ΝΕΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΝΕΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

αν πήγαινε...

Στην προχθεσινή προσυνεδριακή νομαρχιακή συνέλευση δεν πήγε. Έγραφε ο ποιητής "η δουλειά κουράζει" και στην περίπτωση του - βάρδια απογευματινή - ήταν απαγορευτική κάθε δεύτερη σκέψη.

Πρέπει επίσης να ομολογήσει ότι δεν έχει ασχοληθεί, όσο θα ήθελε, με τα εσωκομματικά - τούτον τον άγριο καιρό. Γνωρίζει - η μικρή του ιστορία βαραίνει ήδη από τα χρόνια - ότι τα Κόμματα λειτουργούν με τους δικούς τους ρυθμούς, μα τώρα πίστευε ότι οι διαδικασίες για το 6ο συνέδριο είναι σε απόλυτη αναντιστοιχία με τις ανάγκες των αριστερών πολιτών, των πολιτών... Η αρχική του θέση - το έκτακτο συνέδριο θα βλάψει και θα διαιρέσει το Κόμμα - έβρισκε τώρα μια δικαίωση, τόσο κάτω από το βάρος των πυκνών πολιτικών εξελίξεων όσο και από τις εσωκομματικές κακοήθειες - ευνοούνται σε συνθήκες πόλωσης - κακοήθειες που άρχισαν να γίνονται γάγγραινες στο φθίνον σώμα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ.

Ήταν σίγουρος και δυστυχώς επιβεβαιώθηκε... η συμμετοχή ήταν πολύ μικρή. Απελπιστικά μικρή, πενήντα άνθρωποι όλοι κι όλοι. [και δεν έφταιγε η εργάσιμη Τρίτη...]. Η τοπική οργάνωση ήταν απούσα - παρόλο την ύπαρξη βουλευτή - χωρίς εσωτερική λειτουργία και με την πλειοψηφία της διαιρεμένη σχετικά με το ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ... Αδυνατούσε και εξακολουθεί να εμπνεύσει τα μέλη της και η νομαρχιακή του Ηρακλείου, ήρθε να προστεθεί στις ανάλογες προσυνεδριακές στην υπόλοιπη Ελλάδα. Αυτό πρέπει να προβληματίσει την νέα ηγεσία - κάθε συνέδριο εκλέγει μια νέα ηγεσία - και να το αντιμετωπίσει με διαφορετική λογική... Η παλιά έχει αρκεστεί να διακηρύσσει και να επικαλείται το "Κόμμα των μελών"...

Αν πήγαινε - το ήθελε πραγματικά πολύ - ήθελε να συνδράμει τους συντρόφους του της Ανανεωτικής Πτέρυγας και τον εισηγητή του κειμένού της... θα άκουγε την εισήγηση του γραμματέα - μια άνευρη απαρρίθμηση γεγονότων ελάχιστης σημασίας - και τρεις ακόμα εισηγήσεις... Θα είχε - όπως και όλα τα υπόλοιπα μέλη - άντε 3΄, άντε 5΄ χρόνο για τη δική του τοποθέτηση... [προς στιγμή και αν βέβαια πήγαινε σκεφτόταν να κάνει εκείνο το πάλιο κόλπο... να δηλώσει εξ` αρχής την ουσιαστική διαφωνία του με όλα τα κείμενα και να διεκδικήσει ισότιμο χρόνο με τους εισηγητές. Την τελευταία φορά έπιασε - μα τώρα που όρεξη για συνδικαλισμό...].

Θα έθετε λοιπόν με τρόπο λιτό το πρώτο ερώτημα: ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ; Ναι! Αλλά ΠΩΣ; Θα προσπαθούσε να αναλύσει ότι όσο η πολιτική ως σχέδιο για την αλλαγή της κοινωνίας - δηλαδή ως πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων - πνίγεται και αργοπεθαίνει στο όνομα μιας επίπλαστης "ενότητας" τόσο η συγκατοίκιση στον ΣΥΡΙΖΑ θα υπογράφει και την ταφόπλακα του ιδρυτικού μας συμβολαίου. Οφείλουμε να παραδεχθούμε και να αποτυπώσουμε στην πολιτική απόφαση του συνεδρίου μας ότι μια αριστερά ενωμένη, χωρίς επαρκή, κοινή προγραμματική βάση θα εξακολουθεί να είναι μια ανίσχυρη και ακίνδυνη αριστερά.

Με μια κουβέντα θα περνούσε στο δεύτερο ερώτημα που συνήθισε να βάζει: ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ; Ναι! Αλλά σε ΤΙ; Εδώ - ίσως με ένα κόμπιασμα - θα άρχιζε λέγοντας ότι ο ίδιος θεωρεί αναγκαίο - καλύτερα στοιχείο της φυσιογνωμίας μας - τον πολυσυλεκτισμό του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Έναν πολυσυλεκτισμό που έχει δομηθεί πάνω σε αξιακές εκκινήσεις, στοιχείο καθοριστικό της εικοσάχρονης πορείας του χώρου. Όσο ο ΣΥΝ απομακρύνεται από αυτές τις ιδρυτικές πράξεις γέννησής του, τόσο ένα κομμάτι - εκείνο που αντλεί την ύπαρξη του από την ιστορικότητα της ανανεωτικής αριστεράς - νοιώθει αποσυνάγωγο στο κοινό μας σπίτι! Γνωρίζει ότι τα συνέδρια λύνουν τα ώριμα ζητήματα. Γνωρίζει επίσης ότι την κύρια ευθύνη την φέρει η πλειοψηφία... Με βάση αυτά τα δεδομένα θα καλούσε τους εισηγητές της πλειοψηφίας να απαντούσαν γιατί εγκατέλειψαν αυτήν την κουλτούρα συννενόησης που χαρακτήριζε το Κόμμα στην προηγούμενη πορεία του. Και θα ήταν εξίσου αυστηρός και με τον νεότερο και με τον παλαιότερο σύντροφό του...

