Σχετικά με την παιδεία

Ξεφυλλίζοντας το περιοδικό "Πρόσωπο" έπεσα τυχαία σε ένα άρθρο που αναφερόταν στο 20ο Συνέδριο Παραγωγικής Μάθησης που έλαβε χώρα πρόσφατα στο Βουκουρέστι με τη συμμετοχή μεταξύ άλλων χωρών και της Ελλάδας.


Διαβάζοντας το άρθρο αυτό προέκυψαν τα παρακάτω ερωτήματα όσον αφορά την ελληνική παιδεία:

-Πώς γίνεται σε μια χώρα όπως η Ελλάδα στην οποία πρώτα γεννήθηκαν οι εναλλακτικές μορφές παιδείας να υπάρχει τέτοια αδυναμία προσέγγισης και εφαρμογής εναλλακτικών και καινοτόμων μοντέλων εκπαίδευσης και μάθησης στα σχολεία;

-Πως ενώ το ότι κάθε μαθητής έχει διαφορετική προσωπικότητα και αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο από τους υπόλοιπους είναι κοινώς αποδεκτό, οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα δεν λαμβάνουν ποτέ υπόψη το γεγονός αυτό;

-Πως είναι δυνατόν να καλούνται οι νέοι μέσα στη σύντομη φοίτησή τους στα πανεπιστημιακά ιδρύματα να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους και που αυτό αποτελεί κοινωνική ανάγκη;

-Πως γίνεται στα σχολεία κάθε είδους πρόληψη να αποτελεί μάθημα χωρίς το ίδιο το σχολείο να είναι πρόληψη και γιατί οι γονείς και οι καθηγητές είναι παραδοσιακά σε αντιμέτωπα στρατόπεδα ρίχνοντας ο ένας στον άλλον την ευθύνη για τη συμπεριφορά των παιδιών αντί να συνεργάζονται για την καλύτερη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος και το καλό των ίδιων των παιδιών;

-Πως γίνεται τα παιδιά να τελειώνουν το σχολείο έχοντας πλήρη άγνοια του τι σημαίνει ελεύθερος, συνειδητοποιημένος και υπεύθυνος πολίτης;

-Πως γίνεται το σχολείο να είναι ένας αγώνας δρόμου εισαγωγής σε ένα πανεπιστήμιο το οποίο παραδίδει διπλώματα σε ένα ουσιαστικά ανειδίκευτο δυναμικό το οποίο ουδεμία σχέση έχει με της πραγματικές κοινωνικές και εργασιακές ανάγκες;

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι αυτά που δημιουργούν την πολυσύνθετη εικόνα της πλήρως εξαθλιωμένης ελληνικής εκπαίδευσης του σήμερα. Είναι αυτά τα ερωτήματα που πρέπει να βρουν απάντηση και λύση πριν αποφασιστεί η οποιαδήποτε νέα μεταρρύθμιση και είναι σίγουρα προβλήματα που δεν απορρέουν αποκλειστικά από την έλλειψη κρατικής επιχορήγησης στη παιδεία αλλά έχουν τις ρίζες τους και στην υποτιμητική στάση των πολιτών απέναντι στη δημόσια εκπαίδευση, στην παντελή έλλειψη συνεργασίας γονιών και καθηγητών κι τέλος στη μη ρεαλιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων από τους ιθύνοντες.

Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω κρίνεται απαραίτητη η αλλαγή και η αναδιαμόρφωση του σχολικού προγράμματος. Είναι θέμα μείζονος σημασίας η εκπαίδευση να μην περιορίζεται στην αποστήθιση τυποποιημένων γνώσεων αλλά αντίθετα να παροτρύνει μέσα από το διάλογο τα παιδιά να αποκτήσουν ανησυχίες, ενδιαφέροντα, μια καλή σχέση με το βιβλίο και το διάβασα γενικά και κυρίως κριτική σκέψη και ικανότητα. Με αυτόν τον τρόπο οι νέοι θα γνωρίζουν πιο γρήγορα τον εαυτό τους και τα θέλω τους και θα καταλαβαίνουν τι ρόλο θέλουν να έχουν μέσα στην κοινωνία. Τέλος καθώς το σχολείο είναι κατά πολύ υπεύθυνο για τη σωστή κοινωνικοποίηση των παιδιών είναι πολύ σημαντικό να διδάσκεται έμμεσα η ομορφιά της πολιτισμικής πολυχρωμίας και της πολυφωνίας και να εξαλείφεται η ξενοφοβία.

Όλα τα παραπάνω μπορούν να επιτευχθούν με την ενσωμάτωση καινούριων μαθημάτων στο καθημερινό σχολικό πρόγραμμα με τη διαφοροποίηση και την εξέλιξη του τρόπου διδασκαλίας, με τον απεγκλωβισμό του σχολείου από τις πανελλήνιες εξετάσεις και κυρίως με το να συνειδητοποιήσουν γονείς και καθηγητές ότι εφόσον έχουν αμφότεροι κοινούς στόχους και επιδιώξεις οφείλουν να συνεργάζονται αρμονικά προς την ίδια κατεύθυνση. Τέλος όσον αφορά τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, είναι θέμα ζωτικής σημασίας να υπάρξει αξιολόγηση των διδασκόντων καθηγητών, αναβάθμιση των πτυχίων και ουσιαστική αναγνώρισή των από την αγορά εργασίας.