ΝΕΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΝΕΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Τι είναι και τι θέλει η Δημοκρατική Αριστερά

Εμείς, το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς που έρχεται από μακριά και πάει μακριά, δεσμευόμαστε, παράλληλα με τη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής και υπεύθυνης πρότασης εξόδου από την κρίση, να ενισχύσουμε μεθόδους και πρακτικές που θα φέρνουν την πολιτική στους πολίτες και τους πολίτες στην πολιτική.

Φιλοδοξούμε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς να είναι η απάντηση στο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για τη ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και για τον ανακαθορισμό των κοινωνικών συσχετισμών. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι, ταυτοχρόνως, η υπεράσπιση του παρελθόντος και του μέλλοντος της ανανεωτικής, δημοκρατικής και οικολογικής αριστεράς.

Ο πυρήνας των ανανεωτικών ιδεών, που τον κωδικοποιούμε στις θεμελιώδεις αρχές: «δημοκρατικός σοσιαλισμός - αριστερός ευρωπαϊσμός - μεταρρυθμιστική στρατηγική –οικολογική εγρήγορση» είναι και παραμένει στοιχείο της ταυτότητάς μας. Οι ιδέες αυτές εξακολουθούν να είναι ενεργές και να τροφοδοτούν τους προβληματισμούς μας για το μέλλον της αριστεράς. Γιατί ο χώρος της ανανεωτικής και διαρκώς ανανεούμενης αριστεράς είναι και πρέπει να είναι ένα ζωντανό κύτταρο υπεύθυνης στάσης, επίκαιρου λόγου, προγραμματικών θέσεων για τη προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας.

Αφήνουμε πίσω μας την Ελλάδα της χρεοκοπίας και της παρακμής. Είμαστε η Αριστερά της δημιουργίας, της κριτικής σκέψης και της πολιτιστικής αναγέννησης.

Είμαστε εμείς η Αριστερά που σταθερά υποστηρίζει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος πέρα από το νεοφιλελευθερισμό και το ΔΝΤ. Η αριστερή αντιμετώπιση της κρίσης: η επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μη φορτωθεί στις πλάτες των εργαζομένων μέσα από την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά να συνδυαστεί με βαθιά αλλαγή του κράτους, του άδικου φορολογικού συστήματος, της διαχείρισης των χρημάτων του δημοσίου, του παραγωγικού αλλά και του καταναλωτικού προτύπου, επιλογών και νοοτροπιών σπατάλης, διαφθοράς.

Η υπεράσπιση του «δημόσιου συμφέροντος» είναι κεντρικό ιδεολογικό πρόταγμα, που θα μας επιτρέψει να επικεντρώσουμε τις δράσεις μας γύρω από τις «πολιτικές της κρίσης». Παράλληλα με τη δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας, τις προτάσεις αντιμετώπισής της, η δική μας αριστερά δεν μπορεί παρά να επικεντρώνεται στην ανθρώπινη διάσταση της κρίσης και το προστατευτικό δίκτυ της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η εστίαση στην αναδιανομή, στην αλληλεγγύη και στον επανακαθορισμό του προτύπου ανάπτυξης ανοίγει σήμερα το έδαφος για μια ουσιαστική παρέμβαση στο κράτος, στην αυτοδιοίκηση με αποκέντρωση και στους θεσμούς, αλλά και στη μεικτή οικονομία, με στόχο την προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων.

Οι κατευθύνσεις αυτές μπορούν να υλοποιηθούν μόνο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για στρατηγική επιλογή για τη χώρα, τους εργαζόμενους, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό. Η αντιμετώπιση της κρίσης συνδυάζεται με τις αναγκαίες αλλαγές στην ΕΕ προς την επείγουσα κατεύθυνση της ομοσπονδιακής δημοκρατικής ενοποίησης με πρώτους στόχους τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του τραπεζικού συστήματος και των χρηματαγορών από πολιτικούς θεσμούς, την απεμπλοκή από τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς κανόνες και αποδοχή της βαρύτητας των κριτηρίων απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, τη στήριξη του ευρώ με ισχυρό κοινοτικό προϋπολογισμό, τη στήριξη χωρών όταν δέχονται τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, δηλαδή κοινή οικονομική πολιτική. Οι αλλαγές αυτές απαιτούν νέους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς και αγώνες σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Είμαστε η αριστερά που έχει ενσωματώσει στον πυρήνα της συγκρότησής της την πεποίθηση ότι Αριστερά και Οικολογία μπορούν να συνθέσουν ένα καινούριο όραμα μια προγραμματική καινοτομία για τον κόσμο και τις σύγχρονες κοινωνίες. Αυτό σημαίνει βαθιές αλλαγές στον τρόπο που, ως αριστεροί/ές, σκεφτόμαστε και δρούμε, στα οράματα, στις αξίες, στις προτάσεις μας. Σημαίνει την ανάγκη για πράσινη-οικολογική στροφή της οικονομίας ως μιας ώριμης δυνατότητας για ισχυρές μεταρρυθμιστικές αλλαγές για το κλίμα και ένα νέο ενεργειακό πρότυπο.

Απευθυνόμαστε σήμερα στους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες της χώρας μας ζητώντας την ενεργό στήριξη, τη συμπόρευση και τη συμμετοχή τους στο εγχείρημά μας.

Το νέο μας κόμμα στηριγμένο στις αρχές της δημοκρατίας, της διαφάνειας, της πολυφωνίας και της αποτελεσματικότητας, συνδυάζοντας τη συλλογικότητα με την ατομική ευθύνη στη λειτουργία και τη δράση, διεκδικεί να κερδίζει ένα μεγάλο στοίχημα με τους πολίτες που συμμετέχουν ή το παρακολουθούν: Να επιβεβαιώνει καθημερινά την αντιστοιχία του με τα οράματα που επαγγέλλεται.

Φ. Κουβέλης: Οι πολίτες στην πολιτική και η πολιτική στους πολίτες Η εισηγητική ομιλία στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη 27/06/2010

ΟΜΙΛΙΑ του Φώτη Κουβέλη

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σας καλωσορίζω στην Πανελλαδική μας Συνδιάσκεψη, σ’ αυτή τη μεγάλη συνάντηση ελπίδας.

Χαιρετίζω τους συντρόφους – συντρόφισσες που είναι εδώ σήμερα και που ήρθαν απ’ άκρη σε άκρη, από όλη την Ελλάδα, για να ανοίξουμε τους δρόμους που ονειρευτήκαμε.

Χαιρετίζω τους αιώνιους έφηβους που μετά από τόσες δεκαετίες αγώνων στην πλάτη τους, η νιότη της ανανέωσης τους κρατάει όρθιους και μάχιμους κοντά μας.

Χαιρετίζω τη γενιά των δημοκρατικών αγώνων και τα στελέχη του αντιδικτατορικού κινήματος, που σφράγισαν τη νεότερη ιστορία της πατρίδας μας και δίνουν σήμερα, στην ωριμότητά τους, την ανεκτίμητη πείρα τους και την πολιτική τους υποστήριξη στη νέα πορεία μας.

Χαιρετίζω τα νέα παιδιά, τα αγόρια και τα κορίτσια, που είναι σήμερα εδώ και ξεκινούν με πάθος και πείσμα να μπολιάσουν με τη φρεσκάδα των ιδεών της ανανεωτικής δημοκρατικής αριστεράς τις νέες γενιές της πατρίδας μας.

Μέσα από την καρδιά μας, νέοι σύντροφοι και συντρόφισσες, σας χαιρετίζουμε. Είσαστε η συνέχεια, είσαστε η ελπίδα!

Συναντιόμαστε σήμερα νιώθοντας τη μεγάλη απουσία.

Ένας χρόνος χωρίς τον Μιχάλη.

Τιμούμε σήμερα στο ξεκίνημα μας τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, τον δικό μας Μιχάλη, τον αταλάντευτο αγωνιστή, τον πρωτοπόρο πολιτικό, τον πολιτικό των ανοιχτών οριζόντων.

Θα τον θέλαμε σήμερα δίπλα μας.

Στη νέα πολιτική μας πορεία, τις μεγάλες σημερινές μας επιλογές.

Τον θυμόμαστε και θα τον τιμούμε πάντα.

Συναντιόμαστε σήμερα για να συνδιαμορφώσουμε το τοπίο στο χώρο της Αριστεράς και του ευρύτερου δημοκρατικού κινήματος.

Για να προσπαθήσουμε να αντιστοιχηθούμε με χιλιάδες αριστερούς και δημοκρατικούς πολίτες. Να αντιστοιχηθούμε με τις αγωνίες τους, τις σκέψεις τους, τις προτάσεις τους και τις διεκδικήσεις τους για το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς, της κοινωνίας και της χώρας.

Η σημερινή μας συνάντηση είναι η αρχή μιας νέας δυναμικής πορείας.

Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από το Συνέδριο του ΣΥΝ, η επιβεβλημένη αποχώρηση των τεσσάρων βουλευτών από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, απελευθέρωσε και συσπείρωσε πολλαπλάσιες δυνάμεις. Είμαστε αισιόδοξοι και συγχρόνως υπεύθυνοι.

Οι σύντροφοι της «ΑΡΣΗ», της «Πρωτοβουλίας για την Ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς», οι σύντροφοι από την «Αριστερή Αναγέννηση» είναι εδώ, μαζί και οι σύνεδροι και μέλη της Αν. Πτ., πολλοί ανένταχτοι αριστεροί και προοδευτικοί πολίτες και αποφασίζουμε τη νέα πορεία μας.

Οι προσδοκίες της κοινωνικής αριστεράς, πάρα πολλών προοδευτικών πολιτών, είναι πολύ μεγάλες, ιδιαίτερα μέσα στη βαθιά και πολύπλευρη κρίση. Κρίση οικονομική, πολιτική, γενικότερη κρίση εμπιστοσύνης. Η αναζήτηση της σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς, της αριστεράς της ευθύνης, εκδηλώνεται από παντού.

Πήραμε τη μεγάλη απόφαση. Τώρα πρέπει να προχωρήσουμε, να ανταποκριθούμε. Τώρα ας κάνουμε το επόμενο βήμα, ας συγκροτήσουμε το κόμμα μας, το κόμμα της Ανανεωτικής και Δημοκρατικής Αριστεράς.

Πατάμε σε πολύ γερό έδαφος. Οι θέσεις μας είναι δικαιωμένες.

Δεν ταλαντευτήκαμε ποτέ γιατί ξέρουμε – εμείς δεν ξεχάσαμε – ότι η βία είναι το εργαλείο της επιβολής των λίγων στους πολλούς. Δεν αδιαφορούμε για τις αιτίες, τις μελετούμε, αλλά δεν χρειάζεται να πάθουμε και πάλι για να μάθουμε, το ξέρουμε ότι κάθε φορά που η βία ξεσπά, που βάφει με αίμα την κοινωνική μας ζωή, τρομάζει, καλλιεργεί ανασφάλεια και συντηρητική αναδίπλωση . Η αυστηρή μας θέση μάς δυναμώνει, οχυρώνει την κοινωνία, εκφράζει τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα των εργαζομένων. Και προχθές, όπως έπρεπε, αμέσως καταδικάσαμε την τρομοκρατική ενέργεια στο υπουργείο Προστασίας το Πολίτη.

Η οικονομική κρίση, η απειλή για το ευρώ απαιτούν περισσότερη Ευρώπη, περισσότερη ενοποίηση, οικονομική διακυβέρνηση. Η Ελλάδα έχει τώρα περισσότερο από ποτέ ανάγκη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα τα άλλα που ακούγονται είναι σενάρια ανεξέλεγκτης πορείας στο άγνωστο ή στο γκρεμό της πλήρους κατάρρευσης. Η Ευρώπη δεν είναι όπως τη θέλουμε, όπως την έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι, οι πιό αδύνατες οικονομίες της. Αυτό σημαίνει πιο επίμονη προσπάθεια για την αλλαγή των συσχετισμών, πιο ανοιχτή πολιτική συμμαχιών μέσα στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.

