυναμία προώθησης τέτοιων επιλογών θα έχει ως συνέπια την στάση των πληρωμών, δηλαδή την πτώχευση και την και την σίγουρη επέλαση του ΔΝΤ για τις περαιτέρω διευθετήσεις.

10. Ο ΣΥΝ θεωρεί ότι πρώτη προτεραιότητα σήμερα αποτελεί η συσπείρωση δυνάμεων κοινωνικών, επιστημονικών, πολιτικών που δεν περιορίζονται στην καταγγελία αλλά αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να διαμορφώσουν συνολική πρόταση ευθύνης και διεξόδου και να την διαδώσουν στην κοινωνία, πρόταση πραγματικά εναλλακτική, υπέρ των εργαζομένων.

Σε αυτή την πορεία καθοριστικός θα είναι ο ρόλος των κινητοποιήσεων των εργαζομένων. Τη ζυγαριά δεν θα τη γείρουν μικρές επιμέρους κινητοποιήσεις, που δεν αλλάζουν τους συσχετισμούς. Ούτε βέβαια η μονιμοποίηση των βίαιων επεισοδίων που αναστατώνουν και αποδιώχνουν τα πιο αδύνατα κοινωνικά στρώματα. Ο τόπος, η υπόθεση της εναλλακτικής πορείας απαιτούν μαζικές, πλατύτατα ενωτικές κινητοποιήσεις, μακριά από τις σημερινές μικροκομματικές διαιρετικές νοοτροπίες.

«Η Γερμανία δανείζεται με 1,5% τόκο για να σας τα δώσει με 5%» ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΟΝ ΜΠΕΝΤΙΤ

*Ησασταν ένας από τους ευρωβουλευτές που πρωτοστάτησε στη στήριξη της Ελλάδας. Γιατί το κάνατε αυτό;

-Εχω μια σταθερή θέση. Είμαι πάντα αλληλλέγυος στον αδύναμο. Ημουν αλληλέγγυος στους Βόσνιους απέναντι στην επιθετικότητα των Σέρβων, όσο κι αν δεν άρεσε στους Ελληνες. Τώρα είμαι αλληλέγγυος στους Ελληνες στο ζήτημα της οικονομικής κρίσης. Η Ευρώπη πάσχει από έλλειψη αλληλεγγύης. Κατά τα άλλα βρίσκω ότι ο προϋπολογισμός της Ελλάδας για εξοπλιστικά προγράμματα είναι σκανδαλώδης. Ενας τέτοιος προϋπολογισμός προετοιμάζει το έδαφος για τη διαφθορά, αφού ο τομέας των στρατιωτικών εξοπλισμών είναι παγκοσμίως ο πιο διεφθαρμένος. Αν η Ελλάδα θέλει ασφάλεια και με δεδομένο ότι αποτελεί μέλος της Ε.Ε., η Ενωση έπρεπε να εγγυάται την ασφάλειά της. Βρίσκω σκανδαλώδες το γεγονός ότι, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων που έγιναν με σκοπό τη βοήθεια στην Ελλάδα, αναγκάσαμε τη χώρα σας να αγοράσει υποβρύχια. Είναι γελοίο και παράλογο. Γιατί σας χρειάζονται τα υποβρύχια; Για να εμποδίσετε την Τουρκία να σας επιτεθεί; Πρέπει να τελειώνουμε μ' αυτά τα φαντάσματα του 19ου αιώνα.

*Πάντως στην Ελλάδα έχετε τη φήμη του υποστηρικτή των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ ενάντια σε αμάχους στη Σερβία.

-Στον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, υποστήριξα την επέμβαση του ΝΑΤΟ υπέρ της διάσωσης των βόσνιων αμάχων. Υστερα στο Κόσοβο η Σερβία επεδείκνυε μια επιθετικότητα απέναντι στους Κοσοβάρους. Ετσι, στη διάρκεια της επέμβασης στο Κόσοβο, ήμουν εναντίον των βομβαρδισμών και υπέρ μιας στρατιωτικής ειρηνιστικής επέμβασης μέσω ξηράς. Βλέπετε λοιπόν ότι είμαι λογικός.

*Τι πιστεύετε τώρα για την οικονομική κατάσταση στην Ευρώπη, μετά τη συμφωνία όλων των κρατών για τον μηχανισμό στήριξης;

-Στην πραγματικότητα υπάρχει ένα απόλυτο χάος στο κεφάλι των υπευθύνων. Για παράδειγμα, η συμφωνία δεν ορίζει ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να βοηθήσουμε μια χώρα, ούτε όμως ότι είμαστε υποχρεωμένοι να τη βοηθήσουμε.Η Ε.Ε. δεν έχει βρει ικανοποιητικές απαντήσεις.

*Ποια θα ήταν μια ικανοποιητική απάντηση;

-Η δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού ταμείου, που θα μπορούσε να παρέχει ένα μεγάλο ευρωπαϊκό δάνειο. Από τη μία πλευρά θα μπορούσαμε να επενδύουμε σε οικολογικά ζητήματα κι από την άλλη να βοηθάμε χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα, όπως η Ελλάδα. Η παρούσα κατάσταση είναι παράλογη. Η Γερμανία δανείζεται με 1,5% τόκο για να προσφέρει τα χρήματα στην Ελλάδα με 5%. Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια απόλυτη σύγχυση.

*Μετά από αυτές τις εξελίξεις πώς βλέπετε το μέλλον της Ε.Ε.;

-Δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει τι σημαίνει ενωμένη Ευρώπη, ούτε έχουμε προετοιμάσει τα επόμενα βήματα. Σήμερα η Ε.Ε. επιτρέπει έναν οικονομικό δεσποτισμό και έναν εθνικό εγωισμό που μπλοκάρει την πρόοδό της. Οφείλουμε να κατευθυνθούμε προς μια -όσο δύσκολο κι αν είναι- Ευρώπη πέρα από τα έθνη. Εχουμε ανάγκη από περισσότερη Ευρώπη, κάτι που ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε οι λαοί εννοούν να καταλάβουν.

*Πώς βλέπετε την κατάσταση στη Γαλλία με τον Σαρκοζί, το φαινόμενο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία και την κυβέρνηση Παπανδρέου στην Ελλάδα;

-Ο Σαρκοζί δεν κατάφερε να υλοποιήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις. Και δεν νομίζω να τα καταφέρει τα επόμενα δύο χρόνια. Πρέπει να υπάρξει μια νέα αριστερά στη Γαλλία που, συμμαχώντας με τους οικολόγους, να μπορεί να προτείνει μια εναλλακτική λύση. Η Ιταλία με τον Μπερλουσκόνι δείχνει αυτό που αποκαλώ περιπέτεια της δημοκρατίας. Μια περιπέτεια που μπορεί να οδηγήσει και σε έναν εφιάλτη. Για την Ελλάδα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να σχολιάσω την κυβέρνηση. Πάντως, νομίζω ότι προσπαθεί να ανταποκριθεί στην κρίση με ένα συνολικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Το ζήτημα είναι αν ο πρωθυπουργός σας είναι ικανός να κατονομάσει τους υπεύθυνους της διαπλοκής που οδήγησαν στην καταστροφή. Γιατί αναμφισβήτητα υπήρχαν κάποιοι διαπλεκόμενοι που επωφελήθηκαν από τη διαφθορά του συστήματος.

*Περιγράφετε την κρίση ως οικολογική, οικονομική και κοινωνική. Πώς όμως ένα προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος θα αντιμετωπιστεί ριζικά χωρίς την ανατροπή του καπιταλισμού;

-Μέσω αυτού που ονομάζω ριζοσπαστικό ρεφορμισμό, ριζοσπαστικές ιδέες και συμμετοχή στις θεσμικές διαδικασίες. Πρέπει να υιοθετήσουμε ρυθμίσεις που να οδηγούν σε μια εκ βαθέων αναμόρφωση του καπιταλισμού. Τώρα είναι η εποχή που θέτουμε τις βάσεις για ένα σύστημα που να ρυθμίζει τη λειτουργία του καπιταλισμού και ταυτόχρονα να τον μεταλλάσσει.

*Είναι αποτελεσματική αυτή η στρατηγική;

-Πιστεύω ότι βοηθάει στην εξέλιξη του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Από την άλλη τι σημαίνει αποτελεσματικότητα στην πολιτική; Αυτή η εποχή εγκυμονεί τη δυνατότητα κάποιων αγώνων που μόνο η ιστορία θα δείξει το αποτέλεσμά τους. Η εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 στην Ελλάδα έκανε αίσθηση σε παγκόσμιο επίπεδο και προκάλεσε πολλές συζητήσεις και αλλαγές στην πολιτική άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

*Πάντως, από το 1970 είχατε χαράξει μια πολιτική πορεία όπου στα άρθρα σας τουλάχιστον η οικολογία ήταν συνάρτηση της αυτονομίας σύμφωνα με τον Καστοριάδη.

-Πραγματικά η αυτονομία, η παραγωγη νέων ιδεών όπως την είχε εκφράσει ο Καστοριάδης, είναι εναρμονισμένη με την οικολογία. Θυμάμαι και μια συζήτηση που είχαμε κάνει το 1970 με αφορμή το βιβλίο «Από την οικολογία στην αυτονομία» όπου για μένα η οικολογία ήταν ακριβώς η κατάλληλη πλατφόρμα ιδεών για να επαναπροσδιορίσουμε την πολιτική ως διαδικασία παραγωγής ιδεών και να της δώσουμε ένα νέο νόημα.

*Γράφετε ότι οι επαναστάτες είναι επικίνδυνοι ή αδύναμοι. Δεν απαιτείται όμως ένα είδος επανάστασης όπως το '68 ώστε οι άνθρωποι να αλλάξουν ριζικά τρόπο ζωής;

-Αναμφίβολα οι επαναστάτες είναι επικίνδυνοι. Πάρτε για παράδειγμα τη Ρωσία, την Κίνα ή την Κούβα. Ολες οι επαναστάσεις που πέτυχαν οδήγησαν στην απολυταρχία. Οταν απέτυχαν επανέφεραν τον φασισμό όπως στη Γερμανία το '30. Φυσικά έχετε δικαίωμα να αναρωτιέστε αν χρειάζεται μια επανάσταση όπως αυτή του '68, που πραγματικά άλλαξε την κοινωνία. Υπάρχουν τα κοινωνικά κινήματα, υπάρχουν τώρα οι κοινωνικές αντιδράσεις και όλα θα συνεχιστούν. Ισως μάλιστα να ριζοσπαστικοποιηθούν σε βαθμό που δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Ομως μια επανάσταση δεν είναι επανάσταση όταν τελικά οδηγεί στην κατάληψη της εξουσίας. Υπάρχουν κοινωνικά κινήματα που έχουν ανακατευτεί με τα οικολογικά κινήματα. Είναι αμυντικά κινήματα που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο χωρίς όμως να έχουν ολοκληρωμένες προτάσεις για το μέλλον. Αν διαβάσουμε την ιστορία του εργατικού κινήματος, θα δούμε ότι αυτό ήταν που άλλαξε τον καπιταλισμό. Εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε τον αγώνα.