Ο ίδιος δεν έθετε "κόκκινες γραμμές"... Προτιμούσε να μιλάει για ένα " κόκκινο νήμα"... και σε όσο χρόνο του απέμενε θα προσπαθούσε να το ξεδιπλώσει. Θα τόνιζε την ανάγκη η δική μας αριστερά να "σηκώσει" το βάρος δημιουργίας ενός μετώπου κατά της βίας και της τρομοκρατίας. Σήμερα που οι κοινωνικοί αγώνες γίνονται σκληρότεροι, η ομαλή διεξαγωγή τους να φέρει τη σφραγίδα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Σήμερα που όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν και κατανοούν ότι η κρίση εξελίσσεται σε παγκόσμιο φόντο, οι κοινωνικοί αγώνες να προσδοκούν την εξάπλωσή τους πέρα από τα εθνικά σύνορα και το αίτημα της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης να φέρει τη σφραγίδα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και του ΚΕΑ. Σήμερα που η απαξίωση της πολιτικής είναι γενικευμένη, η προάσπιση των θεσμών της δημοκρατίας - μαζί με την αταλάντευτη κριτική στα πρόσωπα που τους καταρακώνουν - να φέρει τη σφραγίδα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και την υπογραφή του προέδρου του... Ακριβώς γιατί από τις εξωθεσμικές λύσεις που πάντα κάποιοι επεξεργάζονται η πρώτη χαμένη θα είναι - είναι ιστορικά - η αριστερά!

Μιλούσε όπως έγραφε με κομμάτια κι αποσπάσματα... Δεν ήξερε ή δεν ήθελε πια να μιλάει αλλοιώς... Μα ο χρόνος είχε ήδη περάσει. Το ήξερε και ζήτησε ένα λεπτό να κλείσει με μια φράση από ένα παλιότερο κείμενό του: "ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ότι μας ενδιαφέρει η προοπτική της συλλογικής δραστηριοποίησης και συζήτησης για τη μόρφωση του αναγκαίου για την κοινωνία μας προγραμματικού λόγου της μεταρρύθμισης και του αριστερού εκσυγχρονισμού. Το ζητούμενο αυτό μας αφορά όλους: Οφείλει να ενεργοποιηθεί με ανοχή και ατομική δημοκρατική στάση προς κάθε κατεύθυνση σύντομα, δίχως προκαταβεβλημένους κανόνες, βολανταριστικό στόμφο, από πρίν δοσμένους ρόλους και σεβάσμιες ιεραρχίες." [και εκτός κειμένου και με αυτό κλείνω σ. πρόεδρε]... Τούτη είναι η πρόταση μου προς το σώμα του συνεδρίου... Κλείνω με το ρητορικό ερώτημα... Μπορούμε να κάνουμε συνέδριο ουσίας; Μπορούμε; Και δηλώνω ότι ψηφίζω το κείμενο θέσεων της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΉΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ υπερασπιζόμενος την ιστορική μου καταγωγή και το ιδρυτικό συμβόλαιο που με τους - τις περισσότερους -ες συνυπογράψαμε το μακρινό πια 1992.

Αν πήγαινε αυτά θα έλεγε... Αν πάει στο συνέδριο αυτά θα πει... Και ανάλογα θα πράξει!


Υ.Γ.1. Έσμιξαν αμέσως μετά το τέλος της συνέλευσης. Τα παιδιά και η καθοδήγηση του έκαναν την τιμή να περάσουν και να τον δουν. Τους περιποιήθηκε όσο μπορούσε [για τη νέα του δουλειά θα γράψει σύντομα] και στο τελευταίο κρασί έφτιαξαν και τη " λίστα "... Έτσι διεκδικούν τη στήριξη των μελών της Οργάνωσης Ηρακλείου. Τα αποτελέσματα αργά το βράδυ του Σαββάτου...

Υ.Γ.2. Η Ειρήνη, ο Μανόλης, ο Χάρης και ο ίδιος θα εκπροσωπήσουν την Ανανεωτική Πτέρυγα Ηρακλείου, στο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ.