Η εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων – και στην εθνική τους διάσταση- ταυτίζεται με τη σταθερή και ενεργό θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η οικοδόμηση συμμαχιών σε επίπεδο κρατών, πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για κοινές δράσεις και ενωσιακές πολιτικές, είναι ο μόνος δρόμος διεξόδου από την κρίση.

Το όραμα μιας πολιτικά ενοποιημένης Ε.Ε. δημοκρατικής, κοινωνικής και οικολογικής, έχει αφετηριακό στοιχείο την πολιτική απόφαση για ενιαίο ευρωπαϊκό χώρο σε προοδευτική κατεύθυνση.

Για μακρόπνοες διαρθρωτικές πολιτικές, πολιτικές για την προστασία του περιβάλλοντος και για την ενίσχυση της απασχόλησης.

Για τη διεκδίκηση ενός νέου προοδευτικού ευρωπαϊκού συντάγματος ομοσπονδιακού χαρακτήρα.

Σήμερα η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης είναι περισσότερο αναγκαία από κάθε περίοδο. Η εξισορρόπηση της κυριαρχίας των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα μπορεί να επιδιωχθεί από πολιτικά υποκείμενα που έχουν ή μπορεί να επιτύχουν δυνατότητες στην ίδια κλίμακα. Τέτοιο πολιτικό υποκείμενο μπορεί να είναι και να γίνει η Ε.Ε. πολιτικά ενοποιημένη. Στο πεδίο μιας πολιτικά ενοποιημένης Ε.Ε. αποκτούν νέο νόημα, νέα πειστικότητα, τόσο τα κινήματα όσο και η πολιτική παρέμβαση στους θεσμούς, η ανάπτυξη διεκδικήσεων και αγώνων στην κατάλληλη διάσταση, αλλά και συναινέσεων, ευρύτερων συσπειρώσεων. Εδώ βασίζεται ο αριστερός ευρωπαϊσμός.

Η ανανεωτική αριστερά, οι θέσεις και οι προτάσεις μας, η πολτική ηθική, η δημοκρατικότητα, είναι περισσότερο αναγκαίες από ποτέ.

Η στρατηγική της διεύρυνσης της δημοκρατίας στο εθνικό, αλλά και στο ευρωπαϊκό πεδίο, είναι η μόνη απάντηση στην επέλαση των κερδοσκόπων.

Εντάσσουμε τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες στη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, ειδικά μέσα στις συνθήκες της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης.

Με καθημερινή επιδίωξη για τη διεύρυνση της δημοκρατίας, για τα δικαιώματα των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, των γυναικών, των μεταναστών, την προστασία του περιβάλλοντος, τη δημοκρατική ολοκλήρωση και την προοδευτική ευρωπαϊκή πορεία.

Σοσιαλισμός και Δημοκρατία δεν ξεχωρίζουν. Πρώτιστος στόχος μας, η καταπολέμηση της αμφισβήτησης και της υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών που σήμερα πλήττονται και απαξιώνονται διαρκώς. Επιδίωξή μας είναι η εμβάθυνσή τους, η συμμετοχή και η παρέμβασή μας σ’ αυτούς.

Οι πολιτικές μας παρεμβάσεις και επιλογές νοούνται από θέση ευθύνης για την πορεία της χώρας, με πλήρη απόρριψη της πολιτικής που καλλιεργεί καταστροφικά αδιέξοδα και συντείνει στη χαοτική χρεοκοπία.

Οι κοινωνικοί αγώνες αποκτούν προοπτική και δύναμη όταν χαράσσουν διεξόδους - βαθιές αλλαγές στο σημερινό κράτος και την οικονομία.

Δεν μπορεί να στηρίζονται στον κρατικισμό, στο δογματισμό και στην αυταρχική κομματική εξουσία.

Φορείς εξουσίας για δημοκρατικές, προοδευτικές αλλαγές μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν οι νέες συσπειρώσεις πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.

Αυτές οι αλλαγές καλλιεργούνται με την ιδεολογική μάχη υπέρ της προοδευτικής ηγεμονίας.

Ασκούμε έντονη κριτική στην «ιδεολογία της εξατομίκευσης», τόσο στη μορφή της οικονομικής μεγέθυνσης όσο και στη μορφή της κουλτούρας του ευδαιμονισμού. Η δική μας πολιτική έμφαση και στόχευση είναι το δημόσιο συμφέρον, η υπεράσπιση του «δημόσιου αγαθού» και του «δημόσιου χώρου».

Υπερασπιζόμαστε το δημόσιο, το συλλογικό συμφέρον, εστιάζουμε στην αναδιανομή, στην αλληλεγγύη και στον επανακαθορισμό του μοντέλου ανάπτυξης. Είναι αναγκαία, ιδιαίτερα σήμερα, μια ουσιαστική παρέμβαση στο κράτος, αλλά και στην οικονομία, με στόχο την προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων, που θα ρηγματώνουν και θα αμφισβητούν συστηματικά και όχι γενικόλογα και αόριστα, το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο, που τεμάχισε την κοινωνία και γέννησε την οικονομική κρίση.

Δημόσιο συμφέρον σήμερα σημαίνει και προστασία, αναβάθμιση του περιβάλλοντος, αειφορία και πράσινη-οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας.

Αριστερά και Οικολογία δεν είναι πλέον δυνατό να λειτουργήσουν χωριστά ως δυνάμεις σφαιρικού μετασχηματισμού. Μαζί, όμως, μπορούν να συνθέσουν ένα καινούριο όραμα, μια προγραμματική καινοτομία και κατάκτηση για τον κόσμο και τις σύγχρονες κοινωνίες.

Η σύμπλευση με τον οικολογικό χώρο, επιβάλλεται από την υιοθέτηση μιας συνολικής οπτικής για την αναπτυξιακή προοπτική σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο.

Επιδιώκουμε να γίνουμε η αριστερά της αειφόρου ανάπτυξης στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της κλιματικής αλλαγής και μάλιστα στην εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης.

Ο τόπος χρειάζεται νέο ενεργειακό πρότυπο με βάση την εξοικονόμηση, τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, τις καθαρές τεχνολογίες, τις καινοτομίες, μέσα σε ένα σύγχρονο πλαίσιο οργάνωσης του χώρου, των φυσικών πόρων και οικοσυστημάτων. Πρέπει να ανακηρύξουμε την «αυθαιρεσία», κάθε είδους, ως τον μεγαλύτερο εχθρό του περιβάλλοντος, φυσικού, γεωργικού και οικιστικού.

Στηρίζουμε και προωθούμε ισχυρές μεταρρυθμιστικές αλλαγές, μεγάλες πολιτικές πρωτοβουλίες για το κλίμα, πρόβλημα που συμπυκνώνει όλες τις αντιφάσεις ενός στρεβλού αναπτυξιακού προτύπου που κυριάρχησε και σφράγισε τη φάση της βιομηχανικής και μετα-βιομηχανικής κοινωνίας.

Η δική μας αριστερά έχει κατανοήσει βαθύτατα ότι οι δυνάμεις της τεχνολογίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, στον 21ο αιώνα, αποτελούν στοιχείο και δύναμη κοινωνικού μετασχηματισμού, τόσο στο επίπεδο των ιδεών όσο και στο επίπεδο της πρακτικής εφαρμογής. Εντάσσουμε οργανικά στον πολιτικό μας λόγο και πράξη αυτές τις κατακτήσεις και τις ενσωματώνουμε πολιτικά όχι με τρόπο εργαλειακό, αλλά με το βαθμό αυτονομίας που αξίζει στο χειραφετητικό τους εγχείρημα.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ζούμε τους τελευταίους μήνες την παταγώδη, καταστροφική κατάρρευση του πελατειακού κράτους που στήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Ζούμε τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος που δόμησε το πολιτικό στερεότυπο του δικομματισμού, που κυριάρχησε σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο.

Αυτό το πολιτικό σύστημα, με τον άκρατο συγκεντρωτισμό του, δεν επέτρεψε τον κοινωνικό έλεγχο της ασκούμενης πολιτικής και, με την πελατειακή του λειτουργία, εξέθρεψε την αδιαφάνεια, επέτρεψε την προσβολή του δημόσιου αγαθού. Το έλλειμμα εκτινάχθηκε, το χρέος ξεχείλισε για να χρηματοδοτούνται οι πελατειακές πολιτικές, οι μεγάλες εξυπηρετήσεις, η διαφθορά. Και ο λογαριασμός ήρθε μέσω των όρων του δανεισμού της χώρας. Και τον έστειλαν – κυβέρνηση, κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και του ΔΝΤ – στους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους, τους νέους και τις νέες. Πελατειακό κράτος, διαφθορά, δανεισμός, οικονομικά μέτρα είναι ένα πλέγμα στην Ελλάδα και δεν τα βλέπουμε ως επιμέρους μεγέθη που χωρούν αποσπασματική αντιμετώπιση.

Δύο είναι οι κεντρικές μας παρατηρήσεις :

Οι ευθύνες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιες. Και δικαίως πολύ μεγάλα τμήματα της κοινωνίας τους αποδοκιμάζουν. Αν οι πολίτες είχαν εναλλακτικές λύσεις θα έβαζαν κυριολεκτικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τα συγκεκριμένα κόμματα. Και τους δύο, παρά την προσπάθεια της ΝΔ να κρυφτεί.

Είναι παράλογο να πιστέψει κανείς ότι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις μπορούν να ηγηθούν μιας πορείας ανασυγκρότησης της δημοκρατίας μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι εφικτός ο στόχος της διατήρησης του παλιού μοντέλου, των πελατειακών ρυθμίσεων, των βολεμάτων που κρύβονταν κάτω από το χαλί του δανεισμού του κράτους. Δεν είναι δυνατόν, γιατί η ζημιά που έχουν ήδη επιφέρει είναι πολύ βαθιά.

Η κυβέρνηση κατανέμει άδικα τα βάρη της κρίσης, αφήνει την κοινωνία χωρίς ρεαλιστική προοπτική. Η ΝΔ υποκρίνεται όλο και περισσότερο. Η διαφθορά παραμένει ατιμώρητη. Η φοροδιαφυγή, πέρα από επικοινωνιακές κινήσεις δεν συμπιέζεται. Κανένα μέτρο κοινωνικού ελέγχου της διαχείρισης του δημοσίου χρήματος δεν έχει ληφθεί. Όλα αυτά έχουν προκαλέσει πρωτοφανή κρίση εμπιστοσύνης στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, στο κράτος. Ο λαός μας έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του για τη δυνατότητα να ελέγξει την τύχη του, την πορεία της χώρας του.

Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, δε θέλουμε και δεν πρέπει να αναστηλωθεί το πελατειακό κράτος .

Παρατήρηση δεύτερη :

Το πελατειακό κράτος, αν και υφίστατο πολλές κριτικές και αμφισβητήσεις στο παρελθόν, επεβίωνε και δεν υπήρχαν επαρκείς εσωτερικοί συσχετισμοί για την ανατροπή του. Τα δάνεια βόλευαν την κατάσταση. Το καίριο πλήγμα το υπέστη από την πίεση των χρηματιστηριακών αγορών που αντελήφθησαν την απροστάτευτη πλέον ελληνική οικονομία και κοινωνία και από την αυταρχική πολιτική, κυρίως της γερμανικής κυβέρνησης, που επέβαλε τους όρους της - με κεντρικά χαρακτηριστικά την συμπίεση της αμοιβής της εργασίας, όχι μόνον σε μηνιαία βάση, αλλά και πιο μακροχρόνια, στο σύνολο της ζωής του εργαζόμενου.