*Πόσο έχετε αλλάξει από τον Κόκκινο Ντάνι του '68; Πώς αισθάνεστε σε σχέση με τον νέο που σήκωνε τη γροθιά με φόντο τα οδοφράγματα;

-Δεν σήκωνα τη γροθιά μου, χαμογελούσα. Η πιο διάσημη φωτογραφία μου με δείχνει να χαμογελάω. Απέναντι στην εξουσία χρειάζεται χαμόγελο και εξυπνάδα.

*Και όταν σας κατηγορούν ότι εκμεταλλευθήκατε τον Μάη;

-Δεν μου αρέσει να μιλάω για το παρελθόν μου, γι' αυτό και έγραψα και το βιβλίο «Ξεχάστε το '68». Ωστόσο, συνεχίζω να εξελίσσομαι πολιτικά, και ας υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι πρόδωσα το παρελθόν μου. Στο κάτω κάτω πάντα υπήρξα ένας «προδότης». Από την εποχή που η εξουσία του Ντε Γκολ έλεγε «απελάστε τον Γερμανοεβραίο Κον Μπεντίτ».

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Τι ήταν τελικά η χούντα και από πού ήρθε;

Άλλη μία επέτειος από την 21η Απριλίου έρχεται και παρέρχεται, 43η αυτή τη φορά. Θα ήταν ευχής έργο αν μία από αυτές τις επετείους δεν είχε αναλωθεί μόνο σε γενικόλογες καταγγελίες και προσπάθειες σύνδεσης του 1967 με τρέχοντα πολιτικά γεγονότα, κι είχε επικεντρωθεί στο να καταλάβουμε τι έγινε εκείνη την ημέρα και στα επτά χρόνια που ακολούθησαν.
Σύμφωνα με την παραδοσιακή αφήγηση, τη χούντα την έφεραν οι Αμερικάνοι, πατώντας σε μηχανισμούς του στρατού που είχαν στενή σχέση με τη δεξιά και το Παλάτι. Η χούντα τα έκανε θάλασσα, και έπεσε τελικά επειδή τα μπουρδούκλωσε με τον χειρότερο τρόπο και στην Κύπρο, αφήνοντας στη θέση της τον Καραμανλή, που ήρθε να μας σώσει και μας έβαλε και στην Ευρώπη.
Η παραδοσιακή αφήγηση έχει πολλά τρωτά σημεία: στο βαθμό που οι αμερικάνοι έφεραν (και έριξαν) τη χούντα, αυτό δεν το έκαναν μέσω των επίσημων καναλιών, αλλά μέσω των μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες από τη φύση τους δεν αφήνουν ίχνη για να τα βρούμε σήμερα εμείς. Το πώς πραγματικά έπεσε ακόμα δεν το ξέρουμε (σύμφωνα με την ημιεπίσημη εκδοχή, καθοριστικός ήταν ο ρόλος του Ναύαρχου Αραπάκη, του μόνου από τους ανώτατους αξιωματικούς που γνώριζε αγγλικά, ώστε να μπορέσει να συνεννοηθεί στο τηλέφωνο με τον Κίσσινγκερ τη στιγμή που η χούντα κατέρρεε). Αλλά και τα περισσότερα που έγιναν μέσα στα 7 χρόνια τυραννίας επίσης δεν τα ξέρουμε, καθώς οι αποφάσεις δεν λαμβάνονταν με τρόπους που να αφήνουν στοιχεία για την ιστορική έρευνα μετά.
Η περίοδος περιμένει ακόμα τους ιστορικούς της, που θα πάνε πάρα πέρα από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και που θα προσπαθήσουν να δουν λίγο πιο πέρα από τους μύθους, ακόμα και αν χρειαστεί τελικά να τους επιβεβαιώσουν. Ας περιοριστούμε εδώ στο να βάλουμε κάποια ερωτήματα, τα οποία δεν έχουν ακόμα απαντηθεί κατηγορηματικά.
Ακόμα και τώρα, είναι δύσκολο να πει κανείς πώς η χούντα κατάφερε να παραμείνει στην εξουσία για τόσο πολύ. Μεγάλο μέρος ανθρώπων που έζησε εκείνη την εποχή, περίμενε τότε ότι η χούντα θα έπεφτε πολύ πιο νωρίς, ή τουλάχιστον θα αποχωρούσε. Στις περισσότερες αντίστοιχες περιπτώσεις, δικτατορίες σαν τη δική μας κάθονται είτε για λίγο καιρό και μετά φεύγουν, είτε για πάρα πολλά χρόνια. Η δική μας χούντα σπάει το καλούπι. Το μόνο σίγουρο είναι πως έμεινε τόσον καιρό γιατί η ίδια το ήθελε. Οι αξιωματικοί ήθελαν να παραμείνουν στην εξουσία γιατί τους άρεσε να εξουσιάζουν ‘το πανελλήνιο’. Και μπροστά σε αυτήν τους την εμμονή, τίποτα δεν θα μπορούσε να τους ρίξει εκτός από την οργανωμένη ένοπλη βία άλλων τμημάτων του στρατού. Ο υπόλοιπος όμως στρατός δεν κινήθηκε παρά πολύ αργά, αν μάλιστα κινήθηκε ακόμα και το 74 (παραμένει άγνωστο τι ακριβώς έκαναν ή δεν έκαναν οι στρατηγοί Ντάβος και Γκράτσιος τις μέρες της μεταπολίτευσης και τι απαίτησαν).
Η χούντα προώθησε την κατανάλωση και στα πρώτα χρόνια της συνεχίστηκε η άνοδος του ελληνικού ΑΕΠ. Πάντως, η άνοδος αυτή δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο προηγουμένως (τη μεγαλύτερη του άνοδο το ελληνικό ΑΕΠ την εμφάνισε επί Κυβερνήσεως Αποστατών). Όπως και σε όλες τις δυτικές χώρες, η οικονομία μπήκε σε κύκλο ύφεσης στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70. Ήταν άσχετο αυτό με την απόφαση των επικεφαλής της χούντας για πολιτικοποίηση του καθεστώτος και ανάθεση της πρωθυπουργίας σε έναν πολιτικό με καταγεγραμμένες επιτυχίες στην άσκηση οικονομικής πολιτικής, όπως ο Σπύρος Μαρκεζίνης?
Ακόμα μεγαλύτερο ερώτημα όμως, που δεν αντιμετωπίζεται μέχρι στιγμής επαρκώς είναι το τι έγινε επί χούντας, για 7 ολόκληρα χρόνια. Το ερώτημα έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς η γενιά των 40ρηδων, η ατμομηχανή της σημερινής Ελλάδας, είναι τα παιδιά της χούντας. Η άγνοιά τους για τη χούντα είναι ουσιαστικά άγνοια για τον εαυτό τους. Η χούντα τους συνδιαμόρφωσε, αφού τα πρώτα τους βήματα τα έκαναν με το πουλί στα σχολικά βιβλία και με το κάδρο του Παπαδόπουλου στους τοίχους των δημόσιων κτιρίων.
Ιστορικές έχουν μείνει οι ασυναρτησίες του Παπαδόπουλου και ακόμα και σήμερα επηρρεάζουν την αντίληψη που έχουμε για τη χούντα. Ποτέ δεν υπήρξε κυβερνήτης της Ελλάδας που να λέει σε δημόσια ομιλία του: “δεν ζη το φυτόν έξω από την γλάστραν και δεν παράγεται άνθος, ούτε χωρίς το φυτόν, ούτε χωρίς την γλάστραν,” ή να απευθύνεται στους ακροατές του με το: “Κύριοι, πρώτον, από το άλογον πέφτει ο καβαλλάρης. Πεζός δεν έπεσε ποτέ κανείς από το άλογον. Δεύτερον, δεν γίνεται καβαλλάρης κανείς, αν δεν είναι εκ των προτέρων αποφασισμένος να αποδεχθή τον κίνδυνον, κάποτε να πέση από το άλογον”.
Ο Μεταξάς, επίσης δικτάτορας για αρκετά χρόνια, αν και στρατιωτικός, μιλούσε και έγραφε αρκετά καλά (το ημερολόγιο του και οι συζητήσεις του με τον Βενιζέλο είναι εξαιρετικά καλογραμμένα κείμενα). Όλοι οι έλληνες πρωθυπουργοί και πολιτικοί αρχηγοί από συστάσεως ελληνικού κράτους, αρκετοί από τους οποίους ήταν παλιοί αξιωματικοί, δεν μιλούσαν μόνο πολύ καλύτερα από τον Παπαδόπουλο και τους άλλους χουντικούς, αλλά η σκέψη τους ήταν πολύ πιο ξεκάθαρη και δεν τους χρειαζόταν να καταφεύγουν σε εξωφρενικές μεταφορές όπως αυτές του δικτάτορα.
Ο Μεταξάς επίσης ήθελε να εξουσιάσει πάση θυσία, αλλά για να τα καταφέρει είχε την ανοχή μεγάλου μέρους του πολιτικού σκηνικού, των οικονομικών, πολιτειακών και στρατιωτικών παραγόντων, ενώ αρχικά είχε πάρει την εμπιστοσύνη της Βουλής. Ούτε ήταν κάποιος άσχετος, τυχάρπαστος, αλλά ένας γνωστός σε όλους πολιτικός αρχηγός, που είχε ακόμα διατελέσει και αρχηγός της μιας από τις δύο παρατάξεις της εποχής. Ο Πάγκαλος και ο Κονδύλης, αυθεντίες των πραξικοπημάτων, δεν μπόρεσαν να στεργιώσουν για πολύ στην εξουσία, παρόλο που ήταν γνωστοί πολιτικοί αρχηγοί, με σοβαρότατες πολεμικές περγαμηνές.
Πώς λοιπόν, τόσο εμφανώς ανεπαρκείς άνθρωποι όπως ο Παπαδόπουλος, ο Πατακός και ο Ιωαννίδης, χωρίς καμία ουσιαστική πρότερη διάκριση, κατάφεραν όχι μόνο να επιβληθούν στον ελληνικό λαό, αλλά και στο ίδιο το στρατό, δηλαδή το σώμα των αξιωματικών, για τόσα χρόνια? Βασική δύναμη της χούντας ήταν ο στρατός, κι αυτός ήταν και το ιδεολογικό περιεχόμενό της. Όμως ο στρατός βασίζεται στην ιεραρχία, στην ομαλή διακίνηση των εντολών από τα πάνω πρς τα κάτω, κι αυτό ισχύει για κάθε στρατό. Η χούντα όμως αποτελούσε καταφανώς την κατάλυση κάθε έννοιας ιεραρχίας. Αυτό δε ήταν μόνιμο φαινόμενο, από τις πρώτες μέρες μετά το πραξικόπημα μέχρι την κατάρρευση του 74. Γιατί τόσοι άλλοι αξιωματικοί, που δεν ήταν χουντικοί, δεν αντέδρασαν? Η απάντηση στην ερώτηση αυτή δεν μπορεί να είναι η παραδοσιακή απάντηση ότι για όλα φταίνε τα στεγανά του ΙΔΕΑ. Προφανώς και άλλες καταστάσεις έπαιξαν ρόλο.
Οι Έλληνες είναι ένας λαός που του αρέσει να συζητά για πολιτική. Είναι εξαιρετικά συχνή η έκφραση “αν ήμουν πρωθυπουργός, ξέρεις τι θα έκανα?” Ο Παπαδόπουλος μετέτρεψε αυτό το όνειρο των ελλήνων πολιτικολογούντων σε πραγματικότητα. Αν και πρωθυπουργός για τόσα χρόνια, συνέχισε να μιλάει και να σκέφτεται όπως οι πρωθυπουργοί των καφενείων. Πάντως οι πολιτικολογούντες της χώρας μας δεν συγκινήθηκαν καθόλου από την επιτυχία του. Είναι όμως ένα ζητούμενο πόση λαϊκή υποστήριξη απολάμβανε ανά πάσα στιγμή η χούντα. Το καλύτερο αποτέλεσμα χουντικού κόμματος μετά το 1974 ήταν το 2,29 της ΕΠΕΝ στις Ευρωεκλογές του 1984 (το 6,82% της Εθνικής Παράταξης το 1977 δεν μπορεί να αποδοθεί εξ ολοκλήρου στους χουντικούς, καθώς στην ΕΠ συμμετείχαν πρωτίστως φιλοβασιλικοί πολιτικοί και δευτερευόντως χουντικοί). Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η χούντα την εποχή της παντοδυναμίας της είχε έρεισμα μόνο στο 2,29% του ελληνικού λαού. Πόσοι ακριβώς την έβλεπαν με συμπάθεια όμως δεν μπορούμε να το υπολογίσουμε. Μπορούμε μόνο βάσιμα να υποθέσουμε ότι θα είχε λιγότερη υποστήριξη από οποιοδήποτε από τα τρία βασικά κοινοβουλευτικά κόμματα.
Άγνωστο παραμένει και κατά πόσο η ίδια η χούντα ήταν και ένα πείραμα για το πώς μπορεί να λειτουργήσει μία δυτική χώρα, έστω και ημιδυτική χώρα, υπό δικτατορία. Γεγονός είναι πως η χούντα δεν έπεσε μόνη της, αλλά είχε καλή παρέα: τις δικτατορίες της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Η κάθε μία από τις τρεις έπεσε με πολύ διαφορετικό τρόπο, αλλά όλες έπεσαν μέσα σε λίγους μήνες. Αυτό το γεγονός είναι απλά τυχαίο? Η Ιταλία πάντως, με όλους τους ψίθυρους για πραξικοπήματα που κυκλοφορούσαν τότε, σίγουρα ένοιωσε ανακούφιση.
Ας κλείσουμε με μία απλή παρατήρηση: Το 1967 η Ελλάδα δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα πόσο πολλή ανάγκη είχε την υπόλοιπη Ευρώπη. Το 1973-74, και υπό το βάρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ήταν πρόδηλο ότι η ελληνική οικονομία δεν θα άντεχε για πολύ ακόμα χωρίς στενότερη σύνδεση με τους άλλους δυτικοευρωπαίους. Οι Ευρωπαίοι όμως, δεν μπορούσαν να ανεχθούν μία δικτατορική Ελλάδα, ή ακόμα και μία κολοβά δημοκρατική Ελλάδα, έρμαιο του κάθε παρανοϊκού στρατοκράτη. Η είσοδος της χώρας στην ΕΟΚ ήταν τελικά και μία εγγύση για τη δημοκρατία μας.