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Ένας χρόνος χωρίς τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τον θάνατο ενός μεγάλου αριστερού - ευρωπαϊστή - οικολόγου - σοσιαλδημοκράτη, του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Μου κάνει εντύπωση που πολλοί τον θυμήθηκαν μετά θάνατον και τον αναφέρουν συχνά στις τοποθετήσεις τους ως παράδειγμα. Σε μια πρόσφατη συνέλευση ο σ. Βίτσας είπε μάλιστα ότι μέχρι και στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν στοιχεία της σκέψης του Μιχάλη. Να θυμήσω μόνο ότι αν ζούσε σήμερα θα ήταν αριστερός ευρωπαϊστής και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.Θα ήταν στην ανανεωτική πτέρυγα. Ας λείπει λοιπόν η μετά θάνατον υποκρισία μερικών. Αργά τον θυμήθηκαν. Όσο ζούσε ήταν απλά εκτός κομματικού σχεδιασμού.
Ως νεολαίος της Ανανεωτικής Πτέρυγας δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά. Η σκέψη του όμως και οι ιδέες του ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό που είμαι στην ανανεωτική αριστερά και γι' αυτό το λόγο ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από το θάνατο του.

Αντρέας Τσιμεράκης

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Υπαρκτός ο κίνδυνος διάσπασης του Συνασπισμού Φώτης Κουβέλης, Συνέντευξη στον Νίκο Παπαδημητρίου, Freesunday, 23/05/2010

Το γεγονός που προκάλεσε τη μεγαλύτερη αίσθηση από το χώρο της Αριστεράς την εβδομάδα που πέρασε ήταν ο αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη από το συνέδριο του Συνασπισμού. Ένας αποκλεισμός που επήλθε όχι τυχαία, αλλά μετά από παρασκηνακή απόφαση μιας άλλης τάσης του κόμματος, της Αριστερής Ανασύνθεσης. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και βουλευτής Β΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ μιλά στην εφημερίδα μας για το περιστατικό και τις ευθύνες του Αλέξη Τσίπρα, καθώς και για τα οικονομικά μέτρα και τις αστοχίες του Γιώργου Παπανδρέου.
Κυρίως, όμως, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο διάσπασης του Συνασπισμού…

Τα γεγονότα που οδήγησαν στον αποκλεισμό σας από το επικεί-

μενο συνέδριο του Συνασπισμού είναι, κ. Κουβέλη, λίγο-πολύ

γνωστά. Θα μας διευκρινίσετε αν αυτό έχει κάποια πρακτική επί-

πτωση σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή σας στα κομματικά όργανα;


Όχι, υπό την έννοια ότι οιοσδήποτε, είτε είναι σύνεδρος είτε όχι,

έχει τη δυνατότητα να εκθέσει υποψηφιότητα στο συνέδριο και,

αν εκλεγεί στην Κεντρική Επιτροπή, μπορεί να συμμετάσχει στο

οποιοδήποτε κομματικό όργανο. Δεν έχει σχέση εξάλλου με τη

βουλευτική ιδιότητα, διότι στις βουλευτικές εκλογές ψηφίζει,

ευτυχώς, ο ελληνικός λαός και αυτός ο λαός με έχει τιμήσει με

πολλές χιλιάδες ψήφους.

Η κομματική συνιστώσα που σας άφησε εκτός συνεδρίου

είναι η Αριστερή Ανασύνθεση. Η ηγεσία του ΣΥΝ υπαινικτικά

τη συσχετίζει, αν δεν κάνω λάθος, με κύκλους που επιδι-

ώκουν να παγιώσουν εικόνα διάλυσης στο χώρο σας. Ποιοι

είναι αυτοί οι κύκλοι;


Δεν θα κάνω ερμηνεία της ανακοίνωσης του Αλέξη Τσίπρα, αλλά

έχω τη γνώμη ότι αναφέρεται σε κύκλους που έχουν σχέση με

συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίοι επιδιώκουν τη διαμόρ-

φωσή του με τον τρόπο που αυτοί αντιλαμβάνονται είτε και, εν-

δεχομένως, τη διάλυσή του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό

που συνέβη μαρτυρά ένα πράγμα: ότι ο Συνασπισμός βρίσκεται

σε πολιτική κρίση. Ο αποκλεισμός μου αποτελεί μεθόδευση που

αναδεικνύεται σε πολιτική πρακτική. Μια πρακτική που έχει ε-

κτραφεί μέσα σε συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη, σε ένα κατε-

ξοχήν αρνητικό πεδίο, που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ανοχή του ΣΥΝ στις μεθοδεύσεις

Υποστηρίζετε ότι τέτοιες συμπεριφορές εξεθράφηκαν και εκ μέ-

ρους της ηγεσίας του Συνασπισμού και, αν ναι, με ποιο τρόπο;