Η οικονομική – δημοσιονομική κρίση και η τελική διαδικασία απαξίωσης και κατάρρευσης του πελατειακού κράτους δεν έχει τη δική μας σφραγίδα. Έχει τη σφραγίδα του νεοφιλελευθερισμού, του ΔΝΤ και, εντέλει, του απαράδεκτου «μνημονίου» που επίσης απαράδεκτα δέχθηκε η κυβέρνηση.

Εντάσσεται σε μια ισχυρή πολιτική που απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, με στόχο τη μείωση της πραγματικής αμοιβής της εργασίας και κυρίως την αποδιάρθρωση του συστήματος ελεύθερης συλλογικής διαπραγμάτευσης των εργαζομένων με την εργοδοσία.

Γι’ αυτό όμως δημιουργείται σύγχυση στον κόσμο και παράλυση στις δυνάμεις της αριστεράς όταν δεν κατανοούμε τη δυναμική της σύγκρουσης .

Με ποιόν, τί είμαστε, τί στηρίζουμε ;

Θυμίζουμε ότι ακόμη και όταν ήταν άμεσα ορατό ότι έρχονταν τα χειρότερα, οι πολιτικές δυνάμεις, που δεν μετείχαν στις ευθύνες της κατάρρευσης, παρέλυσαν μέσα στο κλίμα του αριστερισμού και στα μεγάλα λόγια .

Ας μην ξεχνούμε ότι επι μήνες, όσο ήταν σε εξέλιξη οι εκβιασμοί και τα επάλληλα κυβερνητικά σχέδια, οι φορείς της αριστεράς αρνήθηκαν, για διαφορετικούς λόγους, να διατυπώσουν, να οργανώσουν τις κοινωνικές δυνάμεις με εναλλακτική πρόταση. Ξοδεύτηκαν στις καταγγελίες χωρίς κανένα αποτέλεσμα, στα λόγια επιχειρούσαν να μπλοκάρουν το ένα πακέτο μετά το άλλο, που γίνονταν όλο και χειρότερα και έφθασαν στο σημείο να αναζητούν λύσεις εκτός ΕΕ και χωρίς ευρώ.

Εμείς επιμένουμε ότι η κατάρρευση του πελατειακού κράτους μπορεί να γίνει ευκαιρία για την οικοδόμηση νέων σχέσεων εξουσίας, νέων θεσμών, νέας κατανομής της εξουσίας στη χώρα μας σε αντιπαράθεση με τις πολιτικές που ακολουθούνται. Σε αντίθεση με τις απόψεις που περιορίζουν τη λύση του προβλήματος μόνο στην αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων, είμαστε πεπεισμένοι ότι απαιτείται μια μεγάλη προσπάθεια αποκατάστασης της αξιοπιστίας και της αποτελεσματικότητας της δημοκρατίας μας.

Ποιός παίρνει τις αποφάσεις και σε όφελος ποιών;

Αν δεν επιβληθούν πολιτικές αλλαγές, όχι μόνον οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα αποκατασταθούν, αλλά ίσως η κοινωνία να ζήσει πολύ χειρότερες ημέρες.

Η αντιμετώπιση της κρίσης πρέπει να πορεύεται μαζί με την εκκίνηση της παραγωγικής διαδικασίας, αλλά και την καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, τον έλεγχο των δαπανών του δημοσίου. Μόνον έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος της ριζικής αλλαγής των απαράδεκτων και άνισων μέτρων που πάρθηκαν σε βάρος των μισθωτών και των συνταξιούχων.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θέλουμε να διαμορφώσουμε μαζί με ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις την αριστερή απάντηση στην κρίση.

Το έλλειμμα και το χρέος είναι υπαρκτά.

Είναι έγκλημα των πολιτικών δυνάμεων που τα αύξησαν, αλλά και των πολιτικών συμπεριφορών που τα ανέχθηκαν.

Εδώ η δική μας θέση πιάνει το νήμα της παράδοσης της ελληνικής αριστεράς, της πατριωτικής στάσης ευθύνης όταν η χώρα και η κοινωνία βρίσκεται σε μεγάλους κινδύνους. Αν εμείς οι προοδευτικοί πολίτες, οι αριστεροί, η πλειοψηφία των εργαζομένων, δεν στηρίξουμε τον τόπο και το συμφέρον της κοινωνίας μας, ποιός θα το κάνει; Αυτοί που λαδώθηκαν και λαδώνονται, που παραπλανούν το λαό και σκέφτονται πώς θα βολευθούν και στη σημερινή κρίσιμη κατάσταση; Ή μήπως οι υπάλληλοι των δανειστών μας;

Είναι πρωτίστως δική μας υποχρέωση.

Ξέρουμε ότι για να ανακάμψει η οικονομία και η κοινωνία, εκτός από τις κεντρικές πολιτικές, πρέπει να αλλάξουν πολλά στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος και σε όλη την κλίμακα των δημόσιων λειτουργιών και των ανθρώπων που τις υπηρετούν. Οι μεταρρυθμίσεις που επιδιώκουμε αφορούν στο βαθύ εκδημοκρατισμό των λειτουργιών του κράτους, τη ριζική ανακατανομή των εξουσιών, κυρίως μεταξύ της εκτελεστικής εξουσίας και των αντιπροσωπευτικών οργάνων της Πολιτείας και τη διαμόρφωση κοινωνικών ελέγχων της ασκούμενης πολιτικής.

Αριστερή αντιμετώπιση της κρίσης σημαίνει ότι η αναγκαία μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους δεν φορτώνεται κυρίως ή αποκλειστικά στις πλάτες των συνήθων υποζυγίων, αλλά συνδυάζεται με βαθιά αλλαγή του κράτους.

Η αντιμετώπιση της κρίσης επιβάλλει την απόκρουση και άρση του άδικου και άνισου φορολογικού συστήματος. Επιβάλλει τη διαφανή και χρηστή διαχείριση των χρημάτων του δημοσίου και την απόρριψη του παραγωγικού και καταναλωτικού στερεοτύπου, των επιλογών και νοοτροπιών σπατάλης και διαφθοράς. Επιβάλλει την προστασία των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων και σχέσεων.

Οι ρυθμίσεις της κυβέρνησης για τις εργασιακές σχέσεις είναι απαράδεκτες. Πέρα από την πρόδηλη αντισυνταγματικότητά τους, καταστρέφουν τον προστατευτικό ιστό της εργασίας, που κατακτήθηκε με αγώνες, καθηλώνουν τους εργαζόμενους, τους υποτάσσουν στις διαθέσεις και τα συμφέροντα της εργοδοσίας και διασπούν τη συνοχή της κοινωνίας.

Σε καμμία περίπτωση δεν αποτελούν ρυθμίσεις που μπορούν, έστω και προσχηματικά, να δικαιολογηθούν ότι εντάσσονται στην αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους και της οικονομικής κρίσης. Αντίθετα, συντελούν αρνητικά.

Η απομειωμένη και καθηλωμένη αμοιβή εργασίας δεν μπορεί να συμμετέχει στη λειτουργία της οικονομίας της χώρας, που παραμένει σε ακινησία.

Έχουμε μιλήσει πολλές φορές και την κρίσιμη αυτή περίοδο θα μιλήσουμε ξεκάθαρα, για τη διασφάλιση της κοινωνικής ασφάλειας όσων διαβιούν στη χώρα μέσα από ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα εξασφαλίζει τη σταθερή και με ενιαίους όρους χρηματοδότησή του από τους εργαζόμενους, το κράτος και τους εργοδότες, χωρίς την οποιαδήποτε ανάγκη άνισης καταφυγής σε κοινωνικούς πόρους. Την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής και εισφοροαπαλλαγής και της ανασφάλιστης εργασίας καθώς και την πρόσβαση και χρήση των υπηρεσιών υγείας, που θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από πλήρη ισότητα για όλους τους πολίτες, μέσα από ένα Ενιαίο Φορέα Υγείας.

Το ασφαλιστικό σύστημα που προωθεί η κυβέρνηση αποδομεί και ανατρέπει τα δικαιώματα των πολιτών και στερεί το δικαίωμα στη σύνταξη τις επόμενες γενιές. Δεν υπερασπιζόμαστε ρυθμίσεις του παρελθόντος, που ανορθολογικά και με πελατειακή στόχευση θεσπίσθηκαν.

Υπερασπιζόμαστε ρυθμίσεις που υπηρετούν ένα δίκαιο και βιώσιμο κοινωνικό – ασφαλιστικό σύστημα που αναγνωρίζει και σέβεται τα ασφαλιστικά δικαιώματα των πολιτών.

Η δική μας πολιτική αξιώνει την εξοικονόμηση πόρων για την υγεία και την παιδεία, για την εφαρμογή δημόσιων και κοινωνικών πολιτικών, που θα μειώνουν πραγματικά τις ανισότητες και θα στηρίζουν την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων, που υπονομεύει την αναπτυξιακή προοπτική και την κοινωνική συνοχή.

Η δική μας πολιτική προωθεί νέο αναπτυξιακό πρότυπο, νέες οικολογικές επιλογές στην ανάπτυξη και στην ενεργειακή πολιτική, δραστικό περιορισμό και έλεγχο των φυσικών πόρων, που σήμερα σπαταλώνται και προσβάλλονται.

Αυτές οι κατευθύνσεις δεν μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς την εγκατάλειψη της σκανδαλώδους ανοχής απέναντι στην υπέρογκη παραοικονομία, που κλέβει τους άλλους πολίτες, υπονομεύει την κοινωνική αλληλεγγύη, συμπιέζει τις πραγματικές αμοιβές της εργασίας, τις συντάξεις και τα επιδόματα ανεργίας.

Οι κατευθύνσεις αυτές συνδυάζονται με τους στόχους αλλαγής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με κατεύθυνση τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του τραπεζικού συστήματος και των χρηματαγορών, από πολιτικούς θεσμούς, την απεμπλοκή από τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς κανόνες και την αποδοχή της βαρύτητας των κριτηρίων απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, τη στήριξη του ευρώ με ισχυρό κοινοτικό προϋπολογισμό, τη στήριξη χωρών όταν δέχονται τις κερδοσκοπικές επιθέσεις.

Χρειάζεται δηλαδή κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.

Θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας την Ελλάδα της χρεοκοπίας, για να συμβάλουμε στην αναγέννηση της χώρας και της Ευρώπης.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

συντρόφισσες και σύντροφοι,

Οι πολιτικές επιλογές των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν εκφράζουν, δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Απορρίπτονται πλέον από πάρα πολλούς.

Οι ευθύνες τους για τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας και του κράτους δεν μπορούν πια να κρυφτούν.

Εμείς, νέο κόμμα της Αριστεράς, που έρχεται όμως από μακριά και πάει μακριά, δεσμευόμαστε μαζί με τη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πρότασης εξόδου από την κρίση, να καλλιεργήσουμε και να αναδείξουμε όλα εκείνα τα ιδεολογικά και πολιτικά στοιχεία και χαρακτηριστικά, που θα δώσουν την «πολιτική στους πολίτες» και τους "πολίτες στην πολιτική".

Καλούμε όλους και όλες τους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες να κινηθούν στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής, για να γείρουν την πλάστιγγα και τις μεσοπρόθεσμες εξελίξεις υπέρ των εργαζομένων, γυναικών και ανδρών, των ανθρώπων της δημιουργίας, των νέων, επιβάλλοντας νέες ρυθμίσεις και θεσμούς στη θέση των προνομίων και διευκολύνσεων του πελατειακού κράτους.