Σωτήρης Λεβέντης

Εργασία και ελευθερία "πρώτες" στο λεξιλόγιο της αριστεράς

Νίκι Βέντολα, Συνέντευξη στο Δημήτρη Στούμπο, Κυριακάτικη Αυγή, 11/04/2010

Με την πρόσφατη πανηγυρική επανεκλογή του στην περιφέρεια της Απουλίας (Πούλια) ο Νίκι Βέντολα (ηγέτης στην "Αριστερά, Οικολογία, Ελευθερία") όχι μόνον απέδειξε ότι το έργο του στήριξε και στηρίχθηκε στον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα έδειξε και έναν αποτελεσματικό δρόμο πολιτικής συμμετοχής και κινητοποιήσεων κοινωνικών, πολιτικών δυνάμεων, που κυριολεκτικά ανέτρεψαν σχεδιασμούς πολλών κέντρων, κυβερνητικών αλλά και "εντός" της αντιπολίτευσης.

Η "φάμπρικα" του Νίκι συζητείται πολύ και ήδη γίνεται παράδειγμα για μεγαλύτερη εμπλοκή και ενεργοποίηση πολιτών, φορέων ενάντια στον μπερλουσκονισμό και την παρατεταμένη αδυναμία αλλαγών στην ευρύτερη αριστερά.

Στη συνέντευξή του δίνει ένα ξεχωριστό στίγμα πολιτικής δυναμικής και ενός νέου "λεξιλογίου" της αριστεράς, όπως υπογράμμισε ο ίδιος. Εργασία και ελευθερία είναι δύο λέξεις - κλειδιά, αλλά, πρόσθεσε, ότι και η μη βία είναι επαναστατική σήμερα. Δίνει έμφαση στη συνάντηση με την αλήθεια του άλλου και τονίζει ότι η Ευρώπη πρέπει να ξαναγίνει παράδειγμα πολιτισμού, πρέπει, όπως λέει, "να κολυμπήσει στη Μεσόγειο".

Ποιος είναι ο Νίκι Βέντολα

Ο Νίκι Βέντολα γεννήθηκε στο Μπάρι στις 26.8.1958 σε μια οικογένεια καθολικών και κομμουνιστών. Το όνομά του το "χρωστάει" στον πολιούχο της πόλης (Άγιος Νικόλαος) και στον τότε ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης Νικίτα Χρουστσώφ. Σπούδασε φιλολογία στο Μπάρι και το 1972 έγινε μέλος της FGCI (νεολαία του ΙΚΚ - PCI) και της Εθνικής Γραμματείας της FGCI το 1985-1988 και από το 1990 της Κ.Ε. του ΙΚΚ. Ήταν από τα ιδρυτικά στελέχη της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης (μέλος της διεύθυνσης) και μετά την αποχώρησή του από το 2009 είναι ο επικεφαλής του σχήματος "Αριστερά, Οικολογία, Ελευθερία". Μαζί με άλλους ίδρυσε το Arcigay. Συμμετέχει στη Lila (Ιταλικός σύνδεσμος δράσης κατά του AIDS). Εκλέχθηκε βουλευτής το 1992, 1994, 1996, 2001 και πρόεδρος στην περιφέρεια της Απουλία το 2005 και το 2010. Φέτος πήρε 48,7% και 1.036.281 ψήφους (έναντι 42,2 και 899.175 του αντιπάλου).

* Στην Ιταλία δεν είχαμε έναν άνεμο αλλαγής όπως στη Γαλλία κατά του Σαρκοζί. Ποιο ήταν τελικά το μήνυμα των περιφερειακών εκλογών;

Υπάρχει ένα πεντακάθαρο μήνυμα που αφορά στην κρίση του μπερλουσκονισμού. Η πολιτισμική ηγεμονία της μπερλουσκονικής δεξιάς υπέστη τα πρώτα πλήγματα, η "αφήγησή" της παρουσίασε σημαντικές ρωγμές. Όμως μια κρίση δεν ισοδυναμεί με κατάρρευση. Το έλλειμμα εναλλακτικής πολιτικής πρότασης και ο επισφαλής χαρακτήρας της συνεργασίας κεντρώων - αριστερών προκάλεσαν το ανησυχητικό γεγονός η κρίση του μπερλουσκονισμού να φέρει ακόμη πιο δεξιά τις πολιτικές ισορροπίες στη χώρα. Η κεντροδεξιά βγήκε με καθαρά ενισχυμένη την πιο δεξιά, ρατσιστική, αντιδραστική πλευρά της.

* Αναφέρεστε στην ενίσχυση της Λέγκα του Βορρά.

Βέβαια. Στον αντίποδα, η κεντροαριστερά δεν πέτυχε να αξιοποιήσει την κρίση του μπερλουσκονισμού επειδή δεν είναι μια ομοιογενής συμμαχία, δεν έχει ένα συμφωνημένο σχέδιο μεταρρυθμίσεων, δεν "άνοιξε" ακόμη το πολιτικό - πολιτισμικό εργαστήριο ανανέωσης, το οποίο έχουμε απόλυτη ανάγκη.

* Η δική σας άνετη επανεκλογή στην Πούλια (Απουλία) έχει ιδιαίτερη σημασία και προσλαμβάνει έναν ευρύτερο χαρακτήρα;

Νίκησα δύο φορές. Και τις δύο φορές νίκησα πρώτα απέναντι στην κεντροαριστερά και μετά κατά της κεντροδεξιάς. Το 2005 νίκησα τον Ντ’ Αλέμα και την "κορυφή" της μετριοπαθούς αριστεράς. Αυτή η "κορυφή" νομίζει ότι μπορεί να νικήσει σε μια σύνθετη αναμέτρηση, απλά μετακινούμενη προς το κέντρο της πολιτικής γεωγραφίας. Τότε απέδειξα με τη νίκη μου ότι δεν ισχύει αυτός ο ψευδεπίγραφος ρεαλισμός. Αυτούς τους αποκαλώ στρατηγούς της τακτικής.

* Αναφέρεστε πάντα στον Ντ’ Αλέμα, στον Βελτρόνι, στον Φασίνο και άλλους στο Δημοκρατικό Κόμμα;

Αναφέρομαι σε πάρα πολλούς, σε πολλούς που γίνονται "βασιλικότεροι του βασιλέως". Στη συνέχεια νίκησα τον εκλεκτό του Μπερλουσκόνι, Ραφαέλε Φίτο, που ήταν το πιο νέο "πρωτότυπο" του πολιτικού τύπου "Μπερλουσκόνι". Ήταν τότε το ανερχόμενο αστέρι της κεντροδεξιάς.

* Στη συνέχεια έγινε υπουργός του Μπερλουσκόνι με ευθύνη για την περιφερειακή πολιτική και τώρα, μετά τη νέα νίκη σας, υπέβαλε την παραίτησή του.

Φυσικά ο Μπερλουσκόνι δεν έκανε δεκτή την παραίτησή του. Φέτος η κεντροαριστερά ήταν ακόμη πιο άγρια απέναντί μου, ιδιαίτερα το Δημοκρατικό Κόμμα. Μάλιστα, την ίδια στιγμή που στελέχη του είχαν εμπλακεί σε ορισμένα σκάνδαλα και στη διοίκησή μου.

* Όπως ο τότε αντιπρόεδρός σας, που ζητήσατε την παραίτησή του πριν από έναν περίπου χρόνο.

Ναι, εγώ ζήτησα και πήρα την παραίτησή του πριν ακόμη αρχίσουν οι ανακρίσεις της υπόθεσης. Φυσικά και αυτή η κίνησή μου τότε δεν "εκτιμήθηκε". Θεωρούσαν ότι ο "εξτρεμισμός" μου ήταν πλέον ακατάλληλος για τις στρατηγικές συμμαχιών με τομείς της κεντροδεξιάς.