Βεβαίως. Με την έννοια ότι υπήρξε ανοχή, πολλές φορές και υ-

πόθαλψη. Πολλές φορές αναζητήθηκαν ισορροπίες εξαιρετικά

επικίνδυνες, που διαμόρφωσαν συνθήκες με αποτέλεσμα τούτη

την ώρα ο Συνασπισμός να βρίσκεται σε εσωστρέφεια, σε εσω-

τερική αντιπαλότητα και κυρίως να απειλείται εδώ και καιρό,

συστηματικά, με την αλλαγή της πολιτικής του φυσιογνωμίας

και την εγκατάλειψη εκείνων των χαρακτηριστικών που έχουν

σχέση με τη σύγχρονη ανανεωτική Αριστερά. Αυτό που έχει ση-

μασία είναι πώς διαπαιδαγωγείται ο κόσμος του κόμματος, πώς

αναπτύσσονται οι κομματικοί μηχανισμοί και πώς αποκτούν

στοιχεία αδίστακτης συμπεριφοράς. Και αν το συνέδριο επιλέξει

να αντιμετωπίσει πολιτικά προβλήματα με διαδικαστικό τρόπο

δεν θα έχει επιτύχει απολύτως τίποτε. Το συνέδριο δεν ήταν α-

ναγκαίο να γίνει αυτή την περίοδο και είναι χαρακτηριστικό ότι

πολύ μεγάλο μέρος των μελών του κόμματος δεν μετέχει στις

προσυνεδριακές διαδικασίες – πολλές φορές η συμμετοχή είναι

και κάτω του 20%. Αυτό τι δείχνει; Ότι ο κόσμος του Συνασπισμού

αντιλαμβάνεται την αναντιστοιχία της πολιτικής λειτουργίας του

κόμματος ως προς τις ανάγκες της κοινωνίας.

Έχετε επικρίνει την ηγεσία του κόμματός σας για τη μη συμ-

μετοχή της στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών. Υπάρχουν

όμως περιθώρια συνεννόησης με την κυβέρνηση, δεδομένου

του περιεχόμενου των μέτρων που πήρε;

Η σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν όλων των

πολιτικών κομμάτων. Και είχα την άποψη ότι ήταν αναγκαία η

συμμετοχή του προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του

ΣΥΡΙΖΑ. Με τις θέσεις μας, οι οποίες θα έπρεπε να κατατεθούν

μέσα κι έξω από τη σύσκεψη. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σε

εντάσσει σε κάποιο γενικό και αόριστο τόξο συναίνεσης. Είναι, ε-

ξάλλου, αντιφατικό να μη μετέχεις στη σύσκεψη υπό τον Πρόε-

δρο της Δημοκρατίας με όλες τις πολιτικές δυνάμεις και να δέχε-

σαι να συναντηθείς με τον πρόεδρο ενός κόμματος, της ΝΔ. Δεν

λέω ότι είναι κακό. Λέω όμως ότι είναι αντιφατικό.

Λαθεμένοι οι χειρισμοί Παπανδρέου

Αυτά καθαυτά τα οικονομικά μέτρα πώς τα είδατε; Υπάρχει

περιθώριο για μια πραγματική άλλη πολιτική;

Ναι, υπάρχει. Το όποιο οικονομικό αποτέλεσμα το έχουν καρπω-

θεί οι ολίγοι, χωρίς αυτό να διαχυθεί στους αρμούς της ελληνι-

κής κοινωνίας. Στις πλάτες του εργαζόμενου ακολουθήθηκε ει-

σοδηματική πολιτική χρόνια ολόκληρα που οδήγησε στο να έχει

τεράστιες απώλειες ο κόσμος της μισθωτής εργασίας. Μαζί με

όλα αυτά υπήρξε η λεηλασία του δημόσιου αγαθού. Η διαφθορά

κατέχει τεράστιο ποσοστό του ΑΕΠ. Και αυτό είναι το αποτέλεσμα

μιας πολιτικής που όχι μόνο ανέχτηκε αλλά ουσιαστικά έδωσε

δυνατότητες να λεηλατηθεί το δημόσιο αγαθό, να υπάρξει η δια-

πλοκή. Το πρόβλημα της χώρας είναι και θεσμικό και πολιτικό.

Αυτό που έχει σημασία είναι πώς διαπαιδαγωγείται ο κόσμος του

κόμματος, πώς αναπτύσσονται οι κομματικοί μηχανισμοί και πώς

αποκτούν στοιχεία αδίστακτης συμπεριφοράς. Και αν το συνέδριο

επιλέξει να αντιμετωπίσει πολιτικά προβλήματα με διαδικαστικό

τρόπο δεν θα έχει επιτύχει απολύτως τίποτε.



Μπορούσε δηλαδή ο κ. Παπανδρέου να υιοθετήσει διαφορε-

τική πολιτική;


Βεβαίως, με άλλη κατανομή των βαρών. Θα μπορούσε να κάνει

άλλους χειρισμούς, ώστε να αποκλειστεί η παρουσία του ΔΝΤ και

να αναζητηθεί το σχέδιο στήριξης μόνο από την Ε.Ε. Οι λαθεμέ-

νοι χειρισμοί δεν είναι παρεμπίπτον ζήτημα, είναι ένα θέμα στην

καρδιά της ασκούμενης πολιτικής. Αρνήθηκε προτάσεις που είχαν

να κάνουν με τη δημιουργία δημόσιου χρηματοπιστωτικού πόλου,

δημόσιας τράπεζας δηλαδή, που θα στήριζε όχι μόνο τον κατανα-

λωτή, αλλά και την παραγωγική διαδικασία. Το μεγάλο ζήτημα

είναι ότι σήμερα βρισκόμαστε σε διαδικασία ύφεσης, μιας ύφεσης

που βαθαίνει, και τα εξαιρετικά επαχθή μέτρα που έχουν ληφθεί

υπάρχει ο κίνδυνος να μην αποδώσουν, από τη στιγμή που δεν υ-

πάρχει παραγωγική διαδικασία.