Να πρωτοστατήσουν στους αγώνες για διαφορετικές πολιτικές,

για να αλλάξουν ριζικά τα κυβερνητικά μέτρα με στόχους τη δίκαιη κατανομή βαρών, την αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της ελληνικής διοίκησης,

την υλοποίηση νέου αναπτυξιακού προτύπου της παραγωγικής βάσης,

την οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας.

Η ελληνική κοινωνία έχει σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία ανάγκη από μια σύγχρονη, ανανεωτική δημοκρατική Αριστερά, πρωταγωνίστρια στην κατεύθυνση μεγάλων κοινωνικών προοδευτικών συσπειρώσεων. Η οικονομική κρίση, με την ολέθρια παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη χώρα, με δυσβάσταχτα και άδικα βάρη στις πλάτες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, με αποσαρθρωμένα τα εργασιακά δικαιώματα, επιβάλλει καινούργια καθήκοντα για τη σύγχρονη Αριστερά. Και αυτά τα καθήκοντα θέλουμε να τα αναλάβουμε. Η εξέλιξη της κρίσης δεν είναι γνωστή. Θα δυναμώσουν οι δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής ή θα συμπιεστούν περισσότερο για την αναστήλωση του νεοφιλελευθερισμού; Τίποτε δεν έχει κριθεί. Η έκβαση εξαρτάται και από τις ενέργειες, τους αγώνες, τις πρωτοβουλίες της σύγχρονης δημοκρατικής Αριστεράς.

Θέλουμε μια Αριστερά με τη δημοκρατία κύριο συστατικό της πολιτικής της. Μια Αριστερά ανοιχτή, για να μπορούν σ’ ένα συλλογικά διαμορφούμενο πλαίσιο να εκφράζονται και να συμπορεύονται όσο το δυνατό ευρύτερες αριστερές, δημοκρατικές, σοσιαλιστικές και οικολογικές δυνάμεις, δημοκρατικοί και προοδευτικοί πολίτες που επένδυσαν με την ψήφο τους στο ΠΑΣΟΚ και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις και αναζητούν σήμερα κοινωνικές και πολιτικές διεξόδους.

Θέλουμε μια Αριστερά ρηξικέλευθη και τολμηρή, που δεν βολεύεται στα εύκολα και γι` αυτό δεν κάνει καμιά παραχώρηση, ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό, ούτε στον μυωπικό αριστερισμό, δεν θεωρεί άκριτα ως δίκαιο αίτημα την υπεράσπιση κάθε κεκτημένου και δεν χαϊδεύει συντεχνίες στο όνομα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Θέλουμε να λειτουργήσουμε ως καταλύτης για την παρουσία της Αριστεράς στην κοινωνική πραγματικότητα, μέσα από ρήξεις και συνθέσεις για την προώθηση και ικανοποίηση των αιτημάτων που αφορούν στην εποχή μας και στο μέλλον, μακριά από παρελθοντικές αγκυλώσεις και στερεότυπα προηγούμενων εποχών που δεν αντιστοιχούν στο σήμερα.

Ο αριστερός ευρωπαϊσμός αποτελεί κύριο και βασικό στοιχείο της πολιτικής μας. Αναμφισβήτητα, η διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, έχοντας ως κύρια προτεραιότητα τη δημιουργία ενός κοινού νομίσματος και μιας κοινής και ενιαίας αγοράς, διέρχεται κρίση νομιμοποίησης. Επιδιώκουμε, μαζί με τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς, τα πράσινα ευρωπαϊκά κόμματα, τα συνδικάτα, τα κινήματα των πολιτών, να προωθηθεί η επί της ουσίας πολιτική ενοποίηση. Είναι η μόνη ορατή δυνατότητα για την αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης και την κυριαρχία της πολιτικής δημοκρατίας απέναντι στην ισχύ των χρηματαγορών. Η ευρωπαϊκή οπτική παραμένει αδιαχώριστη από την προώθηση εναλλακτικού μοντέλου ανάπτυξης και ο κοινωνικός μετασχηματισμός αποκτά ρεαλιστική προοπτική, στο ευρύτερο από το εθνικό πλαίσιο μιας Ευρώπης κοινωνικής, δημοκρατικής, οικολογικής και αλληλέγγυας.

Απευθυνόμαστε στην κοινωνία. Θέλουμε να εκφράσουμε μια Αριστερά της ευθύνης, να συσπειρώσουμε δυνάμεις της εργασίας, ζωντανές δυνάμεις που διεκδικούν να βελτιώσουν τη θέση τους σε μια κοινωνία που τεμαχίζεται και που αλλάζει. Ανακαθορίζονται οι κοινωνικοί συσχετισμοί. Αυτός ο ανακαθορισμός αναζητεί την πολιτική του έκφραση. Επιλέξαμε υπεύθυνα να υπηρετήσουμε την ανανεωτική δημοκρατική Αριστερά, που θέλει και ξέρει να αγωνίζεται με συγκεκριμένες θέσεις για να δίνει λύσεις στα προβλήματα της χώρας, λύσεις προοπτικής, χωρίς να κλείνεται στις «ασφαλείς» απαντήσεις των περασμένων δεκαετιών. Μας αφορά η δυναμική θεώρηση των πραγμάτων και η διεκδίκηση νέων κατανομών της πολιτικής και κοινωνικής ισχύος προς όφελος των εργαζομένων.

Η ίδια η ελληνική κοινωνία έχει, ιδιαίτερα σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο, ανάγκη από μια σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά, με δυναμική την παρουσία της στη διαμόρφωση κοινωνικών προοδευτικών συσπειρώσεων. Η οικονομική κρίση, με την απαράδεκτη παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη χώρα, με δυσβάσταχτα και άδικα βάρη στις πλάτες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, με αποσαρθρωμένα τα εργασιακά δικαιώματα, επιβάλλει καινούργια καθήκοντα για τη σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά. Αυτά τα καθήκοντα θέλουμε να τα αναλάβουμε.

Αν θα το καταφέρουμε εξαρτάται κυρίως από μας. Τα πρώτα μηνύματα δεν είναι μόνον ενθαρρυντικά. Επιβεβαιώνουν ότι εκφράζουμε ευρύτερες διεργασίες και πολιτικές αναζητήσεις της κοινωνίας μας.

Η αριστερά ανανεωτική και ανανεωμένη μπορεί να έρθει ξανά στο προσκήνιο.

Αριστερά της δημοκρατίας και της κοινωνικής ευθύνης.

Πάνω από το κομματικό συμφέρον για μας είναι το συμφέρον του τόπου.

Αριστερά των αλλαγών και των μεγάλων πρωτοβουλιών για τη ριζική αλλαγή τη οικονομικής πολιτικής και του κράτους.

Σήμερα προτείνω να πάρουμε τη μεγάλη πρωτοβουλία για τη συγκρότηση του κόμματος μας της Ανανεωτικής Δημοκρατικής Αριστεράς.

Και με τον πιό δημοκρατικό ανοιχτό τρόπο να ξανοιχτούμε, να αγκαλιάσουμε τους πολίτες που θέλουν να παλέψουμε μαζί.

Πήραμε την απόφαση. Ας προχωρήσουμε δημοκρατικά, ενωτικά, δημιουργικά, με εμπιστοσύνη στους πολίτες και την κοινωνία.

Μπορούμε.

27.6.2010

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Προϋποθέσεις για μια νεα δυναμικη του ρευματος ιδεων της ανανεωτικης αριστερας

Αγαπητοι συντροφοι,

Εξαιρετικη η ιδεα να ανοιξει ο διαλογος αυτος. Και σπευδω να συμμετασχω με την καταθεση μερικων σκεψεων, περιληπτικων και κωδικοποιημενων. Σκεψεις που προς το παρον θα περιοριστουν στις προυποθεσεις για μια νεα δυναμικη του ρευματος ιδεων που αποκαλειται ανανεωτικη αριστερα. Και αυτό όχι γιατι ο τροπος, η μορφη, το οχημα μεσα από το οποιο θα γινει αυτό είναι ησσονος σημασιας αλλα γιατι οι προυποθεσεις αυτές ισχυουν ανεξαρτητα ποια επιλογη (παραμονη στο ΣΥΝ ως ταση, αυτονομηση ως συνιστωσα του ΣΥΡΙΖΑ η νέο πολιτικο μορφωμα) επιλεγει η επιβληθει τελικα.

1. Η Ανανεωτικη Αριστερα θα πρεπει να ξαναδει την διαδρομη της με νηφαλιοτητα αλλα και αυτοκριτικη διαθεση. Δεν φταινε μονο οι αλλοι για την σημερινη κατασταση. Εχουμε και εμεις τεραστιες ευθυνες με λαθη, ανεπαρκειες και παραλειψεις και οφειλουμε να τις αναλαβουμε για να μην τις επαναλαβουμε.

2. Η Ανανεωτικη Αριστερα εχει –όπως και ολος ο ΣΥΝ- ξεμεινει από ιδεολογικα και πολιτικα εργαλεια. Ειδικα εμεις πρεπει να συνειδητοποιησουμε ότι η κοινωνια, η αριστερα εχει αναγκη από φρεσκιες ιδεες που να βγαινουν από τις σημερινες αναγκες ενός κοσμου που αλλαζει δραματικα. Οφειλει να μιλησει για τα μεγαλα αλλα και αντιδημοφιλη προβληματα (καταναλωτισμος, αναγκη παγκοσμιας ρυθμισης της παγκοσμιοποιησης κλπ) για τα οποια κανεις σχεδον δεν μιλαει. Προτεινω σε αυτά τα πλαισια να υπαρξει ξεχωριστος δημοσιος ανοικτος διαλογος για την συνταξη ενός «μανιφεστου» για την μεταρρυθμιστικη Αριστερα στην Ελλαδα του 21ου Αιωνα.

3. Σε αυτά τα πλαισια νομιζω ότι θα πρεπει να συζητησουμε και την αλλαγη του προσδιορισμου ανανεωτικη που εχει βασικα πια ιστορικο φορτιο με τους προσδιορισμους Ευρωπαικη, μεταρρυθμιστικη και οικολογικη αριστερα που ανταποκρινονται πληρεστερα στην φυσιογνωμια μας. Κατι που μας απομακρυνει από συμπλεγματα προελευσεων, διασπασεων που κανεναν πλην ελαχιστων δεν ενδιαφερουν σημερα.

4. Η Ανανεωτικη Πτερυγα οφειλει να οριοθετηθει και να στεγανοποιηθει με τροπο σαφη και αποτελεσματικο από το ΠΑΣΟΚ. Φτανει πια με αυτή τη γαγγραινα που μας κατατρωει δεκαετιες.

5. Η Ανανεωτικη Αριστερα δεν μπορει να χαριζει (γιατι το εχει κανει ας μην κοροιδευομαστε μεταξυ μας) τον κοινωνικο ριζοσπαστισμο σε κανεναν. Αρνουμαστε τον ρολο της υποτιθεμενης αντισυστημικης Αριστερας αλλα δεν μας πρεπει και δεν θελουμε το ρολο της «γραβατωμενης Αριστερας των ΜΜΕ». Ας φροντισουμε λοιπον να μην το εκπεμπουμε…

6. Η Ανανεωτικη Αριστερα δεν χαριζει ουτε τα κινηματα. Τα πραγματικα φυσικα όχι οσα φαντασιωνονται μερικοι ως τετοια. Η κοινωνια εχει αναγκη νεες μορφες αυτό - οργανωσης και πρεπει να πρωτοστατησουμε σε αυτές.

7. H Ανανεωτικη Αριστερα χρειαζεται αμεσα ανανεωση η ιδια στο επιπεδο του στελεχικου της δυναμικου και της ηγετικης της εκφρασης.