* Όπως το κόμμα του Καζίνι; (τέως πρόεδρος της Βουλής)

Ναι και συνεπώς είχα μια δραματική αναμέτρηση με το Δημοκρατικό Κόμμα. Ήταν μια βίαιη αντιπαράθεση, που κράτησε αρκετούς μήνες και την παρακολούθησε όλη η Ιταλία. Στις προκριματικές εκλογές, πέντε χρόνια πριν, νίκησα με διαφορά λίγων ψήφων. Τώρα, στις προκριματικές, κυριολεκτικά συνέτριψα τον συνυποψήφιό μου (του Ντ’ Αλέμα) παίρνοντας το 70%. Μετά τη νίκη έλεγαν ότι τώρα θα χάσουμε απέναντι στη δεξιά. Όμως το 2005 νίκησα με μικρή διαφορά (0,5%) και φέτος νίκησα με διαφορά μεγαλύτερη από 7%!

* Μια καθαρή νίκη από κάθε άποψη.

Η μοναδική καθαρή, ισχυρή νίκη ταυτόχρονα για την κεντροαριστερά και την αριστερά.

* Άλλες αριστερές υποψηφιότητες, όπως του Φερέρο στη Νάπολη, είχαν αρνητικό αποτέλεσμα.

Πήρε ελάχιστο ποσοστό. Εκεί "καταναλώθηκε" μια ιστορία. Νομίζω ότι αρχίζουν να το σκέφτονται και οι ίδιοι (στην Κομμουνιστική Επανίδρυση). Η Κομμουνιστική Επανίδρυση είχε νόημα στην ιταλική πολιτική όσο ήταν ένα κόμμα "ετερόδοξο", έχοντας και τη χαρισματική ηγεσία του Φ. Μπερτινότι, με μια πλατιά ηγετική ομάδα με νέους, γυναίκες. Όταν η πιο "ανανεωτική" πλευρά ουσιαστικά εκδιώχθηκε η Επανίδρυση, μπήκε απλά σε μια τροχιά επιβίωσης.

Η δεξιά ταύτισε την αγορά με τη μοίρα της ανθρωπότητας

* Και η δική σας πορεία από το ΙΚΚ στην Κομμουνιστική Επανίδρυση και σήμερα στην "Αριστερά, Οικολογία, Ελευθερία", πού οδηγεί;

Οδηγεί στη διαμόρφωση της αριστεράς της νέας χιλιετίας. Η αριστερά ηττήθηκε γιατί η δεξιά διέγραψε το ζήτημα της εργασίας και ιδιοποιήθηκε τη σημασία της ελευθερίας. Η δεξιά ταύτισε την αγορά με τη μοίρα της ανθρωπότητας. Εμείς στην αριστερά νομίζαμε ότι ή θα αντιμετωπίζαμε πλήρως το σύστημα ή με έναν πολύ ιδεολογικό ανταγωνισμό -τυπικό κυρίως της κομμουνιστικής ιστορίας- θα τα καταφέρναμε. (Ο Γκράμσι έδειχνε δύο ελαττώματα, την υπεροψία του κόμματος και το να "ντύνεις" την Ιστορία). Να θυμίσω ότι τον 16ο αιώνα στην Ιταλία προσλάμβαναν κακούς ζωγράφους για να ντύσουν τα γυμνά στην Καπέλα Σιξτίνα! τα γυμνά του Μιχαήλ Άγγελου! Οι επονομαζόμενοι "βρακοφόροι".

Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε την Ιστορία. Χρειάζεται να μαθαίνουμε από την Ιστορία. Ο μαρξισμός δεν είναι μια λειτουργία κληρικών. Εάν ο μαρξισμός γίνεται μούμια, προκαλείται βραχυκύκλωμα. Ο μαρξισμός είναι ένα ζωντανό σώμα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε απλά "αντικείμενα" της αλλαγής, αλλά και υποκείμενα της αλλαγής.

* Μιλήσατε για νέο λεξιλόγιο της αριστεράς και προτείνετε με έμφαση την εργασία και την ελευθερία. Άλλες λέξεις, όπως δημοκρατία, σοσιαλισμός, υπάρχουν;

Χρειαζόμαστε το λεξικό της αλλαγής. Εργασία και ελευθερία είναι κεντρικές λέξεις. Το θέμα είναι και η σχέση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο λέξεις. Κληρονομήσαμε μια πολιτισμική παράδοση απελευθερωτικού τύπου. Πιστεύω ότι πρέπει να ξαναρχίσουμε από τις διαδρομές απελευθέρωσης. Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, όπως το να συναντάμε τη διαφορετικότητα, την ελευθερία των γυναικών. Χρειάζεται να επανεξετάσουμε ένα είδος ανθρωποκεντρισμού που ξεχνάει τη φύση. Το οικολογικό θέμα δεν είναι απλώς ένα πρόσθετο θέμα, αλλά το θέμα της ποιότητας της ανάπτυξης. Δεν αρκεί να προσθέτουμε σε παλιές κατηγορίες νέες κατηγορίες. Δεν χρειάζεται απλώς να προσθέτουμε λέξεις στο λεξιλόγιο της αριστεράς. Υπάρχουν και λέξεις που πρέπει να θάψουμε.

Από όσα έμαθα από την εμπειρία των Ζαπατίστας είναι σημαντική η σπορά. Δεν πρόκειται απλώς να κατακτήσεις την εξουσία, αλλά να χάνεις εξουσία, αν μπορούμε να το πούμε. Δηλαδή να απελευθερώνεις δημοκρατία.

* Από τις "φάμπρικες" στην Πούλια μιλάτε τώρα για "φάμπρικες" παντού.

Χώροι της πολιτικής που είναι σε θέση να ξαναβρούν την αξία που χάθηκε, την αξία της συνεργασίας. Η αριστερά έχασε την ψυχή της όταν "ενσωμάτωσε" τον ανταγωνισμό. Οι σημερινοί χώροι της πολιτικής είναι παγεροί, βαρετοί, ανδροκρατούμενοι και ανταγωνιστικοί. Γι’ αυτό είναι ελάχιστα ελκυστικοί, ιδιαίτερα για τις νέες γενιές. Η εναλλακτική πρόταση δεν είναι να κάνουμε χώρους πιο μικρούς, πιο συνεκτικούς ιδεολογικά, κοινοτικούς, που μοιάζουν όμως περισσότερο με εκκλησιαστικές σέχτες.

Η αλλαγή είναι να χτίσουμε χώρους που να μοιάζουν περισσότερο με κοινωνικά κέντρα. Χώροι που είναι ταυτόχρονα χώροι κοινωνικής και πολιτικής πράξης.

Οι "φάμπρικες του Νίκι" αποφάσισαν την Κυριακή να "επιτεθούν" στα υποβαθμισμένα πάρκα της πόλης και εργάζονται για να τα αναβαθμίσουν, να τα ανθίσουν ώστε να τα απολαύσουν πάλι οι πολίτες, ως κοινό αγαθό, ένα κομμάτι αστικής ομορφιάς. Έτσι εννοώ τη δράση μας όταν μιλάω για στόχευση μιας "βιομηχανίας για την ομορφιά".

Ο μπερλουσκονισμός νίκησε, πολύ πριν από την ψήφο, στην ονειρική διάσταση του λαού. Ο πρωθυπουργός προώθησε στη δημόσια σκηνή την ίδια γλώσσα των ριάλιτι και των τηλεοπτικών σειρών. Ο ίδιος παρουσιάζεται σαν το κόμμα της αγάπης και σερβίρει τους αντιπάλους του σαν το κόμμα του κοινωνικού μίσους. Λες και ζούμε ένα επεισόδιο της "Τόλμης και γοητείας". Ή μοιάζει με διήγηση του μικρόκοσμου "του μεγάλου αδελφού". Αυτή η τηλεοπτική "διαπαιδαγώγηση", η αμερικανοποίηση της ιδέας της ζωής, της κοινωνίας, αυτό που ονομάζω "επιφάνεια του ομφαλού", αποδόμησε κάθε συλλογική έννοια, κάθε συλλογική ηθική, κάθε συλλογική υπευθυνότητα. Ο καθένας κοιτάζει τον αφαλό του σε ένα είδος τεράστιου ερωτισμού καταναλωτισμού και αυτοϊκανοποίησης.

Έχουμε μια πολιτική κυβερνητική τάξη μετά τον φασισμό που δεν ντρέπεται να χρησιμοποιεί μια μάτσο, σεξιστική φρασεολογία. Η χυδαιότητα έχει γίνει κράτος. Πριν να κερδίσουμε ψήφους πρέπει να γνωρίσουμε, να ξαναβρούμε τα πρόσωπα. Αλλιώς χανόμαστε μέσα στην επισφάλεια της εργασίας, της ζωής, της πόλης. Ιταλοί διανοούμενοι τονίζουν ότι με τον θρίαμβο της αγοράς πέθανε η κοινωνία.

Αν εμείς στην αριστερά δεν είμαστε σε θέση να ξαναζήσουμε ένα όνειρο, δηλαδή να επικρίνουμε το παρόν, το τρέχον, αν ασχολούμαστε μόνο με ελλείμματα και παθητικά, με προϋπολογισμούς, δεν μπορούμε να νικήσουμε. Δεν μπορούμε να είμαστε απλώς τεχνοκράτες ούτε, από την άλλη, υπεριδεολογικοποιημένοι. Πρέπει να μετρηθούμε με τις άμεσες αλλαγές, αλλά και με τις μεσσιανικές απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες κάποιοι θεωρούν ότι είμαστε οι καλύτεροι στον κόσμο, κάτι που μας μεταβάλλει σε ένα είδος πολιτικού ιερατείου.

Λαϊκότητα σημαίνει να μαθαίνουμε και από τη χαρά των άλλων. Από τις δικές τους πολιτισμικές διαφορές. Πρέπει να σταματήσουμε να θέλουμε να ομογενοποιήσουμε τον κόσμο. Το διαφορετικό είναι ωραίο.

Να ξαναγίνει παράδειγμα πολιτισμού η Ευρώπη

* Ποιο το μέλλον της Ευρώπης μπροστά στην κρίση; Οι χώρες του Νότου μπορούν να έχουν κοινό βηματισμό;

Είμαι ταυτόχρονα "αποκαλυπτικός" αλλά και αισιόδοξος. Νομίζω ότι πηγαίνουμε σε μια έκρηξη του ευρωπαϊκού συστήματος, στην εντροπία του. Γιατί έχουμε εξοπλιστεί με τον χειρότερο τρόπο για να αποφύγουμε το μόνο φαινόμενο που θα μας σώσει, τη μετανάστευση.

Τα τελευταία δύο μέρη με ενδιαφέρον στην Ευρώπη είναι η Αθήνα και εκτός Ευρώπης η Κωνσταντινούπολη. Η Αθήνα έχει σήμερα μια γοητεία ανάλογη της Νέας Υόρκης. Ευτυχώς που έρχονται μετανάστες που μας φέρνουν ζωντάνια πολιτισμική, κοινωνική, νεανική. Εμείς αντιμετωπίζουμε με ένα είδος ηπειρωτικού απαρτχάιντ τη μετανάστευση.