«Ναι, ακούγεται η διάσπαση»

Σε πρόσφατη συνέντευξή σας και σε ερώτηση για την παρα-

μονή ή μη της Ανανεωτικής Πτέρυγας στον Συνασπισμό απα-

ντήσατε ως εξής: «Η πολιτική εξελίσσεται εντός και εκτός των

κομμάτων». Είναι δυνατόν να δούμε τον Φώτη Κουβέλη εκτός

του κόμματος που αποτελεί, μεταξύ άλλων, τη μετεξέλιξη του

Κ.Κ.Ε.;


Σας μίλησα για τα βαθιά πολιτικά προβλήματα, και αυτά, στο βαθμό

που δεν αντιμετωπιστούν, θα βαθαίνουν το υπαρκτό ρήγμα στο ε-

σωτερικό του Συνασπισμού. Περαιτέρω πρέπει να πω, απαντώ-

ντας στο ερώτημα αν θα υπάρξει διάσπαση ή όχι, ότι αυτό ακούγε-

ται. Ο Συνασπισμός είναι το κόμμα που επιλέξαμε πριν από χρόνια.

Όμως το επιλέξαμε στη βάση συγκεκριμένων πολιτικών χαρα-

κτηριστικών, το ιδρύσαμε, το οικοδομήσαμε και το προχωρήσαμε

αρκετά. Στο βαθμό που τα χαρακτηριστικά του αλλοιώνονται, τότε,

πράγματι, κινδυνεύει να υπάρξει διάσπαση της πολιτικής ενότη-

τας, της συλλογικότητας και της λειτουργίας του κόμματος.

Αυτό πρακτικά τι σημαίνει, κ. Κουβέλη; Ότι θα εξωθηθείτε,

όπως λέτε, σε ένα άλλο κόμμα; Σε ένα νέο κόμμα; Ή μήπως

εκτός πολιτικής;


Είμαστε φορείς συγκεκριμένων απόψεων για την Αριστερά. Η

σχέση μου μαζί της είναι βιωματική, κατά συνέπεια όλα όσα είπα

έχουν σχέση με την εμμονή μου στην υπόθεση της Αριστεράς,

στην οποία πιστεύω, όχι γενικά κι αόριστα, αλλά ως μια δυναμική

που μπορεί να αναπτύσσεται και να διαμορφώνει συνθήκες μετα-

τόπισης της πολιτικής από τη συντηρητική θέση, στην οποία βρί-

σκεται σήμερα, σε προοδευτική αριστερή κατεύθυνση. Αυτό για

μένα είναι το ζητούμενο, και τίποτε άλλο.

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Αποκλεισμός του σ. Φώτη Κουβέλη από το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ

Το ζήσαμε και αυτό…Μετά από άθλιες μεθοδεύσεις ο σ. Φώτης Κουβέλης δεν εκλέχτηκε σύνεδρος στο επικείμενο έκτακτο συνέδριο – παρωδία του ΣΥΝ. Όχι, δεν ήταν δημοκρατική απόφαση της βάσης της Π.Κ. Καλλιθέας. Ήταν μεθόδευση των μελών της Αριστερής Ανασύνθεσης. Κάποιων <<συντρόφων>> που αν θυμάστε πριν κάποιους μήνες μαζί με τα άλλα παπαγαλάκια του ΣΥΡΙΖΑ ζητάγανε να παραιτηθεί από βουλευτής.

Φυσικά, αυτή η ενέργεια δεν στρέφεται μόνο εναντίον του σ. Φώτη Κουβέλη αλλά είναι η συνέχεια στο παιχνίδι στοχοποίησης του εσωτερικού εχθρού, της Ανανεωτικής Πτέρυγας που το παρακολουθούμε να παίζεται εδώ και καιρό.

Θεωρώ ότι έχει έρθει ο καιρός για τις μεγάλες αποφάσεις (επιτέλους) συντρόφισσες και σύντροφοι. Με μια προϋπόθεση…ΌΛΟΙ/ΕΣ ΜΑΖΙ!! Για τις ιδέες μας, για την Ανανεωτική Αριστερά.