8. Η Ανανεωτικη αριστερα πρεπει να ξαναπιασει το νημα που την συνεδεε στο παρελθον με τις ζωντανες δυναμεις της τεχνης, της διανοησης, της επιστημης. Ας μην μεινει επικληση, ας το δουμε συγκεκριμμενα.

9. Η Ανανεωτικη Αριστερα οφειλει να στοχαστει πανω στην εμπειρια του ΣΥΝ ως κομματικου σχηματισμου πολιτικης ενοτητας με τασεις. Σωστα αντιμετωπισαμε ως τωρα τις αποπειρες οσων αφου καταλαμβαναν πρωτα με την υποστηριξη τασεων και μαλιστα συμπαγων τα ανωτερα αξιωματα του κομματος στην συνεχεια στρεφονταν εναντιον των τασεων με στοχο την οικοδομηση προσωποπαγων μηχανισμων. Όμως αυτό δεν μας απαλλασει από την υποχρεωση να κανουμε απολογισμο των αρνητικων συνεπειων του συγκεκριμενου μοντελου που πραγματι μετατρεπει την αναγκη ελευθερης εκφρασης των ιδεολογικων ρευματων σε σκληρους μηχανισμους. Οφειλουμε στο επομενο μας βημα να προτεινουμε ένα συγχρονο πολιτικο υποκειμενο με μορφη δικτυου και με πραγματικα δημοκρατικες διαδικασιες.

10. Η Ανανεωτικη Αριστερα πρεπει να απευθυνθει αμεσα σε όλα τα μελη του Συνασπισμου ανεξαιρετως χωρις προκαταληψεις, με σεβασμο στην αποψη τους και μακρια από την λογικη των τασικων αντιπαραθεσεων. Αξιζει νομιζω να εξετασουμε την προοπτικη μιας προτασης που θα απευθυνεται στα μελη του ΣΥΝ και θα τους καλει να αποφασισουν τα ιδια για τα επιδικα θεματα μεσω ενός δημοψηφισματος για το μελλον των σχεσεων ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ αντι ενός εκτακτου συνεδριου που στο ονομα της δημοκρατιας οδηγει τα μελη στην τυφλη στοιχιση.

11. Η Ανανεωτικη Αριστερα οφειλει επισης ότι κανει να το κανει συντομα. Χθες ηταν πολύ νωρις ισως αλλα σιγουρα αυριο θα είναι πολύ αργα. Και επισης σιγουρο είναι ότι δεν μπορεις παρα μονο «στιγμιαια» να πατας σε δυο βαρκες.

Τακης Παπαθεοδωροπουλος

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΑΜΕΣΑ Η ΞΕΡΟΛΑΚΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΘΕΙ Η ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ

Προσωρινή διάθεση των απορριμμάτων της Πάτρας στου Φλόκα μέχρι την κατασκευή του εργοστασίου

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΙΠΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ
Είναι πλέον κοινή διαπίστωση ότι ο ΧΥΤΑ στην Ξερόλακκα έχει προ πολλού κορεστεί και οι επιπτώσεις στο περιβάλλον είναι τεράστιες. Υγρά λύματα μέσω του Μείλιχου καταλήγουν στη θάλασσα ρυπαίνοντας την περιοχή της πλαζ ενώ το δύσοσμο βιοαέριο διαφεύγει στην ατμόσφαιρα σε βάρος της υγείας των περιοίκων και όχι μόνο. Κοντόφθαλμες πολιτικές, μη έγκαιροι σχεδιασμοί και η υπολειτουργία των συστημάτων εναλλακτικής διαχείρισης, οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο με τους κατοίκους να έχουν εξαντλήσει τα όρια και την υπομονή τους χωρίς να βλέπουν κάποια προοπτική, την ώρα που η δημοτική αρχή εξάντλησε και τα τελευταία ψήγματα φερεγγυότητας.


Με δεδομένη την οικονομική δυσπραγία στη σημερινή συγκυρία και τις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες, είναι ηλίου φαεινότερο ότι η κατασκευή και λειτουργία του νέου εργοστασίου πιθανότατα δεν θα είναι εφικτή μέσα στην επόμενη διετία. Είναι λοιπόν ανεδαφική η θέση της Δημοτικής Αρχής ότι το νέο κύτταρο στη Ξερόλακα θα έχει ημερομηνία λήξεως την 31/12/2012. Δικαιολογημένη είναι συνεπώς η αντίδραση των κατοίκων που βλέπουν να μεθοδεύεται μια προσπάθεια για τη δημιουργία ενός νέου συμπληρωματικού ΧΥΤΑ στη περιοχή τους για όσο χρόνο χρειαστεί να υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί στου Φλόκα.

Η δική μας θέση είναι ξεκάθαρη. Δεν μπορούμε να παίζουμε άλλο με την υγεία των συνδημοτών μας. Ο ΧΥΤΑ στη Ξερόλακκα πρέπει να κλείσει ΤΏΡΑ και για το μεσοδιάστημα υλοποίησης των νέων έργων, τα απορρίμματα να θάβονται στου Φλόκα όπου υφίσταται και λειτουργεί οργανωμένος ΧΥΤΑ σε μια έκταση 187 στρεμμάτων. Παράλληλα, για να μην δημιουργηθεί και εκεί προσεχώς μια νέα «Ξερόλακκα» πρέπει να προχωρήσουμε ΑΜΕΣΑ σε ουσιαστική ενίσχυση των συστημάτων ανακύκλωσης και κομποστοποίησης που στην πόλη μας έχουν ιδιαίτερα χαμηλές έως μηδενικές επιδόσεις. Το παράδειγμα της Ελευσίνας όπου σήμερα χωρίς εργοστάσια καταφέρνει και ανακυκλώνει ή αξιοποιεί το 33% των απορριμμάτων της με προγραμματισμό να φτάσει στο 90% ( το αντίστοιχο ποσοστό της Πάτρας είναι γύρω στο 5%) μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Η Οικολογική Κίνηση Πάτρας επαναφέρει για μια ακόμα φορά την πρόταση της για τη δημιουργία μιας δημοτικής επιτροπής ανακύκλωσης με τη συμμετοχή και των ΜΚΟ της περιοχής για την ανάπτυξη και προώθηση του ζωτικού αυτού θεσμού που θα μειώσει ουσιαστικά των όγκο των απορριμμάτων άρα και το χρόνο αντοχής των χώρων τελικής διάθεσης. Θα πρέπει επί τέλους οι ιθύνοντες αντί για επικοινωνιακά παιχνίδια και δημόσιες σχέσεις να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα, ιδιαίτερα με αυτά που αφορούν την ποιότητα ζωής των πολιτών.

Η βιώσιμη διαχείριση των απορριμμάτων είναι μονόδρομος και είναι πρόκληση για όλους μας.

ΟΙκολογικη ΚΙνηση ΠΑτρας

Ανακοίνωση από συνέδρους Α.Π.Ηρακλείου

Οι υπογράφοντες ανήκουν στους εκλεγμένους συνέδρους του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας από το νομό Ηρακλείου για το 6ο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΥΝ που πραγματοποιήθηκε στις 3-6 Ιουνίου στην Αθήνα. Όλοι εκλέχθηκαν με το ψηφοδέλτιο της Ανανεωτικής Πτέρυγας.

Με την δήλωση μας αυτή θέλουμε να διευκρινίσουμε ποια ήταν τα βασικά δεδομένα τα οποία μας οδήγησαν στην αποχώρηση από το συνέδριο και στην άρνησή μας να θέσουμε υποψηφιότητα ή/και να συμμετέχουμε στην ψηφοφορίες για την εκλογή των οργάνων του κόμματος.
Ως μέλη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ και υποστηρικτές του πολιτικού ρεύματος της δημοκρατικής και ανανεωτικής αριστεράς, έχουμε διαπιστώσει ότι το πρωταρχικό πρόβλημα του κόμματός μας είναι η εμπλοκή του στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η στρατηγική επιλογή του ΣΥΝ να υιοθετήσει ως κύριο φορέα της δημόσιας παρουσίας και παρέμβασης του τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ένα πολιτικό σχήμα, αριστερίστικο, αντισυστημικό και αντιευρωπαϊκό, είχε σαν συνέπεια να ξεχαστούν οι πολιτικές αρχές βάσει των οποίων είχε συσταθεί ο ΣΥΝ και οι οποίες αποτέλεσαν τα σημεία συσπείρωσης των αριστερών και προοδευτικών πολιτών της χώρας μας από την ίδρυσή του. Θεωρούμε ότι η απεμπλοκή μας από αυτό το σχήμα είναι η μοναδική τακτική και πολιτική κίνηση η οποία θα δημιουργήσει τις προοπτικές ανάκαμψης του ΣΥΝ και της δημιουργίας νέων συμμαχιών
Το Σχέδιο Πολιτικής Απόφασης της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ που κατατέθηκε προς ψήφιση στο 6ο Συνέδριο βασίστηκε στο παραπάνω σκεπτικό και αντικατόπτριζε τις απόψεις και τις προτάσεις των μελών του κόμματος που πιστεύουν στην Ανανέωση της Αριστεράς και την επαναφορά της στο προσκήνιο των εξελίξεων με σκοπό την Δημοκρατική Αριστερή διέξοδο από την κρίση.
Όπως είναι γνωστό η πρότασή μας μειοψήφησε. Μετά την άρνηση της πλειοψηφίας των συνέδρων να στηρίξουν αυτή τη, θεμελιώδη για εμάς, θεώρηση της πολιτικής πραγματικότητας, θεωρήσαμε ότι ήταν πλέον αδύνατον να συμμετάσχουμε στα πολιτικά όργανα του κόμματος και να εκτελέσουμε από τις θέσεις αυτές τις αποφάσεις του Συνεδρίου, αντίθετα στην πολιτική μας συνείδηση. Παραμένουμε μέλη του κόμματος και επιμένουμε στις προσπάθειές μας για την ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Μανώλης Σταματάκης
Αντώνης Χελιδώνης
Χάρης Κατερινόπουλος
Ειρήνη Παξινού-Βαφειάδου

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Αποχώρηση ανανεωτικής πτέρυγας από συνέδριο

Ο Γρηγόρης Ψαριανός στο Novotel

Ομιλία του δημοσιογράφου Γιώργου Γιαννουλόπουλου στην εκδήλωση του ΑΡ.ΣΗ. για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατο του