Η Ευρώπη έχει γίνει κλειστοφοβική. Βυθίζεται στην κρίση της και νομίζει ότι μπορεί να καθαριστεί σαν αγορά, σαν σύστημα τραπεζών και όχι ως παράδειγμα πολιτισμού. Για να ξαναγίνει παράδειγμα πολιτισμού πρέπει να κολυμπήσει στη Μεσόγειο. Εκεί είναι η ιστορία της, η κοιτίδα της. Είναι σε κρίση η Ευρώπη, γιατί παραμένουν οι εμπορικοί πόλεμοι και οι νομισματικοί, και δεν είναι στο επίκεντρο ο πολιτισμός. Όμως είμαι αισιόδοξος. Η δύναμη της πολιτισμικής "μόλυνσης" θα διαλύσει τα τείχη της προκατάληψης, στο τέλος θα κυριαρχήσει μια κοινωνία πολυπολιτισμική, πολυεθνική, πολυθρησκευτική.

Έρχομαι συχνά στον Καναδά, γιατί εδώ υπάρχει αυτή η πολύμορφη ανάμειξη. Ο κόσμος ζει χωρίς να νιώθει ότι κλέβουν την ταυτότητά του.

Η άλλη λέξη - κλειδί είναι η μη βία. Η μη βία είναι το νέο όνομα της επανάστασης. Σημαίνει να κάψουμε τις ρίζες μιας κοινωνίας στηριγμένης στην εκμετάλλευση, στην άγρια ιεραρχία. Ο καθένας μας να προσφέρει τη συμβολή του, όχι όμως σαν να έχει τη "Βίβλο". Εγώ δεν σκέφτομαι πια σαν κομμουνιστής, δεν πιστεύω ότι έχω μια υψηλότερη αλήθεια, πιστεύω ότι η ανώτερη αλήθεια είναι η συνάντηση με την αλήθεια του άλλου. Δεν θέλω να χάσω τη ματιά του κομμουνιστή στον κόσμο, όμως νομίζω ότι η αλήθεια είναι στη συνάντηση διαφορετικών ματιών. Ανακάλυψα πόσο είναι πολύτιμη και αναγκαία και η ματιά ενός μη κομμουνιστή στη ζωή.

Να ξαναδώσουμε νόημα στη συντροφικότητα

* Ποιο κοινό αγαθό φέρνει η αριστερά σήμερα στον κόσμο;

Το πρώτο κοινό αγαθό που πρέπει να διατηρήσουμε και να διαφυλάξουμε είναι η πολιτική. Η χειρότερη ιδιωτικοποίηση που υποστήκαμε είναι η ιδιωτικοποίηση της πολιτικής. Οι πιο σημαντικές αποφάσεις που αφορούν στη ζωή της ανθρωπότητας παίρνονται σε μη εκλεγμένους οργανισμούς, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Αφαίρεσαν από τις λαϊκές μάζες τον έλεγχο της πολιτικής. Είναι το πιο μεγάλο κόλπο στην ανθρώπινη ιστορία και το θεωρούν "φυσικό φαινόμενο". Το πρώτο κοινό αγαθό είναι να διεκδικήσουμε την πολιτική, είναι η άσκηση των δικαιωμάτων. Αποφασιστικό θέμα για την αριστερά είναι πώς θα γυρίσει στον δημόσιο χώρο, πώς θα κάνει κοινότητα, πώς θα διευκολύνει οριζόντια την πολιτική πράξη. Πώς θα ξαναδώσουμε νόημα στη λέξη σύντροφος, που σημαίνει τρώμε μαζί.

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΣΥΝ ΠΑΤΡΑΣ

Εμείς, νέοι και νέες, μέλη της νεολαίας Συν Πάτρας που τασσόμαστε με τις ιδέες της ανανεωτικής πτέρυγας, με αυτό το κείμενο γνωστοποιούμε την απόφαση μας να αποχωρήσουμε από την οργάνωση της νεολαίας και ταυτόχρονα δηλώνουμε ότι πλέον είμαστε μέλη του Συνασπισμού.
Σε προηγούμενο πανελλαδικό κείμενο των νεολαίων της ανανεωτικής πτέρυγας αμέσως μετά το συνέδριο, είχαμε θίξει θέματα και καταστάσεις που συμβαίνουν στο χώρο της οργάνωσης. Είχαμε μιλήσει για αντιδημοκρατικές λειτουργίες, για την ανάγκη ύπαρξης τάσεων, για το απαράδεκτο 50%+1 προκειμένου να εκλεγεί κάποιος/α. Επιπροσθέτως, μετά την πλήρη μετατροπή της νεολαίας σε κομμουνιστική δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας όντας ταγμένοι με τις ιδέες μιας αριστεράς που πάλεψε για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Η λεγόμενη κομμουνιστική νεολαία του 21ου αιώνα και μάλιστα από τα ποιο επίσημα χείλη, αυτά του προέδρου του κόμματος μας είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.. Δεν είναι της παρούσης να κάνουμε για μια ακόμα φορά εκτενή αναφορά και ανάλυση σε όλα αυτά και σε ακόμα περισσότερα.
Δεν έχουμε αυταπάτες ότι περνώντας στο κόμμα πάμε σε κάποιο ιδανικό χώρο που δεν υπάρχουν προβλήματα. Θεωρούμε όμως ότι όντας μέλη του Συνασπισμού μπορούμε να δώσουμε ποιο αποτελεσματικά τις μάχες μας σε αυτή τη δύσκολη φάση που περνάει ο χώρος και να παλέψουμε με καλύτερους όρους τις ιδέες μας που δεν είναι άλλες από αυτές μιας σύγχρονης/δημοκρατικής/οικολογικής και ανανεωτικής αριστεράς.

Βουκελάτου Ευρωπία
Ζαφειρόπουλος Άγγελος
Ζαφειροπούλου Δώρα
Παναγιωτόπουλος Νικόλας
Τσεκούρα Άννα
Τσιμεράκης Ανδρέας

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΛΟΓΟΥ της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ με θέμα: "Αριστερά και Οικολογία"

Ν Τσούκαλης: Η ηγεσία του ΣΥΝ προχωρά με εξαιρετικά βραδείς ρυθμούς στην συμπόρευση με τους Οικολόγους –Πράσινους

Σε αίθουσα ξενοδοχείου με τη συμμετοχή πάνω από 250 μελών και φίλων της Ανανεωτικής Πτέρυγας και των Οικολόγων Πρασίνων και μέσα σε ένα κλίμα διαλόγου και ευρείας ανταλλαγής απόψεων πραγματοποιήθηκε η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΛΟΓΟΥ της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ με θέμα: «Αριστερά και Οικολογία».

Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Θ. Λεβέντης, Δ. Παπαδημούλης, Γρ. Ψαριανός, τα μέλη της Εκτελεστικής Γραμματείας του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων-Πρασίνων Γ. Κοντούλη, Γ. Παρασκευόπουλος, Κ. Δημαράς, Κ. Διάκος, Γ. Τσιρώνης, η ειδική Γραμματέας του ΥΠΕΚΑ Μ. Καραβασίλη, ο δήμαρχος Ν. Φιλαδέλφειας, Στ. Κόντο.

Ο Νίκος Τσούκαλης στην εισήγησή του μεταξύ άλλων υπογράμμισε: « Η ανάγκη για απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί ένα νέο πολιτικό σχέδιο συνάντησης και συνεργασίας με τον χώρο των Οικολόγων –Πρασίνων στην κατεύθυνση μιας γενικότερης αναδιάταξης της Αριστεράς και της Οικολογίας.
Η Ανανεωτική Πτέρυγα θεωρεί ότι η ηγεσία του ΣΥΝ προχωρά με εξαιρετικά βραδείς ρυθμούς στην συμπόρευση με τους Οικολόγους –Πράσινους ενώ χρειάζονται πιο τολμηρά βήματα στη προοπτική των επερχόμενων αυτοδιοικητικών εκλογών».

Στην Εκδήλωση Διαλόγου συμμετείχαν και οι: Σάκης Κουρουζίδης, διευθυντής Ευώνυμης Βιβλιοθήκης, Λεωνίδας Λουλούδης, καθηγητής Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθήνας, Μιχάλης Τρεμόπουλος, ευρωβουλευτής Οικολόγων Πρασίνων.

Συντονίστρια ήταν η Χαρά Παπαϊωάννου, μέλος ΚΠΕ του ΣΥΝ

Στις παρεμβάσεις τους οι ομιλητές μεταξύ άλλων τόνισαν:

Σάκης Κουρουζίδης :Τα ιδεολογικά βαρίδια του παρελθόντος από τα οποία θα πρέπει να απαλλαγεί μια σημερινή "Πράσινη Αριστερα".

Η αριστερά μιλάει εξ ονόματος μιας τάξης και η οικολογία εξ ονόματος ενός θέματος. Μια "Πράσινη Αριστερα" θα πρέπει να μιλά εξ ονόματος όλης της κοινωνίας.

Η αριστερά ξεκίνησε ως μια απάντηση στη φάση της βιομηχανικής επανάστασης, αλλά στόχευσε μόνο στο πεδίο της "βάσης", δηλαδή της οικονομίας, ενώ η οικολογία ενώ ξεκίνησε στοχεύοντας στο Όλον", πολιτικά περιορίστηκε σε ένα "θέμα"

Το ζητούμενο είναι να βρούμε τη γλώσσα που θα απευθύνεται σε όλη την κοινωνία, ως "όλον", για όλα τα θέματα και να αναδείξει το "Ομοούσιον" της ανάπτυξης.

Διατύπωση κάποιων αρχών μιας νέας πολιτικής κουλτούρας της Οικο-αριστεράς.»

Λεωνίδας Λουλούδης : Αγροτική και περιβαλλοντική πολιτική, εξέλιξη και τάσεις

Μετά από μισό αιώνα παρεμβατικής δράσης η Κοινή Αγροτική Πολιτική εισέρχεται σε μια νέα περίοδο κατά την οποία κυριαρχούν προβληματισμοί γύρω από τη συνέχιση του καθεστώτος και τα κριτήρια των ενισχύσεων της παραγωγής σε συνδυασμό την προστασία του περιβάλλοντος, πάντοτε, βέβαια, μέσα σε ένα διεθνές οικονομικό περιβάλλον εντεινόμενου ανταγωνισμού και αντιμετώπισης των πιέσεων και τάσεων της αγοράς αγροτικών προϊόντων. Η ελληνική περίπτωση με καθυστερήσεις, αγκυλώσεις και έλλειψη στρατηγικής ακολουθεί αυτές τις εξελίξεις, τελούσα σε μέτρια σύγχυση μεταξύ "οικονομικών" και "διαρθρωτικών μέτρων", όπως έδειξαν και οι τελευταίες αγροτικές κινητοποιήσεις. Αυτή η διαπίστωση μετριάζεται από επιμέρους επιτυχίες όταν η παραγωγικότητα συνδέεται με την επιχειρηματική ικανότητα και την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Άρα οι δυνατότητες υπάρχουν....