Αντρέας Τσιμεράκης

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Περί δικηγορικής άσκησης…

Μπήκες επιτέλους μετά από τρελές ώρες διαβάσματος σε αυτήν την αναθεματισμένη Νομική. Στη συνέχεια, μετά από αμέτρητες ώρες παρακολούθησης των διαφόρων Δικαίων είσαι σχεδόν έτοιμος να πάρεις πτυχίο. Τι όμως έπεται στη συνέχεια?
Δυστυχώς, δυσοίωνες προοπτικές προβλέπονται μετά τη λήψη του πτυχίου Νομικής. Ειδικότερα, για όσους επιθυμούν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του δικηγόρου, καθώς προηγείται υποχρεωτικά 18μηνη άσκηση σε δικηγόρο. Εκεί, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ασκούμενοι δεν ασχολούνται με νομικές εργασίες, όπως η σύνταξη δικογράφων, αλλά αναλώνονται σε βοηθητικές εργασίες προς εξυπηρέτηση του δικηγόρου τους, όπως φωτοτυπίες, σήκωμα τηλεφώνου, ακόμα και… ψήσιμο καφέ!
Και βέβαια, η άσκηση αποτελεί μια «μαύρη ζώνη» του Εργατικού Δικαίου, αφού σύμφωνα με τον Κώδικα Δικηγόρων δε θεωρείται εξαρτημένη εργασία, ούτε όμως και δικηγορία. Στην πράξη θεωρείται ως ένας συνδυασμός μαθητείας και παροχής ανεξαρτήτων υπηρεσιών, που αμείβεται κατά την προαίρεση του δικηγόρου. Κι όλα αυτά, ενώ κατά τη Νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων, όταν κύριο στοιχείο της μαθητείας είναι η προσφορά εργασίας, τότε υποκρύπτεται εξαρτημένη εργασία και εφαρμόζονται πλήρως οι διατάξεις του Εργατικού Δικαίου.
Στην πράξη λοιπόν, ενώ ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης έχει καθιερώσει κατώτατη αμοιβή 300 € το μήνα, δεν ελέγχεται η τήρηση της διάταξης αυτής, ούτε προβλέπονται κυρώσεις για τους παραβάτες δικηγόρους, με αποτέλεσμα να παραμένει κενό γράμμα. Παρ’ όλα αυτά, κατά τη διάρκεια της φοίτησης στη σχολή τα προβλήματα της άσκησης φαντάζουν μακρινά, ενώ κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι απόφοιτοι πρόθυμα περνούν αυτόν το μικρό Γολγοθά, ονειρευόμενοι ίσως την καταξίωση ενός Λυκουρέζου ή ενός Κούγια. Η αλήθεια είναι πως η δικηγορία αποτελεί ακόμα σχετικά ικανοποιητική επαγγελματική διέξοδο, με τη συνεχή όμως αύξηση των δικηγόρων όλο και λιγότεροι είναι αυτοί που μπορούν να εξασφαλίζουν το βιοπορισμό τους.
Είναι όμως η δικηγορική άσκηση με τις προαναφερθείσες συνθήκες, τις οποίες ανέχονται οι ασκούμενοι με την ελπίδα να βρουν μια θέση στον ήλιο, η μόνη λύση?
Είναι φανερό καταρχήν ότι στον άμεσο χρονικό ορίζοντα θα πρέπει να διεκδικηθούν μια αξιοπρεπής μηνιαία αμοιβή, κοινωνική ασφάλιση και ενασχόληση αποκλειστικά με νομικές εργασίες. Βεβαίως όμως ορισμένα βαθύτερα αίτια για αυτήν την κατάσταση, σε συνδυασμό με την νοοτροπία της υποταγής ώστε να κερδηθεί ο πολυπόθητος διορισμός του δικηγόρου, απαιτούν ριζικότερη αντιμετώπιση, ώστε να επιτευχθεί πραγματική λύση.
Συγκεκριμένα, πολλοί δικηγόροι δε θα έπαιρναν ποτέ κάποιον ασκούμενο εάν ήταν υποχρεωμένοι να τον πληρώνουν, λόγω οικονομικής ένδειας και έλλειψης φόρτου εργασίας. Έτσι λοιπόν, πολλοί απόφοιτοι Νομικής δε θα κατάφερναν να γίνουν δικηγόροι. Και αν ακόμα κουτσά-στραβά ολοκληρωθεί η άσκηση το πρόβλημα απλώς μετατίθεται, καθώς η απορρόφηση του συνεχώς διογκούμενου αριθμού πτυχιούχων Νομικής καθίσταται ολοένα και δυσκολότερη. Η κατοχύρωση των δικαιωμάτων του ασκουμένου αποτελεί ορθή θέση, θα πρέπει όμως να συνυπολογιστεί και αυτός ο παράγοντας όταν προβάλλονται παρόμοια αιτήματα. ‘Έτσι χρειάζεται να αντιμετωπιστεί η υπερσυσσώρευση των φοιτητών Νομικής.
Διευκρινίζω όμως: εάν με τις υπάρχουσες συνθήκες περιοριστούν οι εισακτέοι στις σχολές υψηλής ζήτησης, όπως είναι η Νομική, θα πρέπει αυτοί να στραφούν σε άλλα επαγγέλματα, με λιγότερες απολαβές και μικρότερη κοινωνική καταξίωση. Είναι ασφαλώς κατανοητή η προσπάθεια αποφυγής αυτής της κατάστασης, όπως όμως είναι αληθές ότι δεν μπορούν να εξασφαλιστούν ικανοποιητικές συνθήκες φοίτησης, άσκησης και επαγγελματική αποκατάσταση για όλο το σημερινό πλήθος από φοιτητές Νομικής. Αυτό ειδικότερα θα πρέπει να αναλογιστούν διάφορες σταλινικές ομάδες που αρνούνται τον περιορισμό του αριθμού των εισακτέων, αγνοώντας ότι την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης εισάγονταν κάθε χρόνο στο τμήμα Νομικής του Πανεπιστήμιου της Μόσχας περίπου… 25 φοιτητές. Ποια είναι λοιπόν τελικά η απάντηση?
Η απάντηση υπάρχει, όμως από ατολμία ίσως και αυτός ακόμα ο επίσημος εκφραστής της, η Αριστερά, διστάζει να την ξεστομίσει. Είναι η εξίσωση ή τουλάχιστον η όσο το δυνατόν μικρότερη διαφοροποίηση των απολαβών όλων των ανθρώπων. Μπορείτε να το πείτε σοσιαλισμό, κομμουνισμό ή κοινοκτημοσύνη, η ουσία όμως είναι μία. Από άλλη οπτική, η λύση είναι η απάλειψη της πεποίθησης περί της ανωτερότητας της πνευματικής εργασίας σε σχέση με τη χειρωνακτική, και γενικά της κατηγοριοποίησης των εργασιών σε βαθμίδες χρηματικής αντιστοιχίας. Ο δικηγόρος ασφαλώς τελεί ένα πολύ σημαντικό λειτούργημα, δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να έχει μεγαλύτερο κοινωνικό status από έναν εργάτη, ή εν προκειμένω από έναν ασκούμενο.
Δεν έχω βέβαια απάντηση στο ερώτημα, αν θα πρέπει πρώτα να αλλάξουν οι υλικές συνθήκες ή η συνείδηση των ανθρώπων για να επιτευχθεί η επιθυμητή αλλαγή. Ενδεχομένως οι δύο αυτοί παράγοντες θα προχωρούν μαζί αλληλοεπιδρώντας. Τα δεδομένα πάντως είναι αυτά, και προς τα εκεί θα πρέπει να στραφούμε.