ΜΙΧΑΛΗΣ

Θα ήθελα να ευχαριστήσω την ΑΡ.ΣΗ. γιατί με την πρόσκληση να μιλήσω στην αποψινή εκδήλωση μου δίνει την ευκαιρία όχι να ξεπληρώσω αλλά να δηλώσω ένα χρέος προς τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη.
Δεν θα σας διηγηθώ προσωπικές αναμνήσεις γιατί όποια αξία κι αν έχουν για μένα, δύσκολα μεταφράζονται σε πολιτικό δημόσιο λόγο και κυρίως δεν συνιστούν επιχείρημα. (Αυτό είμαι βέβαιος ότι θα μου το επισήμανε κι ο ίδιος αν μπορούσε να μου μιλήσει). Ούτε θα αναφερθώ στη σταδιοδρομία του επειδή το έχουν ήδη κάνει άλλοι και μάλιστα διεξοδικά.
Αποφάσισα λοιπόν να επιχειρήσω κάτι ενδιάμεσο:
Θα μιλήσω για δύο πράγματα που ο Μιχάλης με δίδαξε με το παράδειγμα του, και τα οποία δεν παραπέμπουν άμεσα στις ιδέες ή τις πολιτικές θέσεις του αλλά στο πως αντιμετώπιζε την πολιτική. Κοντολογίς το θέμα μου είναι ο τρόπος του Μιχάλη Παπαγιαννάκη.
Το πρώτο έχει να κάνει εν γένει με τον πολιτικό λόγο, ο οποίος, ως γνωστόν, είναι δικανικός. Επικεντρώνεται στα σημεία που μας συμφέρουν και υποβαθμίζει εκείνα που δεν μας συμφέρουν. Κι επειδή υπάρχουν αναλογίες, αναλογίες που θα πρέπει μια μέρα να μας προβληματίσουν, ανάμεσα στα κόμματα σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία και στα ανταγωνιζόμενα εμπορικά καταστήματα, ο πολιτικός λόγος είναι και λόγος διαφημιστικός, με την έμφαση στην αρνητική διαφήμιση. Γενικά οι πολιτικοί φέρνουν στο νου ένα επάγγελμα που έχει εκλείψει. Οι παλιοί ίσως το θυμούνται, οι νέοι σίγουρα δεν το έχουν ακούσει. Αναφέρομαι στο ευγενές επάγγελμα του μπεσατζή. Ο μπεσατζής ήταν υπάλληλος, συνήθως σε κατάστημα γυναικείων ειδών, ο οποίος στεκόταν έξω στο πεζοδρόμιο και προσπαθούσε να πείσει τις εν δυνάμει πελάτισσες που περνούσαν, να μπουν μέσα και να ψωνίσουν. Αυτό δεν το λέω για να υποτιμήσω τη δημοκρατία ή τους πολιτικούς. Χωρίς μπεσατζήδες πολιτική δεν γίνεται. Αξίζει όμως να σκεφτόμαστε κάπου – κάπου το ρόλο τους μια και όλοι τον έχουμε κατά καιρούς υποδυθεί.
Τι πουλάει ένα πολιτικό κόμμα με τον δικανικό και διαφημιστικό του λόγο; Γενικεύοντας και συμπυκνώνοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πραμάτεια του συνίσταται σε αναγνώσεις των γεγονότων που οδηγούν σε πράξεις, οι οποίες επιβεβαιώνουν τις ιδεολογικές του επιδιώξεις και συνεπώς τις προωθούν. Ο Μιχάλης ήταν ζώο πολιτικό. Πολιτικότατο. Και ήταν επίσης ζώο κομματικό. Με άλλα λόγια πίστευε ότι οι ιδέες και οι αναλύσεις δεν αρκεί να είναι ορθές και εμβριθείς εφόσον οφείλουν να γίνουν πράξη, δηλαδή, ως εφαρμογή της πολιτικής ενός κόμματος, να έρθουν σε επαφή με την πραγματικότητα και να την αλλάξουν. Ήξερε επίσης και κάτι άλλο: ότι ο πολιτικός, ως μπεσατζής, πρέπει πάντα να εκπέμπει ένα μήνυμα εύληπτο και σαφές, κάτι που ο μη ειδικός θα μπορέσει να καταλάβει και να συσχετίσει με τη δική του οπτική και το δικό του πρόβλημα. Θα μου πείτε: μα καλά, αυτό δεν κάνουν όλοι οι πολιτικοί; Δυστυχώς η απάντηση είναι όχι. Και θα προσπαθήσω να το αποδείξω αναλύοντας τον τρόπο του Μιχάλη.
Όπως θα θυμόσαστε όσοι τον γνωρίσατε από κοντά, διαβάσατε κείμενά του ή τον ακούσατε να μιλάει, δεν ξεκινούσε από την απάντηση αλλά από την ερώτηση, το πρόβλημα, και το πρώτο που έκανε ήταν να επισημάνει τις διαφορετικές πτυχές του, που ήταν πάντα πολύ περισσότερες από εκείνες που είχαμε φανταστεί και πολύ πιο περίπλοκες. Στη συνέχεια, με προσεκτικά βήματα και σταθμίζοντας τις επιπτώσεις που θα είχε το κάθε βήμα – καλοδεχούμενες ή απευκταίες – κατέληγε σε μια τελική αποτίμηση σαφή και ξεκάθαρη, βάζοντας ένα θετικό ή αρνητικό πρόσημο – εδώ φαίνεται ο πολιτικός – και ταυτόχρονα μερικούς αστερίσκους για το πώς ενδεχομένως θα συνδυαζόταν ή θα συγκρουόταν με άλλες φιλικές ή εχθρικές κινήσεις σ’ αυτό το τεράστιο ταμπλώ που ονομάζουμε πολιτική ζωή της Ελλάδας ή της Ευρώπης. Και φυσικά οι λύσεις που πρότεινε είχαν πάντα ένα απώτερο – αλλιώς πως θα μιλούσαμε με όρους κατεύθυνσης ή βελτίωσης; Αλλά δεν ανήγγειλαν τη βασιλεία του θεού επί της γης. Το ζητούμενο ήταν μια συγκεκριμένη, μια απτή βελτίωση της ισχύουσας κατάστασης.
Ο πολιτικός λόγος της Αριστεράς σήμερα κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ξεκινάει πάντα από κάποια πράγματα στα οποία έχει ήδη επικολληθεί ένα τεράστιο συν ή ένα εξίσου τεράστιο πλην. Από τα μεν αναφέρω ενδεικτικά τη λέξη «κίνημα» και τα παράγωγά της, την ενασχόληση με τα «πραγματικά προβλήματα» ή, όσον αφορά τα εσωτερικά μαλλιοτραβήγματα, την «προωθητική σύνθεση». Από τα δε, τα οποία τοποθετούνται κάπου μεταξύ παιδεραστίας και κοπρολαγνείας αναφέρω επίσης ενδεικτικά την maxima culpa, ήτοι την ανοχή ή πόσω μάλλον την οποιαδήποτε συνεργασία με τους πολιτικούς εχθρούς της Αριστεράς οι οποίοι βρίσκονται προς τα δεξιά του κάθε ομιλούντος και είναι όλοι τους, αυτό δεν το συζητάμε, βαμμένοι νεοφιλελεύθεροι και ως εκ τούτου κατάπτυστοι.
Το ότι οι πολιτικές θέσεις του Μιχάλη δεν ήταν αρεστές σε πολλούς συντρόφους του δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, ούτε και να μας ενοχλεί. Αυτά έχει η πολιτική στη δημοκρατία. Διαφωνείς, τους τη λες και σου τη λένε. Ενόχλησε όμως και ο τρόπος του, κι αυτό είναι άλλης τάξης πρόβλημα. Και ενόχλησε για τον εξής λόγο: ο κυρίαρχος λόγος της Αριστεράς σήμερα ξεκινάει από την ήδη γνωστή και καθαγιασμένη απάντηση, όχι την ερώτηση «Έχω μια καλή απάντηση, μήπως έχετε καμιά ερώτηση», όπως έλεγε ο Γούντι Άλλεν, συνοψίζοντας χωρίς να το ξέρει τη στάση της ελληνικής Αριστεράς σήμερα – ξεκινάει από κάποιες θέσεις τοτέμ, οι οποίες θεωρούνται αυτονόητα σωστές, δηλαδή αυτονόητα αριστερές, και ως τέτοιες στη συνέχεια επιβάλλονται όχι επειδή αποδίδουν πολιτικά, όχι επειδή αλλάζουν τα πράγματα, αλλά για να διαφυλαχτεί η καθαρότητά τους στο όνομα μιας απυρόβλητης αλήθειας και μιας αποκαλυπτικής στιγμής «π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να ‘ρθει, κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων». Οι πολιτικές θέσεις του Μιχάλη δεν απορρίφθηκαν μόνο ως «δεξιές» - αυτό συνιστά μια πολιτική θέση – αλλά ως ενστάσεις ενοχλητικά συγκεκριμένες και πραγματολογικά γειωμένες, ενστάσεις σε κάτι που ο αριστερός οφείλει να αποδεχτεί απολύτως (υπογραμμισμένο), για να θεωρηθεί αριστερός. Ο Μιχάλης δεν ήταν αιρετικός, όπως π.χ. ο Ελεφάντης – ήταν ιερόσυλος. Γιατί οι απαντήσεις του άρχιζαν με μια φράση που κάνει τον κάθε κάτοχο της απόλυτης αλήθειας να κουβαριαστεί σαν σκαντζόχοιρος, οχυρωμένος πίσω από τις απειλητικές βελόνες του. Τη φράση: «τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά…». Ενδέχεται η ανάλυση που ακολουθούσε να μην ήταν πειστική, ο καθένας έχει επ’ αυτού τη γνώμη του. Εκείνο που δεν του συγχώρησαν όμως ήταν το πώς άρχιζε.
Γιατί άρχιζε έτσι; Γιατί αυτός ήταν, από τότε που τον γνώρισα στο πανεπιστήμιο. Πολλά χρόνια αργότερα έτυχε να το κουβεντιάσουμε, να κουβεντιάσουμε τον τρόπο του δηλαδή. Σας μεταφέρω τα λόγια του: όταν μιλάμε σημασία δεν έχει μόνο το μήνυμα, το περιεχόμενο. Σημασία έχει και το πώς μιλάμε επειδή αυτός που μιλάει κατασκευάζει εκείνον που τον ακούει, τον προϋποθέτει και τον προαναγγέλλει. Ως όραμα για το μέλλον, το οποίο αρχίζει πάντα από το σήμερα, από τη στιγμή που θα ανοίξουμε το στόμα μας. Κατά συνέπεια ο τρόπος μας είναι μια πολιτική πράξη, όχι μια προσωπική ιδιοτροπία. Και ο τρόπος του Μιχάλη, η εμμονή στην άποψη ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ότι η αποτίμηση του συγκεκριμένου υπερτερεί της επίκλησης του αφηρημένου και η πεποίθηση ότι η Αριστερά είναι συνυφασμένη με την κριτική σκέψη ως πολιτική πράξη, συνοψίζουν άριστα το πνεύμα αυτού του είδους υπό διωγμό και ίσως εξαφάνιση, που ακούει στο όνομα Ανανεωτική Αριστερά.
Κι αυτό με φέρνει στο δεύτερο πράγμα που μου έμαθε με το παράδειγμά του ο Μιχάλης: ότι άλλο αριστερός κι άλλο οπαδός της αριστεράς. Ακούγεται σαν παραδοξολογία: μα καλά, πως γίνεται να είσαι αριστερός και να μην υποστηρίζεις την Αριστερά; Το ερώτημα είναι, πώς την υποστηρίζεις; Αν είσαι οπαδός – και ο όρος παραπέμπει ευθέως στο ποδόσφαιρο – θεωρείς ότι η ομάδα σου είναι εξ ορισμού καλύτερη από τις άλλες, ότι όλα τα πέναλτυ που μας δίνει ο διαιτητής είναι πραγματικά και όλα όσα δίνει στους αντιπάλους μας πέτσινα, ότι η πολιτική είναι να τα χώνεις στην απέναντι κερκίδα, κι ότι το μόνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα, όχι το πώς φτάνουμε μέχρι εκεί. Ή αν με όρους μπεσατζή, δεν μας νοιάζει ποιος και γιατί μπήκε στο μαγαζί, αρκεί να μπει και να ψωνίσει, δηλαδή να ψηφίσει, αν όλα αυτά χαρακτηρίζουν τη στάση της Αριστεράς στην Ελλάδα σήμερα, και νομίζω πως όντως τη χαρακτηρίζουν, τότε, κατά μια έννοια, για να είσαι αριστερός δεν πρέπει να είσαι οπαδός της Αριστεράς. Γιατί η Αριστερά όπως την είδα στον Μιχάλη είναι η άσκηση της κριτικής σκέψης. Δεν λέω η ενσάρκωση επειδή κάτι τέτοιο έχει μεταφυσικές προεκτάσεις που κάποια ευθύνη φέρουν για τα εκατομμύρια των αθώων που έφαγε το σκοτάδι. Λέω όμως το αίτημα για την άσκηση της κριτικής σκέψης, η οποία φυσικά δεν είναι να κουνάμε το δάχτυλο στους άλλους αλλά να αντιμετωπίζουμε κριτικά – όσο μπορούμε – τις προϋποθέσεις του δικού μας κριτικού λόγου.
Η Αριστερά έχει να επιδείξει ανθρώπους που άσκησαν τον κριτικό λόγο, μολονότι γίνονται ολοένα και λιγότεροι. Κανείς όμως δε διατύπωσε τόσο καθαρά το αίτημα όσο ο Μιχάλης. Διευκρινίζω και επαναλαμβάνω ότι αυτό δεν σημαίνει ότι αναγκαστικά είχε δίκιο σε ό,τι έλεγε. Εδώ ο καθένας μας ας τον κρίνει. Λέω ότι αυτός ήταν ο τρόπος του και ότι ο τρόπος του ήταν σωστός και πάνω από όλα αριστερός. Λέω επίσης και επιμένω ότι αυτό κυρίως ενόχλησε πολλούς σε προσωπικό επίπεδο γιατί το εξέλαβαν ως αλαζονεία. Η αμφισβήτηση του δικού μας αυτονόητου, η διατάραξη της μακάριας και φονικής βεβαιότητας που ως φαίνεται πολλοί την χρειάζονται για να λειτουργήσουν πολιτικά. Είναι αυτοί που κυκλοφορούν με την απόλυτη αλήθεια στην κωλότσεπη. Και οι οποίοι γίνονται ολοένα και περισσότεροι, ολοένα και πιο βέβαιοι, μερικοί και βίαιοι.
Αυτός ήταν ο τρόπος του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο για τον οποίο τον ευχαριστώ. Είναι το πιο υποκειμενικό και για μένα ίσως το πιο σημαντικό, κι έχει να κάνει με το χρέος μου που ανέφερα στην αρχή. Επειδή δεν είναι εύκολο να το ορίσω, επιτρέψτε μου μια μικρή εισαγωγή: μου είχε πει κάποιος ότι όσο καλά και να μάθουμε μια ξένη γλώσσα, όσο και να ξεχάσουμε τη δική μας, υπάρχει ένα πράγμα, μια διανοητική λειτουργία την οποία πάντα κάνουμε στη γλώσσα που μάθαμε από τη μάνα μας: το μέτρημα. Πάντα μετράμε στη μητρική μας γλώσσα. Το έψαξα γιατί μου έκανε εντύπωση και διαπίστωσα ότι έτσι είναι, αν και κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει. Νομίζω ότι κάτι ανάλογο ισχύει και για τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις, όταν όχι απλώς ξενιτευτούμε αλλά όταν αφομοιώσουμε την κουλτούρα μιας ξένης χώρας. Εννοώ ότι μολονότι φυλετικά ξένοι στη χώρα αυτή, χαιρόμαστε, οργιζόμαστε, ελπίζουμε, ενθουσιαζόμαστε με τα όσα συμβαίνουν ακόμα και νοσταλγούμε τα πράγματα που γνωρίσαμε εκεί. Υπάρχει όμως ένα συναίσθημα το οποίο μόνο η πατρίδα, ο γενέθλιος τόπος, μας προκαλεί: είναι η ντροπή. Μόνο για την πατρίδα ντρεπόμαστε. Σας μιλάω σαν πρώτης γενιάς Έλληνας της διασποράς. Μετά από σαράντα και πάνω χρόνια στην Αγγλία, τα πράγματα που γίνονται εκεί προκαλούν μέσα μου όλα αυτά τα συναισθήματα. Απογοητεύομαι ή οργίζομαι με τις πολιτικές επιλογές των Άγγλων, συμμερίζομαι τις απέχθειές τους, νοσταλγώ το σπίτι μου στο Λονδίνο, όποτε παίζουν αγγλικές ομάδες με ξένες θέλω να κερδίζουν. Όταν όμως στην Αγγλία συμβαίνουν πράγματα που προκαλούν τη ντροπή, και συμβαίνουν τέτοια, ξαναγίνομαι Έλληνας, διαφορετικός κι από τα μέλη της δικής μου οικογένειας. Όχι για να απαλλαγώ από ένα δυσάρεστο συναίσθημα αλλά γιατί όντως αυτό το κουμπί μόνο η Ελλάδα μπορεί να το πατήσει.
Νομίζω ότι το ίδιο ισχύει για την ιδεολογική μας πατρίδα, τον ιδεολογικό γενέθλιο χώρο μας. Μόνο αυτός, η Αριστερά, με κάνει, πολιτικά, να ντρέπομαι. Μόνο για την Αριστερά κοκκινίζω. Δεν αμφιβάλλω ότι αν ανήκα σε κάποιον άλλον πολιτικό χώρο ίσως, ή μάλλον σίγουρα, θα ντρεπόμουν πολύ πιο συχνά και πολύ πιο έντονα. Αυτοί όμως είναι σαν τους Άγγλους: δεν με αφορούν. Γιατί σε τελική ανάλυση ανήκουμε πραγματικά, ανήκουμε απόλυτα, μόνο στο χώρο που μπορεί να μας πληγώσει. Και τίποτα δεν είναι τόσο δικό μας, όσο εκείνο που μας πήραν άδικα. Και ο Μιχάλης; Ο Μιχάλης ήταν ο άνθρωπος που με έκανε να μη ντρέπομαι επειδή είμαι αριστερός. Αυτό είναι το μεγάλο χρέος που ανέφερα στην αρχή. Όχι μόνο ο Μιχάλης. Θα αναφέρω άλλα δύο ονόματα ανθρώπων που έφυγαν πρόσφατα: Άγγελος Ελεφάντης, Φίλιππος Ηλιού. Μπορεί συχνά να μην συμφωνούσαν, αλλά τους ένωνε ένας βαθύς και αμοιβαίος σεβασμός γιατί ήξεραν ότι οφείλουμε να σκεφτούμε ξανά, όταν έρχονται κατά πάνω μας τα δρεπανηφόρα άρματα που δεν τα έχει εξαπολύσει μόνο η αντίδραση, όπως λέγαμε παλιά, γιατί σε μερικά απ’ αυτά βλέπουμε φαντάσματα από τη δική μας ιστορία να μαστιγώνουν τ’ άλογα.
Επιτρέψτε μου να τελειώσω με κάτι που έγραψα πριν ένα χρόνο, όταν χάσαμε τον Μιχάλη. Από παλιά, από τότε βρεθήκαμε στο πανεπιστήμιο, γεμάτοι αισιοδοξία, ανυποψίαστοι για το μέλλον, ο Μιχάλης ήταν το αστέρι μας. Και να προσθέσω ότι σήμερα που το μέλλον έχει γίνει ένα ζοφερό παρόν, σήμερα που τον χρειαζόμαστε όσο ποτέ, ο Μιχάλης δεν είναι εδώ.