Ν. Τσούκαλης: Η ηγεσία του ΣΥΝ προχωρά με εξαιρετικά βραδείς ρυθμούς στην συμπόρευση με τους Οικολόγους –Πράσινους

Ι.-

Η Πλανητική οικολογική κρίση είναι κατά τους περισσότερους η μεγαλύτερη απειλή που έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα η ανθρωπότητα.

Είμαστε αντιμέτωποι, αν δεν αλλάξουμε πορεία, με το ορατό ενδεχόμενο να καταστεί ο πλανήτης μη βιώσιμος για τα περισσότερα είδη που ζουν σήμερα.

Η κοινωνία είναι πιο αποπροσανατολισμένη, συγχυσμένη και απογοητευμένη από όσο ίσως έχει υπάρξει εδώ και δεκαετίες.

Συγχρόνως η πανεπιστημιακή κοινότητα, οι επιτροπές και οι παγκόσμιοι οργανισμοί δεν έχουν απευθείας επαφή με τους πληθυσμούς.

Αυτή την αρμοδιότητα, ευθύνη έχει η πολιτική/οί και στη συγκεκριμένη περίπτωση η Αριστερά.

Να μετατρέψει δηλαδή τις πιο πάνω μακρινές, γενικές και θολές έννοιες σε πραγματική και συγκεκριμένη πολιτική.

Προβάλλοντας στον πολίτη τις καθημερινές επιπτώσεις.

Αν πιστεύουμε ότι η κλιματική αλλαγή είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος και η πιο σημαντική απειλή για τα δάση μας, τη βιοποικιλότητά μας και τις θάλασσες μας τότε ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι, η σύγχρονη ανανεωτική, μεταρρυθμιστική, οικολογική ΑΡΙΣΤΕΡΑ είμαστε υποχρεωμένοι να προτείνουμε τις αλλαγές για τις οποίες θα αγωνιστούμε.

Το «ομοούσιον της ανάπτυξης», απαιτεί τη διαμόρφωση νέων, ενιαίων «κριτηρίων αειφορίας», με την εισαγωγή και ενσωμάτωση νέων ποιοτικών στοιχείων που δεν αποκαθιστούν, ή δεν περιορίζουν απλώς τις ζημιές στο περιβάλλον, αλλά θα εντάσσουν την παράμετρο του περιβάλλοντος στον ενιαίο αναπτυξιακό σχεδιασμό. Δηλαδή, θα φέρνουν σε ισότιμη θέση το φυσικό, δωρεάν μέχρι τώρα, αγαθό του περιβάλλοντος, είτε ως πόρο, είτε ως φυσική δυνατότητα, είτε και ως αισθητική αξία.

ΙΙ.-

Ο ΣYN και η Ανανεωτική αριστερά έχει μακρά παράδοση στο χώρο της πολιτικής οικολογίας. Η άσκηση ουσιαστικής περιβαλλοντικής πολιτικής, η πρόταση συγκεκριμένων μέτρων και πολιτικών, η ανάδειξη των σημαντικότερων περιβαλλοντικών προβλημάτων στην Ελλάδα και την Ευρώπη, αποτέλεσαν διαχρονικά σήμα κατατεθέν για το κόμμα μας. Στη συνείδηση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών ο ΣYN ταυτίζεται με την πολιτική οικολογία.

Η ενσωμάτωση στον πυρήνα της συγκρότησης της ανανεωτική αριστεράς ότι Αριστερά και Οικολογία δεν είναι πλέον δυνατό να λειτουργήσουν χωριστά ως δυνάμεις σφαιρικού μετασχηματισμού.

Σήμερα όμως φαίνεται ότι την κληρονομιά, που μας άφησαν πρωτοπόρα στελέχη του πολιτικού μας χώρου και της οικολογίας, την αποποιούμαστε μη αντέχοντάς την.

Το κόμμα μας έχει χάσει το συγκριτικό του πλεονέκτημα, όχι τόσο γιατί βρίσκονται στην πολιτική αρένα οι Οικολόγοι -Πράσινοι ούτε γιατί τα περισσότερα πολιτικά κόμματα έχουν βάψει πράσινη την πρόσοψή τους, αλλά γιατί το δικό μας κόμμα στο εσωτερικό του, περιβαλλοντικά είναι πιο άδειο από ποτέ.

Εκεί που κάποτε υπήρχαν πραγματικά ριζοσπαστικές προτάσεις και μέτρα –προτάσεις που άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί θα κατανοούσαν χρόνια μετά- σήμερα υπάρχουν γενικόλογοι, κενοί και σε κάποιες περιπτώσεις στείροι αφορισμοί.

Μας ελέγχει και μας καθοδηγεί ένα φοβικό σύνδρομο.

Φοβόμαστε να προτείνουμε πραγματικά «πράσινα» μέτρα και πολιτικές και προτιμάμε να κρυβόμαστε πίσω από φθηνά και εύκολα συνθήματα.

ΙΙΙ.-

Η Εισήγησή μας προς το Συνέδριο προτείνει την αναβάθμιση του αιτήματος για ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο με διεύρυνση της παραγωγικής βάσης, πράσινη-οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας σε προεξάρχουσα θέση σε μια πρόταση της αριστεράς. Ο ΣΥΝ οφείλει να προβάλλει το αίτημα ενός προτύπου ανάπτυξης, με γνώμονα την προστασία του περιβάλλοντος και την αειφορία για την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας μας, με διεύρυνση της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής. Οι στοχεύσεις και οι πολιτικές-μέτρα θα βρίσκονται στον αντίποδα της επιτάχυνσης της απελευθέρωσης των αγορών και της έντασης των ιδιωτικοποιήσεων.

Αυτό πρέπει να αποσκοπεί:

Στην ενσωμάτωση της περιβαλλοντικής διάστασης σε όλες τις πολιτικές και την αειφορία ως βασικό κριτήριο των επιλογών σε όλους τους τομείς, στη γεωργία, τη βιομηχανία, τον τουρισμό, την ενέργεια και εν γένει στις υπηρεσίες.

Στην κοινωνία και την οικονομία της γνώσης και της τεχνολογίας σε συνθήκες προϊούσας διεθνοποίησης. Στην ολόπλευρη σύγκλιση με την Ε.Ε.

Στη διασφάλιση κοινωνικού κράτους γενικής εφαρμογής, με αναδιανομή του εισοδήματος, με καταπολέμηση της ανεργίας στην κατεύθυνση της πλήρους απασχόλησης, με διαρκή βελτίωση της κοινωνικής προστασίας, ασφάλειας, υγείας και διαβίωσης, καθώς και με επέκταση της πρόσβασης σε βασικά δημόσια αγαθά.

Η μεγάλη ανάγκη της εσωτερίκευσης του περιβαλλοντικού κόστους μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό εργαλείο για μια νέα φάση στις προσεγγίσεις πολλών σύγχρονων αναπτυξιακών διλημμάτων και να αποκαταστήσει πολλές από τις στρεβλώσεις, που η κυρίαρχη «οικονομοκρατούμενη» λογική επέβαλε στην αξιολόγηση των αναπτυξιακών προγραμμάτων και σχεδιασμών.

IV.-

Γενικότερα στην Αλληλεγγύη στις επόμενες γενιές που απαιτεί: την «ενεργειακή λιτότητα» με ανάπτυξη ήπιων, ανανεώσιμων πηγών και καταστολή της κατανάλωσης ορυκτών ενεργειακών πόρων με κάθε πρόσφορο τρόπο, την αποτελεσματική προστασία του φυσικού περιβάλλοντος με προστατευόμενες περιοχές, ακτές και δάση, με διαχείριση των νερών ως φυσικό πόρο σε ανεπάρκεια, με χωρικά δίκαιη διαχείριση απορριμμάτων και αποβλήτων, με δεσμευτικό χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό και κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης, την κατάργηση της γενετικής βιομηχανίας, τα μέτρα προειδοποίησης και πρόληψης από τις φυσικές και ανθρωπογενείς καταστροφές.

Τη βαθιά τομή στο χώρο του δημόσιου τομέα, με δημόσια διοίκηση που θα μετατραπεί από τροχοπέδη κάθε παραγωγικής προσπάθειας σε αποφασιστικό αρωγό της και με νέο ρόλο των απαραίτητων δημόσιων επιχειρήσεων.

Την κοινωνικά δίκαιη και περιβαλλοντικά ισορροπημένη περιφερειακή ανάπτυξη, με αποκέντρωση και αυτοδιοίκηση, την αιρετή περιφέρεια και λιγότερους δήμους για να είναι ισχυροί, με την διεύρυνση του ρυθμιστικού και οικονομικού τους ρόλου με ιδιαί-τερη συμβολή τους στην ανάπτυξη της «κοινωνικής οικονομίας».

V.-

ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ

Η περιβαλλοντική κρίση και η κλιματική αλλαγή. 10 σημεία.

Στο πλαίσιο των κοινών αλλά διαφοροποιημένων ευθυνών, οφείλουμε, να προβάλλουμε και να διεκδικήσουμε ώστε η χώρα μας να δεσμευτεί ότι θα προβάλλει και θα στηρίξει σε μια συμφωνία για το κλίμα, στο Μεξικό πλέον, τα ακόλουθα δέκα σημεία:

1. ενός νομικά δεσμευτικού πλαισίου,

2. Κορύφωση των παγκόσμιων εκπομπών το αργότερο έως το 2015 και ταχύτατη μείωση στη συνέχεια,

3. Δέσμευση των ανεπτυγμένων κρατών για μειώσεις των εκπομπών

4. Συμφωνία των αναπτυσσόμενων χωρών να αναλάβουν δράσεις

5. Δέσμευση για μηδενικές εκπομπές από την αποδάσωση

6. Δέσμευση για δημόσια χρηματοδότηση των ανεπτυγμένων κρατών προς τις αναπτυσσόμενες,

7. Δημιουργία πλαισίου για την προσαρμογή των χωρών στις επιπτώσεις της αλλαγής του κλίματος

8. Δημιουργία μηχανισμού για την τεχνολογική συνεργασία των κρατών 9. Δημιουργία ενός νέου διοικητικού σχήματος, υπό την αιγίδα της UNFCCC, που θα συντονίζει τις δράσεις των κρατών,

10. Δέσμευση για σημαντική μείωση των εκπομπών από τη ναυτιλία και τις αερομεταφορές

Τα παραπάνω δεν είναι μερικά ακόμα ευχολόγια. Είναι οι απαραίτητες συνθήκες που πρέπει να διαμορφωθούν στον οδικό χάρτη της μείωσης των εκπομπών. Είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την σωτηρία των επόμενων γενεών.

.

VI.-

ΠΙΟ ΕΙΔΙΚΑ

Ο ΣΥΝ οφείλει να αναδείξει τον τομέα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας(ΑΠΕ) ως τομέα πρωταρχικής επιλογής στήριξης και δημόσιας παρέμβασης η προώθηση μέτρων εξοικονόμησης και ορθολογικής χρήσης της ενέργειας..

• Αιολικά πάρκα 6.000-9.000 ΜW.