Μαρία Λεβέντη

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

ΚΟΜΜΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

5 ΜΑΪOY 2010
ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ!

ΟΧΙ στη συντριβή των λαών από τις χρηματοπιστωτικές αγορές,
τις κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Ένωση

ΝΑΙ στη ριζική αλλαγή των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης


Το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς εκφράζει την αλληλεγγύη του στις λαϊκές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και στη γενική απεργία στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Πέρα από τις ελληνικές ιδιαιτερότητες, η παρούσα οξεία κρίση είναι σύμπτωμα της κρίσης του δημόσιου χρέους, η οποία είναι γενικευμένη και επιδεινώνεται παντού. Αν οι αγορές κερδίσουν εις βάρος της Ελλάδας, θα στραφούν με νέα ορμή σε άλλες χώρες. Η αντίσταση του ελληνικού λαού είναι μια ευκαιρία για όλους μας, αφού σε όλες τις χώρες και σε ευρωπαϊκό επίπεδο αγωνιζόμαστε ενάντια στον εκβιασμό των χρηματοπιστωτικών αγορών, στις ακραίες πολιτικές λιτότητας και για τη διαμόρφωση εναλλακτικών λύσεων.

Οι τράπεζες, οι κυβερνήσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ επιβάλλουν στον ελληνικό λαό δραστικό περιορισμό των δημοσίων δαπανών, των δημοσίων υπηρεσιών, των μισθών, των συντάξεων και της κοινωνικής προστασίας. Εφαρμόζουν μια πολιτική που οδηγεί στην ύφεση, την ανεργία, τη μείωση των δημοσίων εσόδων και στην αύξηση του αριθμού των ατόμων που θα εξαρτώνται από τα κοινωνικά βοηθήματα. Οι επιβαλλόμενες πολιτικές λιτότητας οδηγούν σε αδιέξοδο και θα αποτύχουν, με τους λαούς να είναι τα θύματα αυτού του ολοκληρωτικού ολέθρου! Όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά ολόκληρη η Ευρώπη θα υποχρεωθεί να επωμιστεί το βάρος αυτών των πολιτικών για πολλά χρόνια.

Τα κράτη υποχρεώνονται να παρέχουν εγγυήσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές, υποκύπτοντας στις απαιτήσεις τους, ενάντια στις ανάγκες των λαών. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μπορεί να διακινήσει δισεκατομμύρια ευρώ για τη σωτηρία των τραπεζών, αλλά όχι για τη σωτηρία ενός κράτους! Αυτό που στις μέρες μας ονομάζεται “βοήθεια στην Ελλάδα”, αποτελεί στην πραγματικότητα στήριξη των πιστωτών και απαράδεκτη πίεση στον ελληνικό λαό, στις κοινωνικές ανάγκες του, την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία του.

Οι προβλέψεις για την ανάπτυξη αποδεικνύουν την αποτυχία της Στρατηγικής της Λισσαβόνας: Ο ΟΟΣΑ προβλέπει ανάπτυξη ύψους 1.3% για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά για τις ΗΠΑ και τις αναπτυσσόμενες χώρες είναι 3.4% και 6% αντίστοιχα. Αυτό αποδεικνύει ότι η κρίση στην Ευρώπη δεν είναι μόνο συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης, αλλά οφείλεται επίσης στην ίδια τη φύση της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, στη μονεταριστική αντίληψη σύμφωνα με την οποία ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι ο κυρίαρχος νόμος. Είναι μια εικόνα ζούγκλας, όπου οι ισχυρότεροι κερδοσκοπούν σε βάρος των ασθενέστερων που πληρώνουν τα σπασμένα. Αντί να καταπολεμήσουν τις ανισότητες, τα κράτη επέλεξαν να μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες και άνοιξαν, μ’ αυτόν τον τρόπο, τον δρόμο στο κεφάλαιο για την κατάκτηση ενός όλο και μεγαλύτερου μέρους του παραγόμενου πλούτου.
Οι λαοί δεν θα πληρώσουν την κρίση! Οι κυβερνήσεις πρέπει να αλλάξουν τις ευρωπαϊκές πολιτικές. Για να το κάνουν αυτό, πρέπει να σταματήσουν να υπακούουν στους ειδικούς των αγορών και να ξαναφέρουν στη ζωή τη δημοκρατία.