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Σχεδιάζοντας το μέλλον

Βρισκόμαστε τρείς μέρες μετά από την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από το συνέδριο του Συνασπισμού. Ακούσαμε και διαβάσαμε πολλές απόψεις για το συγκεκριμένο γεγονός. Προσωπικά ως μέλος της Ανανεωτικής Πτέρυγας πλέον νιώθω πιο ελεύθερη να εκφράσω τις απόψεις μου και τις ανησυχίες μου. Άλλωστε ο λόγος που αποφασίζεις να ενταχθείς σε έναν πολιτικό χώρο είναι η επιθυμία να αλλάξεις τον κόσμο γύρω και να τον κάνεις καλύτερο όχι μόνο για τον εαυτό σου αλλά και γι’ αυτούς που ακολουθούν. Όταν όμως βρίσκεσαι σ’ έναν χώρο που γίνονται σεβαστές οι αποφάσεις της πλειοψηφίας και κατά κάποιον τρόπο ακυρώνονται τα δικαιώματα της μειοψηφίας παύουν να απορρέουν αξίες όπως η πολυφωνία και η συλλογικότητα και αρχίζεις να περιθωριοποιείσαι. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι οι άνθρωποι που πήραμε αυτό το πολιτικό ρίσκο δεν είμαστε σίγουροι για το που θα μας οδηγήσει αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσουμε να εκφράσουμε και να υπερασπιστούμε ολόκληρη την κοινωνία.
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της αδιαφορίας του πολίτη για τα κοινά και αυτό είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί. Αυτή η απάθεια και το πολυσυζητημένο πλέον φαινόμενο του ‘’ απολιτίκ ’’ ατόμου θέτει σε κίνδυνο τη δημοκρατία εφόσον η πραγμάτωσή της στηρίζεται στην ύπαρξη δημοκρατικών πολιτών. Γιατί δημοκρατικός πολίτης δεν είναι αυτός που μιλάει για τη δημοκρατία αλλά αυτός που αγωνίζεται να την κάνει προσωπικό του βίωμα. Και μην ξεχνάμε ότι στο ξεκίνημα του νέου εγχειρήματος χρειαζόμαστε νέα άτομα με ανησυχίες και καινούριες ιδέες για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από απαρχαιωμένες αντιλήψεις και να δούμε τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά ώστε να φανούμε αντάξιοι στις προσδοκίες της κοινωνίας. Ας προσέξουμε λοιπόν συντρόφισσες και σύντροφοι να μην κάνουμε πάλι τα λάθη του παρελθόντος και να ανασυγκροτήσουμε το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, έτσι όπως ο ιστορικός της ηγέτης, Λεωνίδας Κύρκος τον είχε ονειρευτεί.

Άννα Τσεκούρα

ΜΕ 4 ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟΥΣ Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Την ανεξαρτητοποίηση τους από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. γνωστοποίησαν το μεσημέρι οι 4 από τους βουλευτές της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ, Φώτης Κουβέλης, Θανάσης Λεβέντης, Νίκος Τσούκαλης και Γρηγόρης Ψαριανός, με επιστολή τους στον πρόεδρο της Βουλής. Επίσης προτίθεται να παραιτηθεί από τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο Φώτης Κουβέλης και από τη θέση του Ζ’ αντιπροέδρου της Βουλής ο Θανάσης Λεβέντης.
"Τώρα το κύριο μέλημά μας είναι η απεύθυνση στην κοινωνία που αντιμετωπίζει δυσβάσταχτα προβλήματα, αλλά και η ανάδειξη των δικών μας προτάσεων" δήλωσε στη ΝΕΤ ο Φώτης Κουβέλης, τονίζοντας πως αυτό που πλέον προέχει είναι η ανασυγκρότηση της ανανεωτικής αριστεράς. Παράλληλα διέψευσε τις επαφές με στελέχη άλλων ομμάτων ενώ σε ερώτηση για τους Οικολόγους Πράσινους απάντησε πως βούληση και των τεσσάρων ,ανεξάρτητων πλέον, βουλευτών είναι η αναζήτηση συμπόρευσης με τις δυνάμεις της πολιτικής οικολογίας.
Από την άλλη, για αλλοίωση της λαϊκής εντολής του Οκτώβρη έκανε λόγο ο Πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέξης Τσίπρας, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Απευθύναμε ύστατη έκκληση η εξέλιξη αυτή που αλλοιώνει τη λαϊκή εντολή των εκλογών του περασμένου Οκτώβρη, ο ΣΥΡΙΖΑ να εκπροσωπηθεί με 13 Βουλευτές στο Εθνικό μας Κοινοβούλιο, να μην πραγματοποιηθεί. Δυστυχώς δεν εισακουσθήκαμε».

Σύνταξη: Νικόλας Παναγιωτόπουλος

Με περίσκεψη και αισιοδοξία...