• Φωτοβολταϊκά συστήματα 1.000 MW.

• Μικρά ΥΗΕ 450 MW.

• Γεωθερμικές μονάδες 150 MW.

• Μονάδες βιομάζας 300 MW.

Οι αναγκαίες επενδύσεις είναι της τάξης των 3,0 δις. € ανά έτος για όλη την περίοδο μέχρι το 2020 και οι οποίες, εφ΄ όσον υλοποιηθούν αναμένεται να δημιουργήσουν συνολικά 100.000 νέες θέσεις εργασίας.

Εξοικονόμηση ενέργειας

Δεύτερος βασικός άξονας άμεσης προτεραιότητας για την επίτευξη των στόχων του Ενεργειακού και Κλιματικού Πακέτου της ΕΕ στην Ελλάδα αποτελεί η προώθηση μέτρων εξοικονόμησης και ορθολογικής χρήσης της ενέργειας.

- Η επικαιροποίηση του θεσμικού πλαισίου, η ενεργοποίηση επιτέλους της Κοινοτικής Οδηγίας 2002/91/ΕΚ για την ενεργειακή συμπεριφορά των κτιρίων,.

- Η χρήση κατάλληλα σχεδιασμένων οικονομικών κινήτρων για την προώθηση τεχνολογιών εξοικονόμησης ενέργειας

- Η επιβολή πράσινων φόρων για όλους της καταναλωτές που δεν χρησιμοποιούν ορθολογικά την ενέργεια,

- Η ανάπτυξη πράσινων υποδομών στον τομέα των μεταφορών,

- Η εκπαίδευση και ενημέρωση των πολιτών

VII.-

6. Προς διαφορετική συμμαχική στόχευση: Οικολόγοι –Πράσινοι. Ανοικτοί σε δυνάμεις της Αριστεράς

Η ανάγκη στρατηγικής σύμπλευσης με τον οικολογικό χώρο προκύπτει, πρωτίστως, από το γεγονός ότι τα περιβαλλοντικά προβλήματα ξεπερνούν πλέον τα στενά κλαδικά τους πλαίσια και αποκτούν τη σημασία της καθολικής οπτικής στην αναπτυξιακή προοπτική. Τώρα που το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής γίνεται ομπρέλα και συμπυκνώνει το συνολικό αναπτυξιακό αδιέξοδο του πλανήτη στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της μεγάλης οικονομικής κρίσης.

Αυτήν την πραγματικότητα καλείται να προσεγγίσει και να διαχειριστεί μια πολιτική με όρους πράσινης αριστεράς.

Ο ΣΥΝ οφείλει να προσβλέπει σε μια συνάντηση της Αριστεράς με την οικολογία, ως μια κεντρική επιλογή, συναρθρώνοντας τις προτεραιότητες της κοινωνικής κριτικής με τις περιβαλλοντικές ευαισθησίες.

Σε πολιτικό επίπεδο, ο ΣΥΝ πρέπει να αναζητήσει, σε ισότιμη βάση, δυνατότητες συνεργασίας με τους Οικολόγους- Πράσινους, αξιοποιώντας και την αρνητική εμπειρία από τη μη προώθηση της εκλογικής συνεργασίας σε προηγούμενης εκλογικές αναμετρήσεις.

Η πρόταση αυτή είχε διατυπωθεί έγκαιρα στα καθοδηγητικά όργανα του ΣΥΝ και δεν έγινε αποδεκτή στο 5ο Συνέδριο του κόμματος. Εάν είχε υιοθετηθεί θα υπήρχαν πολλαπλασιαστικά, πιο εντυπωσιακά, αποτελέσματα στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση και μια ευρύτερη αλλαγή του πολιτικού τοπίου.

Σε αυτή τη κατεύθυνση, πρέπει στη παρούσα φάση με ανοικτές διαδικασίες, να επιδιωχθεί διάλογος για συγκεκριμένα ζητήματα και παραπέρα προσέγγιση και συνεργασία στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Οι αυτοδιοίκητες εκλογές του Νοεμβρίου του 2010 πρέπει να διαμορφώσουν όρους ευρύτερης συνεργασίας και σύγκλισης των δύο χώρων.

Τα οξύτατα προβλήματα της συγκυρίας και η αίσθηση της ευθύνης επιβάλλουν τη συνάντηση, με όρους ισοτιμίας και αυτονομίας, δύο χώρων με διαφορετικές μέχρι σήμερα στρατηγικές ιεραρχήσεις και προτεραιότητες.

Η υποβάθμιση του περιβάλλοντος και η κοινωνική οπισθοδρόμηση συμβαδίζουν αποτελώντας τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Είναι η ώρα να ξεκινήσει ο διάλογος και οι κοινές δράσεις με τους Οικολόγους -Πράσινους και με όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και της οικολογίας που θεωρούν αναγκαία και επιθυμούν μια τέτοια συνάντηση, που θα προχωρήσει τη συμπόρευση αριστεράς και οικολογίας πέρα από την απαραίτητη υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων, του πρασίνου και της ποιότητας ζωής στις πόλεις, προς ένα συνολικό αναπροσανατολισμό του παραγωγικού και αναπτυξιακού μοντέλου με βάση τις αρχές της αειφορίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Θέλουμε να προωθήσουμε στην Ελλάδα ένα σύνολο μεταρρυθμίσεων που αποβλέπουν στο μετασχηματισμό του σημερινού στρεβλού, αντικοινωνικού και ξεπερασμένου μοντέλου ανάπτυξης, πέρα από την απλή κατάργηση ή αναθεώρηση συντηρητικών διευθετήσεων που επέβαλε με την αυτοδυναμία της η κυβέρνηση της Ν.Δ. και εν πολλοίς υιοθέτησε και το ΠΑ-ΣΟΚ.

Θα είναι εξαιρετικά θετικό αν κατορθώσουμε με την κοινή μας δράση να επηρεάσουμε τη δημόσια συζήτηση για να έλθουν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ουσιαστικά θέματα που αφορούν το περιβάλλον και τους εργαζόμενους, ιδίως σήμερα όπου το εγχώριο εύρος και βάθος της οικονομικής κρίσης επικεντρώνουν την πολιτική ατζέντα αποκλειστικά σε αυτήν.

Η ανάγκη για απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί ένα νέο πολιτικό σχέδιο συνάντησης και συνεργασίας με τον χώρο των Οικολόγων –Πρασίνων στην κατεύθυνση μιας γενικότερης αναδιάταξης της Αριστεράς και της Οικολογίας.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα θεωρεί ότι η ηγεσία του ΣΥΝ προχωρά με εξαιρετικά βραδείς ρυθμούς στην συμπόρευση με τους Οικολόγους –Πράσινους ενώ χρειάζονται πιο τολμηρά βήματα στη προοπτική των επερχόμενων αυτοδιοικητικών εκλογών.

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Πρέπει να απεγκλωβιστούμε από αριστερίστικες συμπεριφορές. Φώτης Κουβέλης, Συνέντευξη στον Σωτήρη Σιδέρη, Veto, 11/04/2010

Στην πορεία προς το έκτακτο συνέδριο ο ΣΥΝ δίνει την εικόνα αντιμαχόμενων παρατάξεων, εικόνα που κυριαρχεί από τις ευρωεκλογές του 2009 μέχρι σήμερα. Βρίσκεται πράγματι το κόμμα σας, σε οριακή κατάσταση όσον αφορά την ενότητά του?

-Ο «Συνασπισμός» αντιμετωπίζει προβλήματα που αφορούν τα πολιτικά και ιδεολογικά του χαρακτηριστικά. Οι διαφωνίες για την ορθότητα και την αποτελεσματικότητα των πολιτικών του επιλογών έχουν επιπτώσεις και στην καθημερινή λειτουργία του και σημαντικές δυνάμεις του κόμματος δεν εμπνέονται από την πολιτική του γραμμή. Αυτά τα στοιχεία γεννούν πολιτικές διαφωνίες και αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του κόμματος. Είναι λάθος τα συμπτώματα της κρίσης των πολιτικών επιλογών να ανάγονται σε αιτίες και να καλλιεργείται η αυταπάτη ότι με οργανωτικά μέτρα θα ξεπεραστούν τα προβλήματα Παράγωγο αυτής της λογικής είναι η κριτική στον πολυτασικό χαρακτήρα του κόμματος και η καλλιέργεια αντιλήψεων που προωθούν, στο όνομα της αποτελεσματικότητας, ξεπερασμένα από την εμπειρία της αριστεράς μονολιθικά πρότυπα λειτουργίας. Η μετάβαση από τα κόμματα της ιδεολογικής καθαρότητας, σε κόμμα πολιτικής ενότητας, η μετάβαση από τα κόμματα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού σε πολυτασικό κόμμα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οφείλουμε όμως ως Συνασπισμός να είμαστε πεισμένοι ότι οι επιλογές μας αυτές είναι επιλογές χωρίς επιστροφή και πρέπει συστηματικά να τις στηρίζουμε. Εκεί βρίσκεται η ενότητα του κόμματος και στη συνεχή ανάδειξή του, χωρίς παλινωδίες, με τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης ανανεωτικής αριστεράς.

Έχει ασκηθεί έντονη κριτική στον κ. Α. Αλαβάνο για τις ευθύνες του στην διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης. Ο κ. Τσίπρας έχει ευθύνες?

- Οι προσωποποιημένες αντιπαραθέσεις και οι διαγκωνισμοί δεν αφορούν την πολιτική ουσία του ζητήματος. Τέτοιοι διαγκωνισμοί οδηγούν σε σπασμωδικές κινήσεις, πλειοδοσία «αγωνιστικότητας» και δήθεν αντισυστημισμό και σε πρωτοβουλίες αναντίστοιχες με την κρισιμότητα των καιρών. Προέχει ο απεγκλωβισμός του Συνασπισμού από αριστερίστικες συμπεριφορές, η απομάκρυνσή του από ενέργειες που τον εκτοπίζουν από το δυναμικό πεδίο της πολιτικής και η διαμόρφωση ουσιαστικής σχέσης προγραμματικής εμπιστοσύνης με τους πολίτες, οι οποίοι αναζητούν λύσεις στα τεράστια προβλήματα που έχουν σωρευθεί και τεμαχίζουν την κοινωνία. Όσο αυτά δεν προκύπτουν, οι ευθύνες είναι δεδομένες και βαρύνουν την ηγεσία του κόμματος και την εσωκομματική πλειοψηφία.

Η τάση στην οποία ανήκετε , η Ανανεωτική Πτέρυγα, έχει διασπαστεί, το Αριστερό Ρεύμα επίσης και ταυτόχρονα δημιουργούνται νέες τάσεις και ομάδες. Το κυριότερο όμως είναι ότι μεταξύ τους υπάρχουν σοβαρές πολιτικές διαφορές. Μπορούν όλες αυτές οι δυνάμεις να συνυπάρξουν πλέον στον Συνασπισμό?