1. Είναι επείγουσα ανάγκη να σταματήσουμε το κύμα της κερδοσκοπίας: Αντί να σπαταλούνται χρήματα για την πληρωμή τόκων στις τράπεζες, πρέπει να βάλουμε σε κίνηση μια κοινωνικά και περιβαλλοντικά χρήσιμη οικονομία. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να μπορεί να δανείζει στα κράτη με χαμηλά επιτόκια. Αυτό θα περιόριζε τη δύναμη των τραπεζών και των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Σε κάθε χώρα, πρέπει να δημιουργηθεί ένας δημόσιος τραπεζικός πυλώνας, υπό τον έλεγχο του κράτους και της κοινωνίας, έτσι ώστε οι πιστώσεις να μην στρέφονται στην κερδοσκοπία, αλλά να λειτουργούν για το κοινό καλό. Ζητάμε τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού δημόσιου φορέα αξιολόγησης.
2. Πρέπει να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, να αναπτυχθεί ο δημόσιος τομέας και να ληφθούν μέτρα που θα εμποδίζουν την αστάθεια που προκαλούν οι κερδοσκοπικές επενδύσεις ορισμένων επιχειρηματικών στελεχών. Είναι αναγκαίο να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση των συνταξιοδοτικών συστημάτων, η οποία αποτελεί έναν από τους μηχανισμούς χρηματιστικοποίησης της οικονομίας. Η Ε.Ε. πρέπει να αποφασίσει την επιβολή ελέγχου και φορολογίας των ροών των χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων και του εισοδήματος από τις χρηματοπιστωτικές επενδύσεις.
3. Το ευρώ δεν πρέπει να είναι εργαλείο ανταγωνισμού, βασισμένο στο Σύμφωνο Σταθερότητας το οποίο σχεδιάστηκε για να μειώνει τις κοινωνικές επενδύσεις στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Ο ασφαλέστερος τρόπος εξόδου από την κρίση θα ήταν ένα σύμφωνο συνεργασίας και αλληλεγγύης που θα είχε κοινούς στόχους για τις ευρωπαϊκές χώρες, για την παραγωγή, την έρευνα, τις κοινωνικά και οικολογικά χρήσιμες υπηρεσίες, την ισότητα στους μισθούς ανδρών-γυναικών, την προς τα πάνω εναρμόνιση των μισθών και την κοινωνική προστασία.
4. Ένας πραγματικός ευρωπαϊκός προϋπολογισμός είναι αναγκαίος, που θα μειώνει τις ανισότητες, θα συντονίζει τις πολιτικές για μια νέου τύπου ανάπτυξη, θα υιοθετήσει ενιαία φορολόγηση του κεφαλαίου, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο ανταγωνισμός μεταξύ εργαζομένων και μεταξύ χωρών ή περιφερειών.
5. Οι στρατιωτικές δαπάνες που προβλέπει η Συνθήκη της Λισσαβόνας πρέπει να μειωθούν δραστικά, ιδιαίτερα στην Ελλάδα.
6. Τέλος, είναι επείγον να μειωθεί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, σε συνάρτηση με τις ανάγκες του ελληνικού λαού:
- Οι τράπεζες που κερδοσκοπούσαν στις πλάτες των λαών, να υποχρεωθούν να συμβάλουν σ’ αυτή τη μείωση. Ταυτόχρονα, να τους επιβληθεί η υποχρέωση παραίτησης από ορισμένες απαιτήσεις τους και από την είσπραξη τοκοχρεολυσίων με υπερβολικά υψηλά επιτόκια. Ένα χρεοστάσιο 3 ή 5 ετών θα μπορούσε να δώσει τον χρόνο για την επανεκκίνηση των οικονομιών που βρίσκονται σε κρίση και την αύξηση των δημόσιων εσόδων.
- Αν το ΔΝΤ ήθελε να είναι χρήσιμο, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα ειδικά τραβηκτικά δικαιώματα για να χρηματοδοτήσει τις ελληνικές δημόσιες δαπάνες.


Ο ταξικός αγώνας στην Ευρώπη βρίσκεται σε σημείο καμπής.


Το κεφάλαιο δεν κρύβει πια το αληθινό του πρόσωπο: όλοι οι εκπρόσωποί του έχουν ενωθεί ενάντια στους λαούς. Η βιαιότητα των μέσων που χρησιμοποιούνται από το Μέτωπο του κεφαλαίου, δείχνει την αποφασιστικότητά τους. Ενάντια σε όλους αυτούς χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολιτική δυναμική, ώστε να οικοδομήσουμε ένα ενωτικό, Ευρωπαϊκό Μέτωπο, φορέα εναλλακτικών προτάσεων, που θα απαντούν στις ανθρώπινες και οικολογικές ανάγκες.

Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θέλει να φανεί χρήσιμο στην οικοδόμηση αυτού του Μετώπου. Γιατί αυτό που αμφισβητείται σήμερα είναι η επιβίωση όλων των ευρωπαϊκών λαών.