Το Σάββατο 5/6 ο σύντροφος Φώτης Κουβέλης δήλωσε ανακοίνωσε από το βήμα του 6ου συνεδρίου του Συνασπισμού, ότι η Ανανεωτική Πτέρυγα (Α.Π.) δεν θα θέσει υποψηφιότητα για τα κεντρικά όργανα, δεν θα μετάσχει στις διαδικασίες των ψηφοφοριών και τέλος ότι δεν δύναται να υλοποιήσει αποφάσεις προς μία κατεύθυνση που δεν υποστηρίζει. Πριν την εν λόγω ανακοίνωση, είχε προηγηθεί ψηφοφορία για το κείμενο βάσης των αποφάσεων του συνεδρίου, όπου πέρασε το κείμενο της πλειοψηφίας, στηριζόμενο από όλες τις τάσεις πλην της Α.Π. η οποία στήριξε το δικό της. Στη συνέχεια αποχωρήσαμε μαζικά οι σύνεδροι της Α.Π. χειροκροτώντας και φωνάζοντας το σύνθημα «εμπρός λαέ για σοσιαλισμό, ελεύθερο, ανθρώπινο και δημοκρατικό». Το γεγονός ότι η Α.Π. πραγματοποίησε αυτή την ενέργεια σίγουρα θλίβει μερικούς και χαροποιεί άλλους, το σίγουρο όμως είναι ότι αναδεικνύει ορισμένα ζητήματα που είναι άξια προσοχής.

Αρχικά, πρέπει να αναφερθεί το γεγονός ότι ενώ ο Συνασπισμός είναι ένα κόμμα με μεγάλη παράδοση στην πολυφωνία και την δημοκρατική έκφραση των απόψεων εντούτοις, ψήφισε ένα σύνολο κανόνων που περιορίζουν σε μεγάλο βαθμό την έκφραση κομματιών που μειοψηφούν στο εσωτερικό του κόμματος. Στη συνέχεια, το κείμενο βάσης του συνεδρίου έκανε λόγο για εμβάθυνση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, ενός εγχειρήματος που δεν μπορεί να στηρίξει με κανένα τρόπο η Α.Π.. Όταν μία συνεργασία παύει να είναι λειτουργική και αποδοτική συνήθως διακόπτεται. Κατά αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζει και η Α.Π. το ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η στρατηγική επιλογή και συμμαχία του Συνασπισμού, ήταν τελικά η κόκκινη γραμμή για την πλειοψηφία των μελών που ενστερνίζονται τις απόψεις της Ανανεωτικής Αριστεράς. Ένας χώρος, ο οποίος πρεσβεύει τον ευρωπαϊσμό, και επιδιώκει την ολοκληρωμένη οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), είναι παράλογο και υποκριτικό να συνεργάζεται την ίδια στιγμή με κόμματα και οργανώσεις που ζητούν την έξοδο της Ελλάδας από την ζώνη του ευρώ και ην Ε.Ε..

Στο χώρο του συνεδρίου επικρατούσε μία απροσδιόριστη ένταση για όλους, ακόμη και για τα νεότερα μέλη του Συνασπισμού όπως στην δική μου περίπτωση, που μόλις πριν από μερικούς μήνες ήταν ακόμη μέλη της νεολαίας του. Κινήσεις που μπορούν να ερμηνευτούν σαν οιωνός επερχόμενης διάσπασης δεν μπορούν ποτέ να γίνονται υπό ευχάριστες συνθήκες. Παρόλα αυτά, τα γεγονότα μας γέννησαν μία απρόσμενη αισιοδοξία για όσα θα ακολουθήσουν. Ο χώρος μας, ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, είναι ένας χώρος με μεγάλη ιστορία και η μεγαλύτερη φιλοδοξία μας είναι να συνεχίσει να υπάρχει, προσφέροντας εναλλακτικές προτάσεις στην κοινωνία, αποτάσσοντας απόλυτες απόψεις και δίνοντας τελικά βιώσιμες λύσεις.

Δεν είναι θεμιτό, ένα κομμάτι της ελληνικής πολιτικής σκηνής που μιλάει για μεταρρύθμιση να συστεγάζεται με άλλα κομμάτια που διεκδικούν στις μέρες μας επαναστάσεις με ένοπλη πάλη. Ούτε είναι θεμιτό να συκοφαντούνται ως διασπαστές σύντροφοι που έχουν διαφορετική άποψη. Οι επιλογές της Α.Π. δεν έγιναν με σκοπό να εκβιάσουν την ηγεσία ή το κόμμα του Συνασπισμού, είναι επιλογές που πηγάζουν από τις συνειδήσεις των μελών της Α.Π. και την ανάγκη τους για την ύπαρξη μίας διαφορετικής αριστεράς.

Η αριστερά που θέλουμε να διαμορφώσουμε και να μας διαμορφώνει, πρέπει να είναι άξια να ανταποκριθεί στις ανάγκες και τις απαιτήσεις του κοινωνικού συνόλου της χώρας μας. Να δίνει μία ρεαλιστική διέξοδο από την κρίση που βιώνει η Ελλάδα και να μπορεί να ανταποκριθεί με συνέπεια και με όραμα ταυτόχρονα, στην αξιακή και ηθική έκφανση αυτής της κρίσης. Τέλος, η αριστερά που επιδιώκουμε, είτε ως μέλη του Συνασπισμού, είτε ως μέλη κάποιου άλλου πολιτικού φορέα, είτε ως ανένταχτοι αριστεροί είναι, μία αριστερά που μέσα από μία συνεχή μάχη θα παλεύει για την διατήρηση και διεύρυνση της δημοκρατίας με σκοπό την ιδανική κοινωνία και τον ιδανικό άνθρωπο.

Παξινού-Βαφειάδου Ειρήνη
Σύνεδρος Π.Κ. Ηρακλείου (Κρήτης)

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Υγιείς πλέον για μια υγιή πολιτική

Ανασάναμε. Αυτή τη λέξη άκουγες αμέσως μετά την ομιλία του Φώτη Κουβέλη και την αποχώρηση μας από τον χώρο του συνεδρίου.
Χαμόγελα. Δεν θυμάμαι κάποια συνδιάσκεψη της Ανανεωτικής Πτέρυγας που τα πρόσωπα μας να μην ήταν θλιμμένα και αρρωστημένα. Αυτό το τριήμερο, όμως, τα πρόσωπα μας ήταν εντελώς διαφορετικά. Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που άρχισαν να ελπίζουν και να αισιοδοξούν πάλι. Οι νεολαίοι που νιώθουμε ότι απεγκλωβιστήκαμε και εμείς και έχουμε πολλή ενέργεια και πράγματα να δώσουμε σε αυτό το νέο ξεκίνημα που επιχειρούμε.

Και πράξαμε σωστά. Η κατάσταση μέσα στον Συν/Σύριζα είχε φτάσει στο απροχώρητο. Η ταυτότητα και τα ανανεωτικά χαρακτηριστικά του Συν είχαν αλλοιωθεί εδώ και καιρό. Οι σοβαρές πολιτικές αναλύσεις είχαν δώσει τη θέση τους στα bullets της μιας σελίδας. Ο Συν είχε εκχωρήσει την ψυχή και το σώμα του στον Σύριζα. Ο αριστερισμός των γκρουπούσκουλων του .ριζ.α είχε απλωθεί σαν καρκίνος μέσα στο κόμμα και μάλιστα εκδηλωνόταν ως κακοήθης με πολύ επιθετικά χαρακτηριστικά. Σαπίσαμε. Η κοινωνία αναπόφευκτα μας γύρισε την πλάτη. Τα κύτταρα της ανανέωσης φαγώθηκαν από τον κακοήθη καρκίνο. Ο αριστερός ευρωπαϊσμός, η πολιτική οικολογία, η μεταρρυθμιστική αριστερά των προτάσεων και των βαθυστόχαστων αναλύσεων, η αριστερά που δεν λέει ένα στείρο όχι σε όλα, που δεν γλείφει τ΄ αυτιά των μαζών απλά για να γίνει αρεστή και τέλος η κουλτούρα, η αύρα που εξέπεμπε αυτός ο χώρος και τον σεβόταν όλη η κοινωνία ανεξάρτητα αν τον στήριζε με την ψήφο της ή όχι στις εκλογές, έσβησε εντελώς.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι τι κάνουμε από δω και πέρα. Η πρόκληση είναι μεγάλη και ιστορική. Πρέπει να ανταποκριθούμε και να φανούμε επαρκείς γιατί αυτό το νέο ξεκίνημα το έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία την οποία ο δικομματισμός και το Δ.Ν.Τ. πλέον την οδηγούν σε πλήρη διάλυση. Η Αριστερά πρέπει να μπει δυναμικά στο προσκήνιο όχι για να πει απλά τα αντισυστημικά συνθήματα της σε αυτούς που θέλουν να ισοπεδώσουν την ελληνική κοινωνία αλλά για να πείσει με τις ρεαλιστικές και με κόπο γεννημένες σύγχρονες προτάσεις της. Αυτό δεν μπορεί κανείς άλλος να το κάνει εκτός από την σύγχρονη, δημοκρατική, οικολογική, ανανεωτική αριστερά που οφείλει να χρησιμοποιήσει νέα εργαλεία και όχι τα απαρχαιωμένα που ως φετίχ χρησιμοποιεί ακόμα και σήμερα η αριστερά σε όλες της τις εκδοχές. Να αναζητήσουμε νέους συμμάχους που δεν θα χρειάζεται να έχουν ένδοξο αριστερό παρελθόν στο dna τους και 1 τόνο μούσια για να συμμαχήσουμε μαζί τους. Να βάλουμε προμετωπίδα στην πολιτική μας τις σύγχρονες οικολογικές αναλύσεις και να επιδιώξουμε συνεργασία με τους οικολόγους – πράσινους, καθώς και με άλλες οικολογικές συλλογικότητες – οργανώσεις. Να μείνουμε προσηλωμένοι στον αριστερό ευρωπαϊσμό και στην βαθιά μας πίστη για πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, για μια άλλη Ευρώπη των λαών της με πίστη στην κοινή μας συλλογική κουλτούρα που απορρέει από το αθάνατο πνεύμα της Γαλλικής επανάστασης και τον Διαφωτισμό. Τέλος, να συγκροτήσουμε μια νεολαία δημοκρατική που θα είναι μέσα στην κοινωνία και όχι σε μια εσωστρεφή νιρβάνα για να χαιρόμαστε απλά μεταξύ μας. Θέλει πολύ προσπάθεια, προσοχή, αργά και σταθερά βήματα.
Καλή μας δύναμη συντρόφισσες και σύντροφοι!

Αντρέας Τσιμεράκης

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

55 % Η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Ολοκληρώθηκε στην Πάτρα η ψηφοφορία για την εκλογή συνέδρων για το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ. Δυστυχώς η συμμετοχή ήταν μειωμένη, καθώς προσήλθε σχεδόν το 50% των μελών του κόμματος. Η Ανανεωτική Πτέρυγα έλαβε 55% (110 ψήφοι) και εκλέγει 17 συνέδρους. (15+2 μέλη της Κ.Π.Ε.). Αν η συμμετοχή ήταν μεγαλύτερη θα ήταν μεγαλύτερος και ο αριθμός των συνέδρων που θα εκλέγαμε.

Η χαρά μας είναι διπλή γιατί εκλέχτηκαν και οι 4 νεολαίοι υποψήφιοι σύνεδροι της Ανανεωτικής Πτέρυγας κάτι το οποίο θεωρούμε ότι έχει ανάγκη ο χώρος μας.

Από Πέμπτη ερχόμαστε να δώσουμε τη μάχη στην Αθήνα, την ύστατη μάχη...

Αντρέας Τσιμεράκης