- Ο Συνασπισμός είναι δημιούργημα και έκφραση των δυνάμεων που αγωνίσθηκαν και πρέπει να συνεχίσουν να αγωνίζονται για την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό της Αριστεράς και, όπως αφετηριακά δεχθήκαμε, να εμπνέεται από τα ιδανικά και τις αξίες του δημοκρατικού σοσιαλισμού, με αδιαπραγμάτευτη την αξία της δημοκρατίας. Στο πλαίσιο αυτό μπορούν να συνυπάρξουν όλες οι τάσεις και τα ρεύματα ιδεών που υπάρχουν στο Συνασπισμό, αρκεί να θέλουμε ο Συνασπισμός να εκπροσωπήσει όλους και όλες που ζητούν ένα κόμμα ριζοσπαστικό, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και ανταγωνιστικό προς τον αναχρονισμό και τον συντηρητισμό. Οι υπαρκτές διαφορές, που για μένα είναι σεβαστές, μπορούν να συνυπάρχουν σ’ ένα κόμμα πολιτικής ενότητας, η οποία θα υπηρετεί την πολιτική ταυτότητα της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς.

Με βάση αυτά τα δεδομένα και την εκτίμηση ότι πολύ δύσκολα θα εξομαλυνθεί η κατάσταση , ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει μέλλον?

- Η υφιστάμενη σχέση ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλοιώσει την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΝ. Είχαμε υποστηρίξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ανακαθορισθεί ως συμμαχικό πολιτικό σχήμα. Η κρίση που βαθαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνει την εξάντληση των ορίων του. Είμαι αντίθετος στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα είτε ευθέως, είτε με προωθούμενη διολίσθηση. Το αρχικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ως πολυφωνικής συνύπαρξης διαφορετικών αριστερών σχημάτων, που θα μπορούσαν να συμπορεύονται με ενιαίο στόχο, ρηγματώθηκε από μείζονα ζητήματα εσωτερικών ιδεολογικών διαφορών, που τα έθεσε η κοινωνία και όχι ο «εσωτερικός πόλεμος των τάσεων».

Ο ΣΥΝ πρέπει να απεμπλακεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθαρά, χωρίς προσχήματα, με υπεύθυνη και ειλικρινή στάση απέναντι και στις άλλες δυνάμεις που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Θα θέσετε και πάλι υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματος?

- Όχι. Στο συνέδριο θα υπερασπισθώ τον Συνασπισμό, με θέσεις και προτάσεις, που υπηρετούν τη σύγχρονη, ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά, με παρόντα τον αριστερό μεταρρυθμισμό και ευρωπαϊσμό.

Η ανανεωτική πτέρυγα του Συνασπισμού καταθέτει στο έκτακτο συνέδριο του κόμματος τις θέσεις της για την «Αριστερά ξανά στο προσκήνιο ανανεωμένη».

Πιστεύετε ότι μια σαφής συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στις αυτοδιοικητικές εκλογές θα ωφελούσε το κόμμα σας ?

- Ο ΣΥΝ οφείλει να διατυπώσει τον κεντρικό του στόχο που πρέπει να είναι η νίκη των ιδεών της ουσιαστικής αποκέντρωσης με αυτοδιοίκηση και η επικράτηση των δυνάμεων που σε τοπικό επίπεδο μπορούν να υπερασπιστούν και να προωθήσουν αυτές τις ιδέες.

Πρέπει να επιδιώξουμε την όσο το δυνατό πιο ισχυρή συμμετοχή μας στους δήμους και τις περιφέρειες, μέσα από φερέγγυους συνδυασμούς και πρόσωπα, με ευέλικτη και αποκεντρωμένη εκλογική τακτική. Βασικό γνώμονα πρέπει να αποτελούν οι εκτιμήσεις και οι επιλογές των αυτοδιοικητικών και πολιτικών κινήσεων του κόμματος, με σταθερή διεκδίκηση την υπεράσπιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα των ΟΤΑ. Απορρίπτοντας λογικές στείρας κομματικής καταγραφής να αναζητήσουμε σχήματα που θα διασφαλίζουν τις πιο πλατιές συνεργασίες προσώπων, κινήσεων και πολιτικών δυνάμεων στη βάση προγραμματικών συμφωνιών και προτάσεων.

Κάποιοι προβλέπουν κοινωνική έκρηξη εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, άλλοι εκτιμούν ότι η πολιτική αυτή θα επιβληθεί χωρίς κόστος λόγω των μεγάλων προβλημάτων και της ΝΔ και της Αριστεράς . Ποια είναι η δική σας εκτίμηση.

- Η βαριά δημοσιονομική κρίση που πιέζει πολύπλευρα την κοινωνία φέρνει σε αδιέξοδο, οδηγεί σχεδόν σε κατάρρευση το πελατειακό κράτος των κοινωνικών ανισοτήτων που χτίστηκε επί δεκαετίες στον τόπο μας.

Γι αυτό και θα αναπτυχθεί σοβαρή και σημαντική για τις μελλοντικές εξελίξεις κοινωνική δυσαρέσκεια και αντίδραση πλατύτατων στρωμάτων. Οι αριστερές δυνάμεις καλούνται να κινηθούν ξανά στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής, προωθώντας νέες ρυθμίσεις και θεσμούς στη θέση των προνομίων και διευκολύνσεων του πελατειακού κράτους και να πρωτοστατήσουν στους αγώνες για διαφορετικές πολιτικές, για τη δίκαιη κατανομή βαρών και για την αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της ελληνικής διοίκησης και οικονομίας.

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Οικολογικό έγκλημα στην περιοχή της Αγυιάς στην Πάτρα (σχετικό βίντεο)

Στο όνομα της Harley-Davidson ο δήμος Πατρέων ισοπεδώνει τον υδροβιότοπο...
Για το ζήτημα αυτό, ο Νίκος Τσούκαλης κατέθεσε επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή, ενώ εντείνονται και οι αντιδράσεις από τις οικολογικές οργανώσεις του Νομού.

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Να κλείσουν τώρα τα λατομεία στην περιοχή του Αράξου!

Μια από τις ωραιότερες τοποθεσίες της Δυτικής Αχαΐας, και με αρχαιολογικό ενδιαφέρον, η περιοχή του Αράξου, πλήττεται από τη βάναυση παρέμβαση του ανθρώπινου παράγοντα. Ο λόγος, η εξαιρετική ποιότητα των πετρωμάτων που έχουν προσελκύσει εδώ και πολλά χρόνια το ενδιαφέρον τριών λατομικών εταιριών που έχουν επιδοθεί σε ένα κυνήγι στο ποια θα εξαφανίσει πρώτη τους λόφους της περιοχής. Συνεχείς εκρήξεις, υποβάθμιση του φυσικού πλούτου της περιοχής, ένα <<σκοροφαγωμένο>> ύψωμα που σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει, κίνδυνος για τα αρχαία που υπάρχουν στην περιοχή και μια Κοινή Υπουργική Απόφαση (Κ.Υ.Α.) που προβλέπει το κλείσιμο των λατομείων στις 31 - 12 – 2010.

Οι λατόμοι όμως δεν δείχνουν να συγκινούνται…προσπαθούν να υποβαθμίσουν την Κ.Υ.Α και να παρατείνουν τη λειτουργία των λατομείων με την πρόφαση ότι η τελευταία δεν αρκεί και χρειάζεται επιπροσθέτως προεδρικό διάταγμα.

Αυτού του είδους οι μεθοδεύσεις δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητες. Καμία ανοχή σε αυτούς που δεν υπολογίζουν την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και άρα της ίδιας μας της ζωής. Τελική σας διορία θα είναι αυτή που ορίζει η Κ.Υ.Α. ._

Αντρέας Τσιμεράκης

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Ή καταδίκη της βίας πιο σημαντική από ποτέ

Στις μέρες μας όλοι οι άνθρωποι πλήττονται λιγότερο ή περισσότερο.Στις αναπτυσσόμενες χώρες λόγω της έλλειψης τροφής, νερού και χρημάτων, στα θεοκρατικά κράτη, λόγω της έλλειψης ελευθεριών και στα ανεπτυγμένα κράτη λόγω οικονομικής κρίσης. Υπάρχουν όμως και εκείνοι, οι οποίοι πλήττονται από τον πόλεμο και την τρομοκρατία. Οταν ο άνθρωπος υποστεί πίεση, που σχετίζεται άμεσα με την επιβίωση του, εκδηλώνονται φαινόμενα επαιτείας και παραβατικής συμπεριφοράς, πράγματα όχι αποδεκτά, αλλά κατανοητά από όλους.
Τις περασμένες μέρες με έκρηξη βόμβας στην Αθήνα έχασε τη ζωή του ένα 15χρονο Αφγανόπουλο και τραυματίστηκε η 11χρονη αδελφή του, παιδιά πολιτικών προσφύγων. Η αισχρή οικονομική τους κατάσταση, τους ανάγκαζε να ψάχνουν σε κάδους σκουπιδιών για γυάλινα μπουκάλια προκειμένου να τα πουλήσουν, ώστε να επιβιώσουν.Τα παιδιά αυτά είναι θύματα της χειρότερης μορφής βίας, της τρομοκρατίας.
Η βία είναι καταδικαστέα από όποια μεριά και αν προέρχεται. Μία τραγική συμπτωση ήρθε να μας δείξει και πάλι την έλλειψη ευαισθησίας μας. Μετά το φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήρθε και ο φόνος δεύτερου 15χρονου, του Χαμί Νατζάφι. Ο υπεύθυνος αυτού του θανάτου δεν είναι κάποιος εξεγερμένος ο οποίος αγωνίζεται για τη βελτίωση της κοινωνίας, αλλά ένας άνανδρος και στιγνός εγκληματίας, ένας τρομοκράτης.
Κανένα κίνητρο δεν δικαιολογεί τον θάνατο ενός αθώου εφήβου, κανένα επιχείρημα δεν μπορεί να απαντήσει στη χαροκαμμένη μητέρα του Χαμί και την οικογένεια του.
Στην κοινωνία του 21ου αιώνα, καμία μορφή βίας δεν είναι ανεκτή και αποδεκτή. Ο χώρος μας και η κοινωνία, σύσσωμοι πρέπει να καταδικάσουν το γεγονός αυτό και να θρηνήσουν για το χαμό αυτού του νέου παιδιού, του Χαμί μας...

Παξινού-Βαφειάδου Ειρήνη
Μέλος Νεολαίας ΣΥΝ
Ηράκλειο Κρήτης

Αριστερά και Οικολογία

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΛΟΓΟΥ της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ

Δευτέρα 12 Απριλίου στις 19.00, ξενοδοχείο Athens Imperial
(Πλατεία Καραϊσκάκη, ΜΕΤΡΟ Μεταξουργείο).

Ομιλητές:

Σάκης Κουρουζίδης, διευθυντής Ευώνυμης Βιβλιοθήκης
Λεωνίδας Λουλούδης, καθηγητής Γεωπονικού Παν/μίου Αθήνας
Μιχάλης Τρεμόπουλος, ευρωβουλευτής Οικολόγων Πρασίνων
Νίκος Τσούκαλης, βουλευτής Αχαϊας ΣΥΡΙΖΑ

Συντονίζει η Χαρά Παπαϊωάννου, μέλος ΚΠΕ τουΣΥΝ